Gisteren, 17 augustus 2013, was een hele bijzondere dag in het leven van ons kleine ventje. Hij zette plots zijn eerste stapjes! Niet 1 stapje, maar ineens een hele rij stapjes achter elkaar.
We hebben er lang op moeten wachten (laatst las ik dat het kindje van één van mijn facebookvrienden al kon stappen en hun zoontje is vier maanden jonger!), maar we zijn eens zo fier op hem nu hij het ook kan.
Ik ben blij dat wij dit moment met hem hebben kunnen meemaken want het was toch wel bijzonder. Van helemaal niet kunnen stappen naar plotseling wel kunnen stappen. Toch straf wat die mannekes allemaal doen!


Gisteren was ook de dag waarop ik een tweede project van mijn to-do lijst afwerkte: de pennenzak voor perfectionisten volgens Oon en Spiegelstiksels.
Ik maakt al eens eerder de eenvoudigere versie, maar nu wou ik de moeilijkere versie wel eens proberen.

Het was even zoeken naar hoe ik de hoeken juist moest doen, maar al bij al zat alles vrij snel in elkaar.
Het enige niet perfectionistische aan mijn pennenzak is dat mijn naad binnenin (waardoor de pennenzak gekeerd moest worden) niet mooi gesloten is. Ik deed een poging tot de ‘invisible closing seam’, maar ondanks dat het resultaat dan wel ‘closed’ was, was het niet ‘invisible’. Ik heb nog niet helemaal door hoe ik dit juist moet toepassen blijkbaar (en dat met de hand naaien dat is toch niets voor mij heb ik gemerkt… te weinig geduld).
Ik heb dus maar gewoon alles onder de naaimachine gestoken, hetgeen natuurlijk een veel minder mooi afgewerkt resultaat geeft.

Ik gebruikte voor het eerst één van mijn stofjes uit Amerika en oefende nog eens met flockfolie. Binnenin gebruikte ik nog een restje van een Petit Pan stofje waarin ik eerder al voor mijzelf een pennenzak maakte.

Nu ik het eindresultaat zie ben ik er niet helemaal wild van, maar … de naam van de persoon voor wie ik deze pennenzak gemaakt heb (een jarige collega) staat er nu eenmaal al op dus ze zal het toch cadeau krijgen, of ze het nu mooi vindt of niet 😉

Groetjes,

Sheena