Toen onze oudste zoon werd geboren kregen wij een cd cadeau van ‘Kapitein Winokio’ cadeau. Het werd de eerste van een hele verzameling cd’s én dvd’s van deze man en zijn kompanen. We zijn hier intussen echte fans geworden!
Nu onze oudste 3,5 jaar is vonden wij hem oud genoeg om hem eens mee te nemen naar een concert van de Kapitein. Maar helaas, de Kapitein is populair en alle concerten in de buurt waren reeds uitverkocht. Gelukkig volg ik de man ook op Facebook en zag ik plots een aankondiging dat ze in het weekend een half uurtje gratis zouden optreden in een winkel in de buurt. Dat mochten wij niet missen! Met ons viertjes + de meter van onze oudste die ons de Kapitein heeft leren kennen, trokken we naar het optreden. De kinderen mochten gaan zitten op een mat vlakbij het ‘podium’. We moesten nog eventjes wachten maar uiteindelijk was hét moment daar en kwamen de muzikanten op. Ze brachten een leuke, vrolijke sfeer met zich mee en deden ons meteen lachen (‘zijn jullie allemaal broertjes en zusjes?’ – ‘JAAAA’ riepen alle kindjes – ‘amai dat moet nogal een grote chocopot zijn bij het ontbijt!’). Onze jongste (1,5 jaar) was meteen fan en keek geboeid. Onze oudste kreeg echter plots een beetje schrik en verliet zijn plaatsje vooraan om ons achteraan in het publiek op te zoeken. De rest van het concert zou hij achteraan doorbrengen, hij was met geen stokken meer vooraan te krijgen. Jammer!
onze jongste (met zijn gele mouwen) charmeert de muzikanten
Zeer jammer, want het optreden was TOP! Onze jongste ging helemaal uit de bol en begon zowaar al zittend te dansen, heel grappig om te zien. Zelf heb ik er ook van genoten. De liedjes zijn fijn om te horen en in de teksten zit veel humor, voor groot en klein.
Na het optreden kregen we nog een handtekening van Kapitein Winokio, toen durfde de oudste weer tevoorschijn te komen. Hij reageert vaak zo op dingen die nieuw zijn voor hem, ik ben er zeker van dat hij bij een volgend concert op de eerst rij wil staan. En dat volgende optreden mag er wat mij betreft snel komen!
We hadden het er al zo vaak over gehad en een maand of drie geleden besloten we om het eens écht vast te leggen: een etentje in The Jane. Het restaurant van chef-kok Nick Bril én de alom bekende Sergio Herman. Toen we reserveerden was het een restaurant met 1 ster, intussen kregen ze er een tweede ster bij.
Reserveren was makkelijker gezegd dan gedaan, er waren enkele pogingen voor nodig maar eens een zaterdagochtend om 8u klaar zitten achter de PC om te reserveren leverde resultaat op. Drie maanden later, op 9 januari was het dan eindelijk zo ver.
De verwachtingen waren hoog. Dat is altijd een beetje gevaarlijk natuurlijk. Dan mag er al niet teveel fout gaan om niet teleurgesteld te worden en dan is het ook moeilijk om nog echt overdonderd te worden. Werden de verwachtingen ingelost?
‘Jij hangt met haken en ogen aan elkaar’, een uitspraak die ik in mijn jeugd, en ook in de jaren nadien, vaak heb mogen aanhoren. Want ik had altijd wel iets voor, nooit iets supererg maar een hoop kleine dingen die regelmatig terugkwamen: peesontstekingen, een rug die pijn deed, een kapotte meniscus, een knie die blokkeerde, een nek die vast zat, een spierontsteking,… Het was mij al lang duidelijk dat ik niet op de eerste rij stond toen de stabiele lichamen werden uitgedeeld 😉 . Mijn ene voet is groter dan de andere, mijn ene been is langer dan het andere. Symmetrie moet je bij mij niet komen zoeken.
In het dagelijkse leven vallen al die kwaaltjes goed onder controle te houden maar sinds ik loop worden al die kleine dingen uitvergroot met als gevolg dat de ene blessure hier de andere opvolgt.
Wachten tot de pijn van die blessures weggaat door te rusten is zelden voldoende om van het probleem af te geraken. De oorzaak van de blessure moet vaak worden aangepakt. Mijn voorlaatste blessure kreeg ik bijvoorbeeld opgelost door spierverstevigende oefeningen. Om mijn huidige blessure (hielpijn door een ontsteking van een spier/pees onderaan mijn voet) op te lossen is er meer nodig dan alleen maar oefeningen.
Eén van de mogelijke oplossingen zou namelijk kunnen zijn: nieuwe loopschoenen. Niet zomaar nieuwe loopschoenen maar schoenen die ervoor zouden zorgen dat mijn voeten veel beter ondersteund worden in de hoop dat de voetpijn zo opgelost geraakt.
Ik wou een goede begeleiding in het kiezen van zo’n schoenen dus trok hiervoor naar een running center in de buurt en onderging er een heuse ‘voetanalyse’ (die was trouwens gratis wanneer je er schoenen kocht). Uit de analyse bleek al snel dat ik totaal fout loop. Op de foto hieronder kan je zien hoe ik op mijn voeten terecht kom: ik zet belachelijk veel druk op mijn linkerhiel (niet toevallig de hiel die pijn doet) en doe dan vreemde kromme bewegingen tijdens het afrollen van mijn voet. Ik zwier eerst mijn voet naar buiten en dan naar binnen (en bij de andere voet doe ik nog iets vreemder). In de ideale situatie loopt het grijze lijntje op de foto even recht als het paarse lijntje dat door de voet loopt. Ja, één ding werd al snel duidelijk, mijn voeten werden een interessante uitdaging voor de schoenenverkoper.
Ik kreeg een aantal loopschoenen aangereikt die ik mocht passen. Daarna moest ik telkens weer heen en weer lopen om mijn voeten in die schoenen te laten analyseren. Dat voelde een beetje belachelijk en ik zag manlief en de verkoper terwijl ik liep regelmatig tegen elkaar fluisteren en lachen. Daar ging mijn loopzelfvertrouwen! (grapje, daar trek ik mij nu eens niks van aan si 😉 ). Uiteindelijk bleef er 1 paar loopschoenen over dat goed zat en de analyse goed doorstond. Het wou weer lukken dat het net het (in mijn ogen) lelijkste paar uit de selectie was. De kleuren zijn zo niet echt mijn ding. Maar ik had niet te kiezen en stiekem moet ik toegeven dat ik ze intussen al graag begin te zien.
In het uitverkoren paar werden nog eens extra zooltjes gestoken: twee in mijn linkervoet om mijn zwakke spier onderaan goed te ondersteunen en 1 in mijn rechtervoet om te vermijden dat ik met mijn voet tijdens het lopen naar binnen kantel. De allerlaatste looptest gaf een mooie analyse: een grijs lijntje dat bijna perfect het paarse lijntje volgde + nergens meer een overdreven druk.
Intussen ben ik al twee keer gaan lopen met mijn nieuwe aanwinsten (twee keer in de stromende regen, ze zijn niet waterdicht dat weet ik nu) en ze lopen prima! Ik voel wel dat ik het rustig aan moet opbouwen want door die zolen staan mijn voeten helemaal anders dan normaal waardoor er toch weer een risico ontstaat op nieuwe blessures.
Mijn huidige loopblessure is nog altijd niet over maar ze is ook niet meer erger geworden na de twee loopjes die ik intussen met de nieuwe schoenen heb gedaan. Ik blijf zo dus rustig verder lopen maar ik heb wel een deal gesloten met mijn lichaam: als de blessure erger wordt dan hang ik de loopschoenen enkele weken aan de haak en hou ik een winterstop. Daarna begin ik terug van nul en bouw ik weer rustig op met mijn nieuwe schoenen.
Als ik er echter in slaag om de blessure zo onder controle te houden dan ben ik van plan om toch mee te doen aan de Urban Trail (10km, geen wedstrijd) van Mechelen. Iets wat al wekenlang het einddoel was… Op 5 december is het zo ver, we zullen zien of ik geraak!
Deze voormiddag volgde ik samen met een vriendin de workshop ‘maak zelf vintage-style juwelen’ bij Zahia in Mechelen. Benieuwd wat ik er van vond? Lees dan snel verder!
Niet mijn echte naam ;-) Geboren in 1984, mama van 2 zonen (°2012 en °2014), vrouw van 1 man, reist graag (favoriete bestemming Australië), andere interesses zijn: tuinieren, naaien, lezen, yoga, joggen, bloggen, lekker eten & Pearl Jam!
Recente reacties