Gisteren stond er in het schriftje van de onthaalmoeder dat zoonlief ‘kloppie klop’ deed op de andere kindjes en dat wanneer iedereen moest gaan eten zoonlief eindelijk zijn kans zag om het rijk voor zich alleen te hebben in de speelruimte en dus niet mee wou komen eten. Zoonlief luistert ook niet naar kleine bevelen zoals ‘leg het boekje terug’ , meestal loopt hij dan juist met het boekje weg in de tegenovergestelde richting.

Met andere woorden: hij begint zich dus bij de onthaalmoeder te gedragen zoals hij zich thuis gedraagt. De dingen vliegen hier de laatste tijd in het rond want als hij iets niet mag van ons dan MOET hij met iets kunnen smijten. Zijn boterham, zijn speelgoed… soms is er niets om te smijten in de buurt en dan klopt hij gewoon op het dichtstbijzijnde voorwerp (de deur, de mama, …).

Gisterenavond zei ik hem met mijn meest kwade stem dat hij beter moest luisteren naar de onthaalmoeder (en naar mama en papa!) en niet meer mag slaan. Maar zoonlief keek mij ongeïnteresseerd aan en wees dan naar zijn speelgoed om mij te vertellen dat hij wou gaan spelen. Hij had geen tijd voor een preek van mama. 

Zucht! En dan moet dé erge periode rond de leeftijd van 2 jaar nog komen ….

Toch kan hij ook zo lief zijn. Dan smelt ik gewoon. Sinds kort geeft hij mij ineens kushandjes. Met bijhorend smakgeluid. Zalig!
Of dan heeft hij plots nood aan knuffels en kruipt hij helemaal over mij in de zetel en slaan die handjes zich rond mijn nek. 
Soms kruipt hij op mijn schoot, dicht tegen mij om samen een boekje te lezen. Dat is genieten!
Hij wil mij ook altijd ‘helpen’, bijvoorbeeld met het sorteren van de was waardoor er de laatste tijd al wel eens een wollen sok op 60 graden wordt gewassen of een witte t-shirt met de gekleurde was mee gaat, maar het is toch fijn dat we zo iets samen kunnen doen.
Hij is ook wel degelijk in staat om kleine bevelen op te volgen (wanneer hij er zin in heeft) en dan ben ik altijd zo fier dat zo’n klein ventje dat allemaal al snapt.
Hij lacht ook heel veel, die schaterlach van hem zou ik niet meer kunnen missen. 

Ik hoop dat mijn preek van gisteren (en vanochtend heb ik het nog eens herhaald) toch een beetje indruk heeft gemaakt op hem en ben benieuwd wat de onthaalmoeder straks te vertellen zal hebben.

Groetjes,

Sheena