Die 2,5-jarige van ons die heeft toch wel echt PECH met zijn mama. Wat ik toch allemaal doe waar hij zich kwaad om moet maken.
Hier een greep uit de gebeurtenissen van de voorbije 24 uur waarbij ik iets deed waarvan hij vond dat hij er terecht HYSTERISCH voor mocht worden:

– ik deed als eerste de voordeur open (mocht niet, hij moet altijd de eerste zijn)
– ik gaf hem zijn tandenborstel aan (mocht niet, hij poetst ZELF zijn tanden)
– ik vroeg hem of hij wou drinken (wie vraagt nu zoiets?)
– ik wou zijn vuile broek uittrekken (een vuile broek mag aanblijven)
– ik wou hem een knuffel geven (knuffels zijn voor mietjes)
– ik stond in de gang (hij stond al in de gang)
– ik stond niet in de gang (ik moest niet zomaar weglopen nadat hij kwaad was omdat ik in de gang stond)
– ik zei hem dat hij zijn muts mocht thuislaten aangezien het mooi weer was buiten (een muts is onmisbaar, ook bij mooi weer)
– ik zat in de zetel (schandalig!)
– ik schepte eten in zijn bord (hij had nog niet gezegd of hij wel wou eten)
– ik deed de kast open (hij zal de kast wel opendoen)
– ik ging naar boven (hallo? zonder toestemming van hem?)
– ik vroeg hem (vriendelijk) of hij moest plassen (dat zijn uw zaken niet moeder!)
– ik stelde voor om samen een boekje te lezen (boekjes lezen? geen goesting! laat mij toch met rust mama!!!)
– ik zette de TV op de verkeerde post op (domme mama, alleen paw patrol mag op!)
…….en zo kan ik nog wel even door gaan.

Je ziet het, ik ben een vreselijke moeder om mee samen te leven. Dat kind van ons ziet hier enorm af. Ik begrijp hem volledig. De woede aanvallen, de huilbuien, het zichzelf op de grond smijten. Volkomen terecht! Wat een lastige ouders heeft dat kind toch.

Ondertussen lopen wij hier stilletjes verder op de tippen van onze tenen, hopend dat we hem vandaag niet weer kwaad zullen maken en halsreikend uitkijkend naar de dag waarop deze fase voorbij zal zijn 😉

Sheena