Zoonlief heeft de laatste weken opvallend veel schrik gekregen voor zaken waar hij vroeger nooit problemen mee had. We weten niet zo goed hoe we hier nu het best mee kunnen omgaan.
Zouden we hem zoveel mogelijk met zijn angsten confronteren in de hoop dat hij uiteindelijk inziet dat hij niet bang hoeft te zijn? Of bezorgen we hem op die manier een levenslang trauma?
Een middenweg tussen die twee uitersten is ook niet makkelijk om te vinden. Ofwel ontwijk je hetgeen wat hem angstig maakt ofwel niet.
Het probleem is ook dat hij de laatste week schrik heeft gekregen van alledaagse dingen zoals:
> hij durft niet meer in onze tuin te wandelen want hij heeft plots schrik van de geitjes van onze buren
> hij durft niet meer in bad of in de douche, een angst die hij vermoedelijk vorige week in Centerparcs heeft opgelopen aangezien hij daar helemaal geen fan was van het zwembad
> hij durfde dagenlang niet in de veranda van de onthaalmoeder te spelen omdat er een grote graafmachine in haar tuin stond
> hij durft in de dierentuin niet aan het hek te gaan staan van vele dieren, hij wil enkel van op een veilige afstand kijken
> hij durft vaak geen nieuwe dingen uitproberen, bijvoorbeeld: schommelen
We hopen dat dit iets tijdelijks is…Heeft iemand van jullie hier misschien ervaring mee en tips om hiermee om te gaan? Hij is nu 22 maanden oud.
Zelf heb ik twee angsten, waarvan ik er zeker één als kind heb opgelopen, namelijk: angst voor honden.
Ik probeer al sinds zoonliefs geboorte er alles aan te doen om hem niet diezelfde angst door te geven (want die angst belemmert vele dingen in mijn leven), maar deze week was het al zo ver: we wandelden voorbij een huis waar plots uit het niets een hond wild blaffend kwam aangerend (gelukkig achter een gesloten poort). Zowel zoonlief als ik waren hard verschoten. Ik ben uiteindelijk nog even met hem bij de hond blijven staan en heb hem verteld dat de hond gewoon even ‘hallo’ kwam zeggen, maar ik vrees dat sinds dat moment nu ook ‘angst voor de hond van de buren’ werd toegevoegd aan zijn lijstje.
Lene wilde toen ze ongeveer twee jaar was ook plots niet meer in bad. ’t Was echt brullen en krijsen. Heeft maanden geduurd. Wat geholpen heeft: het toch doen, maar in stapjes en met véél afleiding. Eerst alleen in bad staan en staand gewassen worden. Ook nieuwe badspeeltjes geven. Véél praten ondertussen, een verhaaltje vertellen, er iets leuks aan koppelen (maar ik bedoel niet echt ‘omkopen’ met een beloning). Zelf mee in bad gaan, hielp eigenlijk nog het meest. Na een paar maanden is het wel overgegaan. Vele dingen komen uiteindelijk wel goed. Soms is er wel een dieperliggende oorzaak die je moet vinden.
Op dit moment wil Lene (nu 5,5 jaar) geen seconde alleen blijven (zonder volwassene zijn dus, haar broertje telt ze niet mee) en mag ik zelfs niet zonder haar naar het toilet gaan, maar ik heb er vertrouwen in dat ook dat weer voorbijgaat.
Maar ja, ik ben geen pedagoog natuurlijk …
Veel courage!
Ik zou zeggen. Zo een fase vol angsten is normaal. Er moet zelfs niet altijd een oorzaak zijn. Vaak hebben kindjes van die leeftijd schrik van geluiden en alles wat bruut of groot is. Of ongekend.
Enkele tips die ik meegeef (ik werk als gedragstherapeute voor kinderen dus mijn tips zijn gebasseerd op theorie en ervaring met getraumatiseerde kids)
Eerst en vooral zelf niets laten blijken. Dus niet laten zien dat je er zelf tegenop ziet hem in bad te steken.
Tip 2: alles net iets leuker maken. Hem bijvoorbeeld zelf eigen gekozen speelgoed erin laten gooien. Of een liedje zingen,… wat ze ma leuk vinden
Tip 3: niets forceren 🙂 het moet niet perce een probleem zijn!
Veel succes!
Volgens mij is het ook een fase. Hij beseft meer en meer dat er een grote wereld rond hem is.
Een jong kind zou bij manier van spreken een leeuw strelen terwijl een +2 jarige al eens gehoord heeft dat een leeuw gevaarlijk zijn. Misschien beseft hij dat geitjes dieren zijn die rondlopen en onverwachte dingen doet die hij niet verwacht.
En die kraan in de tuin, die is toch wel héél groot! Niet zoals in de boeken. Zoals mijn oudste dochter (nu bijna 12) dacht dat een paard maar een cm of 10 was, tot ze er één in het echt zag! 😉
Mijn zoontje (bijna 4) vindt de douche ook niet leuk maar toch gaat hij met mij in de douche, voorzichtig, alles goed uitleggend. Wanneer hij met papa in de douche gaat schreeuwt hij moord en brand…
Leg het hem uit dat het geen gevaar is. Niet vermijden maar voorzichtig ermee confronteren.
Mijn oudste dochter had een grote angst opgedaan voor honden nadat we op het strand aangevallen zijn door een hond. Papa en dochters overstuur. Ik ben toen naar hen gelopen en heb hen stil op de grond doen liggen, toen was het niet meer interessant voor de hond. Afin, angst voor honden maar ik wilde er wel al een tijd één hebben. Wat heb ik toen gedaan? We zijn naar een nest maltezers gaan kijken, toen kwam er een hondje naar ons en werd ze bang maar van een afstand zag ze dat het hondje heel lief was bij mij, voorzichtig is ze erbij gekomen en zo hebben we onze hond bekomen. Nog altijd is ze afwachtend wat honden betreft maar dat is goed, niet alle honden zijn lief. Maar angst heeft ze niet meer.
Het komt wel goed!
Groetjes
Bedankt voor jullie reacties! Het stelt mij gerust dat wij blijkbaar al niet de enige zijn die dit meemaken 🙂
Gisteren was er een kleine overwinning: zoonlief speelde met het badschuim in bad (wel al rechtstaand, gaan zitten zat er nog niet in)! Tot hij doorhad dat we hem daarna zouden wassen, toen was het weer wenen en brullen. Maar we trekken ons op aan de kleine overwinningen 🙂