iben

Op donderdag 10 juli had ik een afspraak in het ziekenhuis: ik moest een half uurtje aan de monitor gaan liggen om na te gaan of alles in mijn buik nog OK was met onze baby. Tijdens de monitor hoopte ik stiekem dat er misschien al wat activiteit zichtbaar zou zijn aangezien ik het niet erg zou hebben gevonden om een beetje vroeger dan gepland te bevallen, maar blijkbaar was de monitor ‘normaal’ en verder werd er niet veel over gezegd. Ik kreeg ook nog een echo om na te gaan of onze kleine man nog steeds in stuit lag en jawel hij lag nog steeds met zijn poep naar beneden.
We zeiden nog ‘tot woensdag!’ tegen de gynaecoloog, want op woensdag 16 juli zou de geplande keizersnede plaatsvinden.

We gingen terug naar huis. Ik schreef een blogbericht over nestdrang, we speelden nog wat met zoonlief, facetimeden even met mijn ouders die hun laatste vakantie avond doorbrachten in Frankrijk en kregen mijn schoonouders nog even op bezoek.
Een paar uur later kropen we ons bed in. Rond 2 u werd ik wakker van een onweer en stond ik op om naar de wc te gaan.
Daarna wandelde ik terug naar onze slaapkamer terwijl ik precies nog wat pipi verloor (dacht ik) en toen gebeurde het: …….splash! Mijn water gebroken! 

Ik maakte manlief wakker die meteen nog halfslapend zijn ouders opbelde om hen te vragen om te komen babysitten. Daarna belde hij de materniteit om te zeggen dat we er zouden aankomen en dat ik met een keizersnede moest bevallen. 

Ik had nog helemaal niets klaargelegd om mee te nemen naar het ziekenhuis voor het geval ik onverwachts te vroeg zou bevallen … oeps. Dus toen moesten we ook nog eens in het midden van de nacht allerlei gerief bij elkaar rapen en konden we uiteindelijk rond 2.30 u naar het ziekenhuis vertrekken.

Ik stuurde nog een berichtje naar mijn ouders in Frankrijk met ‘mijn water is gebroken! Voorlopig nog geen weeën… we vertrekken nu naar het ziekenhuis’.
Je kan al raden dat ze ’s ochtends nog nooit zo snel terug naar huis zijn vertrokken na een vakantie!

Rond 3u melden we ons aan op de spoedafdeling van het ziekenhuis waarna manlief met mij in een rolstoel naar de materniteit reed.
Ik werd daar op een verloskamer (alweer) aan de monitor gelegd. Ondertussen begon ik toch wat weeën te voelen. We moesten nog even wat administratie in orde brengen en na een half uur monitor kwam een assistent gynaecoloog nog een echo nemen om na te gaan of het nog steeds stuitligging was (ja!).
De assistent ging ook eens kijken of ik al opening had. Blijkbaar wel, en maar liefst vijf centimeter!

Plots ging alles snel. De gynaecoloog van wacht was gearriveerd, net als de anesthesist en ik werd naar een operatiekamer in het verloskwartier gereden.
Voor ik het allemaal goed en wel besefte lag ik op de operatietafel met een doek voor mij, een epidurale verdoving in mijn rug, hartslagmeters, bloeddrukmeters, buisjes met zuurstof aan mijn lijf… en gelukkig even later ook weer manlief naast mij (mooi verkleed in groene schort, mondkapje en mutsje op!).
Toen begon de echte keizersnede. Manlief en ik babbelden wat met elkaar terwijl ik geduw en getrek aan mijn buik voelde (maar gelukkig pijnloos!). Plots hoorden we een gorgelend geluid… het was ons babytje! Ik kreeg hem even te zien en toen ging hij weg samen met de papa voor een controle bij de kinderarts. Het was ondertussen 4.25 uur. De baby werd gewogen en gemeten: 3,035 kg en 48 cm!
Een paar minuten later werd ons babytje teruggebracht, we noemden hem Iben en Iben mocht heel even bij mij liggen. Daarna gingen Iben en manlief terug naar de verloskamer waar ze samen op mij wachten. Een half uurtje later, nadat ik weer helemaal was dichtgenaaid, mocht ik hen vervoegen en kon ik meteen de eerste borstvoeding geven. Ondertussen kon ik trouwens ook alweer mijn tenen bewegen (wat blijkbaar snel was!).

We hebben zo samen nog meer dan een uur in de verloskamer gezeten: manlief en ik en Iben. Een paar uur daarvoor lagen we nog in bed, en plots hadden we een tweede kindje!

Rond 7u ’s ochtends werden wij naar onze kamer gebracht en begon het langzame herstel van de keizersnede.

De eerste twee dagen waren het moeilijkst: pijn, vastgekluisterd aan het bed, een zandzak op mijn buik… maar elke dag gaat het een beetje beter.
Ondertussen zijn we 4 dagen verder en kan ik alweer vrij goed rondstappen, ben ik verlost van alle draden, zandzakken, blaassondes, … die de vorige dagen nog aan mijn lijf hingen en kan ik uitkijken naar morgen: de dag waarop we naar huis mogen!
Alleen mijn sexy steunkousen moet ik nog even blijven dragen… gelukkig storen ze niet al te veel, ik dacht dat die warmer zouden aanvoelen maar dat is gelukkig niet zo.

Zoonlief- die ik nu grote broer zal noemen aangezien ik nu twee zoonlieven heb!- is al een paar keer op bezoek geweest en is superlief voor zijn kleine broer. Het zijn wel wat verwarrende dagen voor hem maar gelukkig geniet hij ook van de vele tijd die hij nu even kan doorbrengen met zijn grootouders die hem de voorbije dagen hebben opgevangen.

Ik ben blij dat de keizersnede achter de rug is (anders moest het morgen nog allemaal beginnen), dat het zo onverwachts gegaan is en dat ik morgen naar huis mag. 
En ik ben vooral blij dat Iben er is!

Vanaf morgen starten we écht aan ons leven met vier. Het voelt goed. Het voelt compleet. Ik ben stapelverliefd op mijn drie mannen!

Groetjes,

Sheena