Ik weet het nog goed. We zaten in het derde middelbaar en kregen tijdens de lessen Godsdienst een papier met daarop een test die moest bepalen of we introvert of extravert waren. Het waren twee termen waarvan ik nog nooit eerder gehoord had.
We hadden eerst wat uitleg gekregen over die twee termen en iedereen wist na de uitleg dat extravert gelijkstond aan de leuke party mensen en introvert duidelijk iets was voor de seuten. Toen was het tijd om de test in te vullen. Ik was in de veronderstelling dat ik natuurlijk extravert was want ik had toch echt op niet zo heel veel vragen een duidelijk introvert antwoord gegeven. Na het invullen kwam echter het verdict: ik was overduidelijk introvert. Ik keek vol ongeloof naar mijn testresultaten. Intussen waren alle extraverten al door de klas aan het roepen dat de test zei dat ze extravert waren. Dit terwijl ikzelf (en de andere introverte kneusjes vermoedelijk ook) het blad met het resultaat wat wegmoffelde onder een paar andere papieren en wijselijk zweeg.
Maar toen wist ik het dus. Ik ben een beetje anders dan de anderen, wat minder sociaal geliefd, gewoon anders dan die overduidelijk aanwezige, sympathieke, vrolijke, energievolle klasgenoten met veel vrienden.
Ik heb het leren aanvaarden, mijn introvertheid. Het is een hele zoektocht geweest tijdens mijn puberjaren maar uiteindelijk kwam ik dan toch op het punt waarop ik besloot om gewoon altijd zoveel mogelijk mijzelf te zijn en mij niet te veel aan te trekken van hoe sociaal aanvaard dat dan wel mag zijn. 95% van de tijd ben ik zo perfect gelukkig maar af en toe word ik er toch nog eens mee geconfronteerd dat ik niet helemaal ben zoals mensen willen dat ik zou zijn en dan krijgt mijn zelfvertrouwen een deuk(je).
Ik krijg namelijk af en toe te maken met vooroordelen. Als je een stil persoon bent dan zijn er mensen die denken dat je saai bent of geen karakter hebt of verlegen bent of arrogant. Zo heb ik dus een paar mensen in mijn omgeving die mij eigenlijk echt totaal niet kennen maar toch op basis van wat ze zien al besloten hebben dat ze mij niet kunnen uitstaan. Dat is soms toch wel een beetje vervelend en ik weet dan nooit goed of en hoe ik dat nog ongedaan kan maken. Er is nog wat werk aan die eerste indruk van mij, misschien moet ik dat ook maar eens als werkpuntje opschrijven 😉 .
Dat introvert zijn kan soms dus echt een struggle zijn. Met vallen en opstaan ermee leren leven. Er zijn goede dagen, weken, maanden, jaren … en er zijn er minder goede.
Soms is het een extreem voordeel om introvert te zijn: ik kom altijd heel serieus en intelligent over op het werk. Zelfs al is dat zeker niet altijd het geval 😉 , maar op het werk komt dat al wel eens van pas. Ik pik ook veel sneller bepaalde zaken op die anderen soms niet zien omdat ze teveel aan het babbelen zijn. Zo ken ik soms al de beste roddels nog voor de rest iets doorheeft (geheime relaties op het werk spot ik meteen 😉 ). Ik heb ook niet snel last van eenzaamheid, ik hou wel van mijn eigen gezelschap 😉 .
Maar dan zijn er ook de nadelen, bepaalde zaken die voor anderen evident zijn, zijn voor mij dan weer een hele opgave. Iemand bellen bijvoorbeeld. Of naar de bakker gaan en iets bestellen. Groepsactiviteiten. Lawaaierige feestjes. Iets gaan vragen aan de buren. Massa’s energie kosten die zaken mij en ook een grote stap uit mijn comfortzone. Ook in mijn bijberoep merk ik beperkingen. Contacten leggen via e-mail is OK maar face to face is toch weer iets anders, daar loop ik dan weer liever met een bocht omheen. En dan is er dus nog dat nadeel dat mensen al wel eens vooroordelen hebben op basis van zaken die ik al dan niet doe en waarvan ik mij vaak niet eens bewust ben. Ik heb ook dagelijks mijn portie ‘alleen zijn’ nodig, maar dat weten ze gelukkig al goed thuis. Ze weten dat ze anders een slechtgezinde en overprikkelde vrouw/mama in de plaats krijgen en dat risico nemen ze niet al te veel 😉 .
Maar ach, voor alles (ok bijna alles) is er wel een oplossing. Onze kleuter doet bijvoorbeeld niets liever dan iets in de bakker gaan bestellen dus die zet ik daar dan graag voor in 😉 En dankzij de uitvinding van e-mail kan ik bellen zo goed als volledig vermijden (hoera!). Het internet heeft alvast het leven van een hoop introverten een pak gemakkelijker gemaakt.
Soms denk ik: ik hoop dat onze kinderen niet introvert zullen zijn. Het leven lijkt mij toch net iets makkelijker als je snel vrienden maakt en contacten legt. Langs de andere kant, als ze het wel zijn zal ik het toch moeten aanvaarden en proberen om niet in de valkuil te trappen om introverte kinderen te gaan pushen om extravert gedrag te vertonen. Dat lukt natuurlijk nooit en creëert alleen maar ongelukkige kinderen. Al kunnen wij introverten altijd wel een klein duwtje in de rug gebruiken. Een klein beetje duwen mag maar niet teveel! Dat haalt toch niets uit. Dat is mijn mening, uit mijn eigen ervaring. Maar het is echt een valkuil want iedereen wil toch liefst dat zijn kinderen mega sociaal zijn en gewoon ‘normaal’ gedrag vertonen.
In mijn zoektocht naar cartoons om bij dit artikel te plaatsen kwam ik er een paar goede tegen, deze zijn echt allemaal op mij van toepassing 🙂 (bronnen: Huffington Post, Pinterest, Buzzfeed)
Zitten er hier tussen mijn bloglezers introverte lezers? Heb jij nog ‘overlevingstips’ of tips om een goede eerste indruk te maken? Of heb jij ook zo zaken die je echt altijd probeert te vermijden? Ik lees ze met veel plezier, altijd fijn om te weten dat ik niet de enige abnormale ben 😉 🙂
See ya!
Sheena
ik weet nog maar een klein jaar dat ik introvert ben. Wij deden op het werk zo’n test en ik ben (niet zeer uitgesproken) introvert.
Ik dacht eigenlijk altijd dat ik extrovert was, maar inderdaad, ik heb veel me-time nodig en het kost me meer energie om tussen het volk te zijn dan om alleen te zijn.
Maar ik weet niet of het iets negatiefs is, ik vind mezelf net zelfstandig en onafhankelijk 😉
Dat is inderdaad zeker niet negatief 🙂 En zo voel ik mij eigenlijk ook wel 🙂
Oh hallo, herkenbaarheid, tot en met de confronterende ervaring in het middelbaar. Voor mezelf heb ik er met de jaren goed mijn draai mee weten te vinden al blijf ik het enorm frustrerend vinden dat er soms mensen zijn die moeite hebben om me te leren kennen of daar dan de moeite niet voor willen nemen… Persoonlijk vind ik bloggen voor mij een goeie manier om mij wat extraverter op te stellen en – virtueel alvast – voor mijn eigen zaak op te komen 🙂
bloggen is inderdaad wel een handig hulpmiddel om ons verhaal eens kwijt te kunnen 🙂
Ik herken mezelf hier ook voor een groot stuk in! Met uitzondering van mijn tienerjaren, heb ik daar nooit problemen mee gehad. Ik ben wie ik ben en dat is oké zo.
Sinds ik bijna 5j geleden mijn eerste kind op de wereld zette, ben ik veel meer open geworden. Dat kwam helemaal vanzelf, iets wat is gratis bij het moederschap bij kreeg. Leuk toch;)
Dat herken ik wel, mama worden heeft mij ook veranderd, in de goede zin 🙂
Je bent niet alleen. Ik ben altijd ‘de stille’ en ‘overgevoelige’ geweest. Behalve bij mijn echte, goede vrienden, daar kan ik vrijuit zijn wie ik ben. Over koetjes en kalfjes spreken, is echt mijn zwakste punt. Maar heb ondertussen wel geleerd dat het weer een dankbaar onderwerp is.
ja gesprekjes over het weer ken ik maar al te goed 😉 En de laatste jaren zijn de kinderen wel een dankbaar onderwerp 🙂
Maar ik ga dus ook veel liever voor de échte gesprekken dan voor de koetjes en kalfjes!
Zo herkenbaar… Dat telefoneren … Bah…. En dat alleen willen zijn, dat bestellen bij bakker… Aan de schoolpoort… zo onwennig. Collega’s die zo snel mogelijk na de bevalling willen gaan werken, want ze missen het menselijk contact? Dat heb ik nooit gesnapt… Dat was voor mij de hemel in mijn coconnetje met mijn baby. Soms wil ik liever thuis blijven dan naar een feestje.
En voor je gaat denken Wat een asociaal mens is me dat! Ik hou echt wel van mensen en van gezelschap. Zo het soort gezelschap waar ik me thuis bij voel, die ik goed ken en die mij kennen. De andere soort vergen tonnen energie. En soms heel soms ben ik eens uitbundig. In the heat of the moment vergeet ik even wie ik ben, waar ik ben, bij wie ik ben en dan doe ik eens zot. Om achteraf dan wakker te liggen van die uitspatting. Loslaten… Let it goooooo! 😉
hihi ik ken het 🙂
Ik vond dat trouwens ook zo zalig die maanden thuis en hoewel ik mijn collega’s supertoffe mensen vind, heb ik ze geen minuut gemist 😉
Ik herken mezelf er wel in. Ik heb ook het gevoel dat ik introverter ben dan vroeger. De Chiro heeft mij doen openbloeien, maar intussen ligt mijn Chirotijd ook alweer even achter mij. Intussen heb ik mij wat gesettled in mijn introvertzijn, maar nu ben ik daardoor een promotie aan het mislopen op het werk, wat echt niet fijn is. Af en toe daag ik mezelf uit en organiseer ik een blogbrunch ofzo. 🙂 Want hoewel ik weet dat dat best vermoeiend gaat zijn en ik toch niet zo sociaal ga zijn als ik eigenlijk zou willen, ben ik toch blij dat ik mezelf even uitgedaagd heb.
ai vervelend dat je daardoor mogelijks een promotie moet mislopen … maar ik kan er mij wel iets bij voorstellen! Soms moeten we onszelf echt wat pushen hé, chapeau hoe jij dat dan toch doet en een blogbrunch organiseert! Het zag er een geslaagde namiddag uit aan de instagramfoto’s te zien 🙂 Misschien had ik mij toch maar beter ingeschreven 😉
Sommige zaken zijn herkenbaar,andere (gelukkig) niet maar ik geef er ook niets om als ik alleen ben…Ga niet graag naar drukke plaatsen of feestjes en nieuwe ontmoetingen dat is ook moeilijk maar ik hou mezelf dit voor:moeilijk gaat ook en je moet af en toe je grenzen verleggen,hé!Ik heb liever enkele goede vrienden dan massa’s die me totaal niet kennen 😉
Toch heel wat zaken gemeenschappelijk 🙂 Hier trouwens ook liever een klein groepje vrienden die ik door en door ken, en zij mij ook, dan een grote massa ‘kenissen’.
Ik herken er ook veel uit! Eigenlijk ontdekte ik pas vrij laat dat ik een introvert ben, waardoor ik opeens veel beter begreep waarom ik in sommige situaties anders reageer (de deur opendoen en telefoneren, oh ja). Ik kan best sociaal zijn en heel veel praten in gezelschap, maar toch zal ik nooit het haantje-de-voorste zijn in een groep. En na afloop heb ik altijd een stille dag nodig om te recupereren 😉
Ja dat ken ik 🙂 De dagen waarop ik nieuwe mensen ontmoet kan ik ook veel babbelen en sociaal zijn maar als ik dan ’s avonds thuis kom heb ik echt wel nood aan rust en mijn zetel 😉
Ik vind niet dat je ‘introvertheid’ als een beperking mag zien.
Het is een gave die extraverten niet hebben!!
En… introvert/extravert… what’s in a name… 🙂
‘Gelukkig zijn’, dat je dát maar bent!!
en dat ben ik gelukkig 🙂
Ik weet niet wat het is maar iets in je blog, je reacties, foto”s. .. spreekt mij enorm aan. Het lijkt misschien stom maar zelfs zonder u ooit te hebben gezien lijk je mij een super persoon!
Ik ben extravert. Wat ook wel nadelen heeft. Ik ben ook zenuwachtig als ik ergens onbekend binnenstad en dan ga ik extra druk doen. Wat vervelend is en waardoor ik heel veel mis. Zo ben ik soms op blogmeeting’s zo aan het babbelen met degene ik ken, dat ik niemand anders zien staan 🙁 kom ik heel onbeleefd over vrees ik
Soms wil ik dus wat introverter zijn.
Maar ik zie dat het voor jou een hele stuggLe is.
Misschien kunnen we als tegenpolen iets van elkaar leren? 🙂
Bedankt 🙂 En Idem dito!
Ik ben getrouwd met zo’n ‘drukdoener in onbekende situaties’, ik kan het mij dus helemaal perfect voorstellen 😉
Introvert-Extravert vult elkaar aan, ik denk dat wij wel overeen zouden komen 🙂
Haha Anske, jij extravert? Viel totaal niet op hoor vandaag ;p
Jupjupjup: helemaal herkenbaar en onlangs nog eens bevestigd door een MBTI-test tijdens de loopbaanbegeleiding. Daar kwam ik het zeldzame type INFJ uit en dat wordt omschreven als een extraverte introvert. Met andere woorden: ik ben een wandelende tegenstelling :p Maar die test, bovenop het boek dat ik las over hoogsensitiviteit, heeft heel wat puzzelstukjes op hun plaats doen vallen.
En die vooroordelen daar ben ik jammer genoeg ook al zo vaak tegengebotst 🙁 vooral toen ik nog jonger was en ik me geen houding kon geven. Dus dan zweeg ik liever en dan kreeg ik te horen dat ik arrogant, onvriendelijk, … was 🙁
Extraverte introvert, dat klinkt heel complex 😉
En ja die vooroordelen, echt vervelend hé, ik probeer er nu wel meer op te letten, vriendelijk goedendag zeggen etc …,maar soms maak ik het toch nog mee ondanks alle inspanningen.
Hier nog zo’n introvert, al heb ik, denk ik, altijd al geweten heb dat ik introvert ben en kwam er geen shockerende test aan te pas. Vooral die laatste grafiek is herkenbaar, zei diegene die te veel ochtenden aan de ontbijttafel begroet werd met “amai jij hebt weer een ochtendhumeur” nog voor ik iets zei.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik vind dat de voordelen het waard zijn, ondanks de nadelen (en manmanman, nu klink ik oud). Al blijven sommige zaken wel moeilijk. Mezelf verkopen vind ik het allermoeilijkste. Van gedichtjes voordragen voor de klas tot solliciteren of voor het eerst een nieuwe groepssessie geven, dat voelt al heel mijn leven hetzelfde. Zenuwen op voorhand, minder goed slapen en achteraf vrij veel alleen-tijd nodig hebben is de prijs daarvoor. Pffff…
ja dat herken ik, die zenuwen op voorhand, er tegen op zien als je jezelf moet gaan verkopen. Achteraf wel altijd blij dat ik gedaan heb maar O zo uitgeput!!
Ik probeer zoveel mogelijk drukke gebeurtenissen te vermijden. Maar dat valt niet altijd mee. Vooral school heeft er een handje van om je overal in te willen sleuren.
ja die school is echt wel een nieuwe uitdaging 😉
Introvert, yes I am!
Ik ben blij dat ik laatst het boek Stil las van Susan Cain. Een aanrader als je wil zien tot wat introverten allemaal in staat zijn. Want werkelijk, zoveel mooie en goede mensen in de wereld, heden of verleden blijken introverten te zijn.
Ik heb het boek hier liggen, ben er alleen nog niet toe gekomen het uit te lezen 🙂 Ik vind het ergens wel geruststellend dat zoveel mensen zijn zoals ik en inderdaad ook wel fijn om te zien welke belangrijke mensen er allemaal introvert zijn 🙂 Dat geeft dan weer moed!