Gisteren moest ik voor de laatste keer op controle bij de gynaecoloog. De na-controle na de keizersnede. Alles was in orde (oef) en het hele hoofdstuk zwanger zijn – keizersnede is nu echt voorbij. Voor altijd zelfs, want twee kinderen is genoeg voor ons. Maar het is wel een beetje vreemd om te beseffen dat ik nooit meer dat eerste moment zal meemaken, dat moment waarop je je kindje voor het eerst ziet na 9 (lange) maanden wachten.
Ik zei dat gisteren even terloops tegen manlief (gewoon zomaar, zonder bijbedoelingen) en hij riep meteen half in paniek ‘neen hé, je gaat toch niet beginnen hé, twee kinderen is méér dan genoeg!!!’ . Hihi …die mannen toch, zo snel in paniek 😉 Het is toch niet omdat we beslist hebben om het bij twee kinderen te houden dat ik emotioneel niet even afscheid mag nemen van iets wat voor altijd voorbij is…
Er start een nieuw hoofdstuk nu, een hoofdstuk dat volledig in het teken van twee opgroeiende kinderen zal staan, en dat is natuurlijk ook superleuk! Het zwanger zijn op zich zal ik trouwens zeker niet missen, ik ben nooit graag zwanger geweest. Maar dat ene moment, de eerste keer mijn kind zien, plots weten hoe het eruit ziet, de trots in manlief zijn ogen, het ‘ik zit op een roze wolk’ -gevoel… dat zal ik toch missen. Al ben ik er zeker van dat er andere mooie momenten in de plaats zullen komen.
Het nieuwe hoofdstuk brengt voor mij ook wat vragen met zich mee. De oudste zoon mag vanaf januari naar school gaan. Vanaf dan zullen er plots woensdagnamiddagen en vakanties zijn waarin er opvang voorzien zal moeten worden en dan begint het bij mij wat te knagen. Ik zou liefst zelf al die opvang voorzien. Ik wil er zijn voor mijn kinderen. Op woensdagnamiddag, in de vakanties, maar ook ’s avonds aan de schoolpoort. Ik wil zo’n mama zijn die warme chocomelk klaarmaakt in de winter om haar kinderen mee te verrassen als ze van school komen. Maar dat gaat niet, want ik moet werken. Anders verdienen we te weinig geld. Te weinig geld om het leven waar we zo van houden in stand te houden. Meer bij mijn eigen kinderen zijn = minder op vakantie gaan, ons huis niet verder verbouwen, geen zotte kosten doen zoals bijvoorbeeld een naaimachine kopen, niet meer op restaurant gaan, elke uitgave bespreken … Ik vind het soms vreselijk dat we niet én het een én het ander kunnen hebben. Ik heb echt schrik dat ik binnen twintig jaar ga terugkijken op het leven en spijt ga hebben dat ik zo’n groot deel van het opgroeien van mijn kinderen gemist heb. Want je mist toch echt veel. Onze oudste zoon (en binnenkort ook de jongste) gaat fulltime naar een onthaalmoeder en hoewel hij daar heel veel aan heeft (hij heeft daar al superveel bijgeleerd en heeft er leren omgaan met andere kinderen) en wij een fantastische onthaalmoeder hebben, zorgt het er toch voor dat we al heel veel tijd samen gemist hebben. Iets wat ik altijd pas besef als we weer een tijdje langer samen zijn geweest, zoals nu, waarin onze band dan meteen veel sterker wordt omdat we elkaar meer zien.
Maar ja … dat is het leven zeker. Eens dat ik terug aan het werk zal zijn zal ik daar waarschijnlijk weer minder bij stil staan en snel weer het werkritme gewoon zijn.
En dan maar hopen dat ik later geen spijt zal hebben…
Hoe organiseren andere mama’s hier hun leven? (fulltime werken? wat met vakanties, woensdagmiddagen, naar school brengen en halen, …. ?)
Groetjes,
Sheena
Wij zitten zowat in dezelfde fase… Dochter gaat naar school in januari en nummertje 2 wordt verwacht in december. Ook hier stopt het bij 2 kindjes, niet omdat ik er emotioneel gezien geen meer kan bijhebben (in tegendeel, laat maar komen) maar praktisch/financieel/… En mijn man wil er ook gewoon 2, punt 🙂 Mijn dochter gaat 3dagen per week naar de crèche en de andere twee dagen naar de oma’s. Ook bij onze zoon zal dat zo gaan. Minder werken is hier ook geen optie, het huis hebben we gebouwd en moet afbetaald worden. En ja, wij houden ook van een folieke af en toe (weekendje weg bvb), maar zot moeten we niet doen 🙂 Ik worstel ook met “hoe de zaken praktisch aanpakken”, met twee kindjes binnenkort… Tips heb ik nog niet, voorlopig redden we ons met behulp van strikte agendaplanning én hulp van grootouders…
Eens je aan het werk bent loopt het allemaal wel los.Die kindjes gaan zich even goed amuseren bij de onthaalmoeder.Ik werkte met posten toen mijn kinderen klein waren en in het weekend en dat is ook gelukt.Nu kunnen ze alleen thuis blijven en mag ik in mijne vrije tijd met hen rond rijden naar van alles en nog wat dus dat komt en gaat allemaal hoor.Geniet nu voorlopig nog maar van je thuis zijn,hé!
Niet bang zijn voor spijt; dat betekent alleen dat je leeft en dus inzichten hebt gekregen.
Ik heb een aantal jaren niet gewerkt en weinig geld hebben heeft ons veel goeds gebracht.
Jij maakt je keuzes en dat is goed. Zo te lezen doe je dat overwogen en het gaat je oudste zoon goed!
Je hebt kinderen om ze los te laten.
Heel herkenbaar allemaal. Mijn twee oudsten zijn ook vaak naar de opvang geweest. Het kon nu eenmaal niet anders financieel. Maar als het een troost mag zijn voor jou: ze hebben zich daar prima vermaakt en er zeker geen trauma’s aan overgehouden… Dus niet teveel over piekeren, het komt wel goed.
Wij dachten ook dat ons gezin compleet was met twee kinderen, tot er na zeven jaar onverwacht nog een derde bijkwam…
Moeilijk hé !
Ik gaf 14 jaar geleden mijn ontslag van in het ziekenhuis;
toen mijn oudste geboren werd had ik heel sterk het gevoel van ‘dit geef ik niet af’.
Mijn man stond volledig achter die beslissing, en ik moet er eerlijk bijzeggen dat ik al 30 was en we allebei al een ‘carriere’ achter de rug hadden die ons wat spaarcentjes opleverden.
Maar toch, terugvallen op 1 loon mét een persoon meer was even wennen, maar heel snel bespaar je veel geld omdat je tijd hebt om de reclame na te gaan en veel bewuster boodschappenlijsjes maakt, omdat je uiteraard geen opvang moet betalen, omdat je als je niet gaat werken ook minder ‘dure/professionele’ kledij nodig hebt…., omdat je tijd hebt om naar de kringwinkel te gaan,…
Het blijft natuurlijk een evenwichtsoefening.
We zijn nu 14 jaar verder en hebben ondertussen 3 kinderen, en ik ga nog steeds niet werken (ja ik doe vrijwilligerswerk in een lagere school, maar dat wordt uiteraard niet betaald).
Het kan dus wel, maar ik zie aan de nichtjes & neefjes en vriendjes en vriendinnetjes van de kinderen dat kinderen die in een goede opvang zitten even gelukkig zijn hoor !
Een slechte keuze maken kan dus niet, het is vooral een persoonlijke keuze !
Succes !
Ik heb ook 2 zonen. Eentje van 3j en eentje van 9 weken.
Sinds de geboorte van nr 1 werk ik halftijds (de ene week 2 dagen, de andere week 3 dagen.
Wij kunnen voor de dagen dat ik werk op de grootouders rekenen.
Ik heb geen spijt van die keuze om halftijds te werken. Ookal is het financieel niet altijd gemakkelijk, ik vind de tijd met mijn kinderen veel meer waard!
Als het financieel haalbaar was zou ik zelfs huismoeder zijn.
Succes daar nog!