Ik weet het nog goed. We zaten in het derde middelbaar en kregen tijdens de lessen Godsdienst een papier met daarop een test die moest bepalen of we introvert of extravert waren. Het waren twee termen waarvan ik nog nooit eerder gehoord had.
We hadden eerst wat uitleg gekregen over die twee termen en iedereen wist na de uitleg dat extravert gelijkstond aan de leuke party mensen en introvert duidelijk iets was voor de seuten. Toen was het tijd om de test in te vullen. Ik was in de veronderstelling dat ik natuurlijk extravert was want ik had toch echt op niet zo heel veel vragen een duidelijk introvert antwoord gegeven. Na het invullen kwam echter het verdict: ik was overduidelijk introvert. Ik keek vol ongeloof naar mijn testresultaten. Intussen waren alle extraverten al door de klas aan het roepen dat de test zei dat ze extravert waren. Dit terwijl ikzelf (en de andere introverte kneusjes vermoedelijk ook) het blad met het resultaat wat wegmoffelde onder een paar andere papieren en wijselijk zweeg.
Maar toen wist ik het dus. Ik ben een beetje anders dan de anderen, wat minder sociaal geliefd, gewoon anders dan die overduidelijk aanwezige, sympathieke, vrolijke, energievolle klasgenoten met veel vrienden.
Ik heb het leren aanvaarden, mijn introvertheid. Het is een hele zoektocht geweest tijdens mijn puberjaren maar uiteindelijk kwam ik dan toch op het punt waarop ik besloot om gewoon altijd zoveel mogelijk mijzelf te zijn en mij niet te veel aan te trekken van hoe sociaal aanvaard dat dan wel mag zijn. 95% van de tijd ben ik zo perfect gelukkig maar af en toe word ik er toch nog eens mee geconfronteerd dat ik niet helemaal ben zoals mensen willen dat ik zou zijn en dan krijgt mijn zelfvertrouwen een deuk(je).
Ik krijg namelijk af en toe te maken met vooroordelen. Als je een stil persoon bent dan zijn er mensen die denken dat je saai bent of geen karakter hebt of verlegen bent of arrogant. Zo heb ik dus een paar mensen in mijn omgeving die mij eigenlijk echt totaal niet kennen maar toch op basis van wat ze zien al besloten hebben dat ze mij niet kunnen uitstaan. Dat is soms toch wel een beetje vervelend en ik weet dan nooit goed of en hoe ik dat nog ongedaan kan maken. Er is nog wat werk aan die eerste indruk van mij, misschien moet ik dat ook maar eens als werkpuntje opschrijven 😉 .
Dat introvert zijn kan soms dus echt een struggle zijn. Met vallen en opstaan ermee leren leven. Er zijn goede dagen, weken, maanden, jaren … en er zijn er minder goede.
Soms is het een extreem voordeel om introvert te zijn: ik kom altijd heel serieus en intelligent over op het werk. Zelfs al is dat zeker niet altijd het geval 😉 , maar op het werk komt dat al wel eens van pas. Ik pik ook veel sneller bepaalde zaken op die anderen soms niet zien omdat ze teveel aan het babbelen zijn. Zo ken ik soms al de beste roddels nog voor de rest iets doorheeft (geheime relaties op het werk spot ik meteen 😉 ). Ik heb ook niet snel last van eenzaamheid, ik hou wel van mijn eigen gezelschap 😉 .
Maar dan zijn er ook de nadelen, bepaalde zaken die voor anderen evident zijn, zijn voor mij dan weer een hele opgave. Iemand bellen bijvoorbeeld. Of naar de bakker gaan en iets bestellen. Groepsactiviteiten. Lawaaierige feestjes. Iets gaan vragen aan de buren. Massa’s energie kosten die zaken mij en ook een grote stap uit mijn comfortzone. Ook in mijn bijberoep merk ik beperkingen. Contacten leggen via e-mail is OK maar face to face is toch weer iets anders, daar loop ik dan weer liever met een bocht omheen. En dan is er dus nog dat nadeel dat mensen al wel eens vooroordelen hebben op basis van zaken die ik al dan niet doe en waarvan ik mij vaak niet eens bewust ben. Ik heb ook dagelijks mijn portie ‘alleen zijn’ nodig, maar dat weten ze gelukkig al goed thuis. Ze weten dat ze anders een slechtgezinde en overprikkelde vrouw/mama in de plaats krijgen en dat risico nemen ze niet al te veel 😉 .
Maar ach, voor alles (ok bijna alles) is er wel een oplossing. Onze kleuter doet bijvoorbeeld niets liever dan iets in de bakker gaan bestellen dus die zet ik daar dan graag voor in 😉 En dankzij de uitvinding van e-mail kan ik bellen zo goed als volledig vermijden (hoera!). Het internet heeft alvast het leven van een hoop introverten een pak gemakkelijker gemaakt.
Soms denk ik: ik hoop dat onze kinderen niet introvert zullen zijn. Het leven lijkt mij toch net iets makkelijker als je snel vrienden maakt en contacten legt. Langs de andere kant, als ze het wel zijn zal ik het toch moeten aanvaarden en proberen om niet in de valkuil te trappen om introverte kinderen te gaan pushen om extravert gedrag te vertonen. Dat lukt natuurlijk nooit en creëert alleen maar ongelukkige kinderen. Al kunnen wij introverten altijd wel een klein duwtje in de rug gebruiken. Een klein beetje duwen mag maar niet teveel! Dat haalt toch niets uit. Dat is mijn mening, uit mijn eigen ervaring. Maar het is echt een valkuil want iedereen wil toch liefst dat zijn kinderen mega sociaal zijn en gewoon ‘normaal’ gedrag vertonen.
In mijn zoektocht naar cartoons om bij dit artikel te plaatsen kwam ik er een paar goede tegen, deze zijn echt allemaal op mij van toepassing 🙂 (bronnen: Huffington Post, Pinterest, Buzzfeed)
Zitten er hier tussen mijn bloglezers introverte lezers? Heb jij nog ‘overlevingstips’ of tips om een goede eerste indruk te maken? Of heb jij ook zo zaken die je echt altijd probeert te vermijden? Ik lees ze met veel plezier, altijd fijn om te weten dat ik niet de enige abnormale ben 😉 🙂
See ya!
Sheena
Recente reacties