Een nieuwe blogrubriek! Life Lately = een korte samenvatting van een aantal gebeurtenissen uit de voorbije weken. Te klein of té persoonlijk om er een volledige blogpost aan te wijden maar toch de moeite waard om te vermelden (zodat ik ze vooral zelf niet vergeet 🙂  ).

• Mijn zus en ik zagen Adele het beste van zichzelf geven in het Sportpaleis. Ondanks dat we de goedkoopste tickets hadden zaten we toch vrij dicht bij het podium en hebben we heel hard genoten van het optreden en al haar vertelsels tussendoor. Toffe madam!

• Het schooljaar loopt op zijn einde. Zoonlief zijn zwemlessen en de lessen bewegingsschool zijn bijna afgelopen. De onthaalmoeder van de jongste sluit weldra voor enkele weken haar deuren. Op het werk worden allerlei taken afgerond zodat iedereen op vakantie kan vertrekken.
  Ik hou niet van ‘eindes’, ik krijg er altijd zo’n raar gevoel bij.
  Gaat onze kleuter binnenkort echt al naar het TWEEDE kleuterklasje?
  Begint in september echt al het schooljaar waarvoor onze jongste – onze BABY, mijn klein patéke-   is ingeschreven?
  Stop de klok! Nu!

• Ik heb een vermoeidheid in mijn lijf zitten die zo diep zit dat ik mij afvraag of ik er ooit van af ga raken. Vier jaar mama zijn blijkt slopend te zijn voor mijn lichaam en geest. De nood aan vakantie is nog nooit zo hoog geweest. Nog drie weken werken te gaan …

• Misschien is het de vermoeidheid, misschien het regenweer van de laatste weken (grrrmf) of misschien dat heimwee gevoel dat bij al die eindes hoort … maar ik zit niet supergoed in mijn vel de laatste weken. Al wisselt het nog wel eens. De ene dag voel ik mij het lelijkste schepsel op aarde, de volgende dag sta ik na een onverwacht goede nachtrust op en ligt mijn haar eens goed voor het eerst in maanden zodat ik vrolijk naar het werk vertrek. Ups en downs dus 🙂 Ze wisselen elkaar zo snel af dat ik soms mijzelf niet meer kan volgen. Zoals ik al zei, een vakantie is welkom hier!

• De voorbije twee weken heb ik niet meer geblogd omdat ik mijn schaarse vrije tijd in mijn webshop heb gestoken. De voorbije maanden liep de verkoop moeilijker dan in dezelfde periode vorig jaar (ik ben een cijfermens en vergelijk zo’n zaken 😉  ).
  Ik vond het tijd om te onderzoeken hoe dat kwam. Zijn mijn klanten niet tevreden? Doe ik iets verkeerd? Of is er gewoon teveel concurrentie?
  Ik stelde een enquête op (wat nog niet zo simpel was, er is daar veel tijd in gekropen) en vroeg mijn klanten en Facebookfans om raad.
  Het lezen van de reacties vond ik even een stressmomentje. Het is toch je ziel een beetje blootleggen, klaar om vertrappeld te worden.
  Gelukkig waren de klanten positief en heb ik uit de enquête een paar goede actiepunten kunnen halen. Die actiepunten moet ik nu nog verder uitwerken dus het zou kunnen dat het bloggen nog even op een lager pitje blijft staan. De enquête staat trouwens nog open, wie graag zijn mening kwijt wil kan dat hier nog tot 24 juni.

• De verbouwstress komt weer op, we zijn het financiële plaatje nog eens aan het bekijken. Het is toch niet niks. Hoe doen al die jonge gezinnen in hun mooie huizen dat toch? Een vraag die ik mij soms stel… Al heeft dat weinig zin 🙂 We zullen er uiteindelijk wel komen, waarschijnlijk zullen we zelf iets meer de handen uit de mouwen moeten steken dan eerst gehoopt, maar daar zijn we niet vies van!

• ik loop nog steeds, al heb ik weer een blessure, iets aan mijn knieschijf dit keer. Geen erg, het volgende loopdoel is toch pas ergens eind augustus dus mijn lichaam heeft nog even tijd om te herstellen. In de tussentijd denk ik eraan om terug wat meer yoga te doen.

• De moestuin ligt er wat verzopen bij. Een aantal planten zijn zo goed als volledig opgegeten door slakken, andere planten hebben dan weer de regen niet goed verteerd. Gelukkig zijn er ook planten die het wél nog goed doen, zoals het onkruid helaas 😉 . Hopen dat het snel wat zonniger wordt en alles zich terug kan herstellen. De eerste courgettes zijn trouwens al klaar om te oogsten, heerlijk toch dat we weer uit eigen tuin kunnen beginnen eten.

• Ik ben een boek aan het lezen, over Elon Musk. Het boek was een kerstcadeau van mijzelf voor mijn man en ik wist toen al dat ik dat boek zelf ook wel interessant zou vinden. En of ik het interessant vind! Ik zit nog maar in het begin van het boek maar ik weet nu al dat ik zo’n Elon graag in mijn vriendenkring had gehad …

• Ik ben ook nog aan het naaien, al gaat het aan een slakkentempo vooruit (zie de vermoeidheid en de schaarse vrije tijd hierboven). Toch zal er hier weldra een tweede Bronte Top verschijnen, of dat hoop ik toch 🙂 . Ik heb ook net de nieuwe La Maison Victor in mijn handen gekregen en daar heb ik al een project of drie gespot die ik wil uitproberen. Wordt dus vervolgd 🙂

Fijne week gewenst!

Sheena

• We zijn van start gegaan met een hele plezierige 1ste april. Aprilvisjes overal! Onze kleuter fopte iedereen maar o wee wanneer wij hem probeerden te foppen … Daar kon hij niet tegen! ’s Avonds zijn we nog onverwachts op restaurant beland, een topdagje.

• Ik puzzelde hét moestuinplan van 2016 in elkaar. Het bleef voorlopig bij plannen, de uitvoering viel stil wegens de hagel- en sneeuwbuien die we in april nog over ons hoofd kregen. Deze week zien de weersvoorspellingen er een pak beter uit dus nu we gaan er eindelijk eens invliegen! Wordt zeker nog vervolgd in een aparte blogpost.

• De bouwaanvraag werd ingediend. E I N D E L I J K. Nu is het afwachten en hopen dat het goedgekeurd wordt. Meer nieuws hierover binnen een maand of 3-4 (en natuurlijk in de volgende verbouwupdate!).

• Ik droeg een zelfgemaakte trui in het openbaar. Een Mijlpaal!

• Er kwamen vele nieuwe stoffen toe voor de webshop. Kleine pakketjes geluk die aan de deur stonden 🙂 . De shop stond de laatste weken op een iets lager pitje maar intussen heb ik weer energie en veel plannen en waait er terug een frisse wind doorheen 🙂

• April was de maand waarin ik voor het eerst in mijn leven deelnam aan een loop’wedstrijd‘. Een officiële jogging in ons dorp. Ik liep de 5,5 km. Het was nog maar de derde keer sinds december dat ik er in geslaagd was om 5 km aan één stuk te lopen zonder te moeten stoppen door mijn blessures. Ik ben dan ook superblij dat het mij gelukt is! En het smaakt naar meer 🙂 . Ik liep de 5,5 km in 35’45”. Vanaf nu heb ik dus een tijd om te verbeteren 🙂

• De lente schoonmaak ging van start, nog 125 punten te gaan en dan krijg ik mijn eerste beloning 😉

• Onze kleuter is deze maand gestart met zwemlessen. De eerste twee lessen gingen supergoed, veel beter dan verwacht. De derde les, vorig weekend, die ging iets veel minder goed. Plots vond hij het water te koud en wou hij – ik citeer – ‘liever een beetje op de rand blijven zitten tot het water warm wordt’.

• Onze kleuter leerde de hele maand (na de paasvakantie) over bloemen op school en plukte heel wat bloemetjes uit de tuin voor zijn lieve mama 😉 . Soms weet hij mij helemaal in te palmen!

• Ik installeerde Snapchat en concludeerde dat ik oud begin te worden want ik had echt het gevoel dat dit iets voor een andere generatie is. Tot zover mijn Snapchat carrière.

Over oud worden gesproken, gisteren zat ik bij de tandarts en naast mij hing een computerscherm met daarop mijn gegevens. Er stond mijn naam en dan tussenhaakjes (31 jaar). Ik dacht ‘huh?’ en dan ‘ahja, ik ben 31 jaar’. Hoe raar is dat?  Ik zat daar in die tandartsstoel en keek naar de muur, diezelfde muur waar ik ook naar keek toen ik als kleuter in die stoel zat. Alleen stond er nu zo’n grote mensen getal tussen haakjes.

Waar vliegt al die tijd toch naar toe? Ik zal er maar niet te lang bij stil staan.

Mei ik ben volledig klaar voor jou 🙂

Sheena

8 u ’s ochtends. Op 4,5 km van onze voordeur ontploffen twee bommen. Een uur later op 12 km van onze voordeur nog een bom.

Zo dichtbij en ergens ook zo ver weg. Parijs joeg mij op één of andere manier meer schrik aan. Omdat het zo onverwacht was. Omdat Brussel toen in lockdown ging en de terreurdreiging in ons land plots héél dichtbij kwam. De dreiging op zich jaagt meer angst aan vind ik. Vandaag heb ik meer een gevoel van ‘het is voorbij, we zijn er (even) van af’. Of dat echt zo is of niet dat weet ik niet maar zo voelt het in mijn hoofd. Misschien dat het pas doordringt als ik de vertrekhal zie, misschien ben ik nog in een soort van ontkenningsfase. Aan de doden en gewonden durf ik niet te denken. Ik zag ze gisteren op foto’s en filmpjes en het leek uit een ander land te komen. Een oorlogsland.

Mijn kinderen weten van niets en dat is maar goed ook. Voor de oudste was het een gewone schooldag zoals alle andere en de jongste had een fijne dag bij de onthaalmoeder.

Zelf zat ik de hele dag veilig op het werk in Antwerpen en manlief geraakte goed en wel thuis van uit Brussel. Overdag volgden we de berichtgeving op en hoorden we verhalen van mensen die we kennen die heel erg dicht in de buurt waren. ’s Avonds waren we opgelucht dat we weer allemaal bij elkaar waren.

Maar dat was gisteren. Nu is het vandaag en het leven gaat gewoon door. En zo moet het ook. Zij denken dat ze gewonnen hebben maar ik voel mij niet verloren. Zoveel liefde rond mij … daar kunnen zij alleen maar van dromen.

Sheena

Ik weet het nog goed. We zaten in het derde middelbaar en kregen tijdens de lessen Godsdienst een papier met daarop een test die moest bepalen of we introvert of extravert waren. Het waren twee termen waarvan ik nog nooit eerder gehoord had.

We hadden eerst wat uitleg gekregen over die twee termen en iedereen wist na de uitleg dat extravert gelijkstond aan de leuke party mensen en introvert duidelijk iets was voor de seuten. Toen was het tijd om de test in te vullen. Ik was in de veronderstelling dat ik natuurlijk extravert was want ik had toch echt op niet zo heel veel vragen een duidelijk introvert antwoord gegeven. Na het invullen kwam echter het verdict: ik was overduidelijk introvert. Ik keek vol ongeloof naar mijn testresultaten. Intussen waren alle extraverten al door de klas aan het roepen dat de test zei dat ze extravert waren. Dit terwijl ikzelf (en de andere introverte kneusjes vermoedelijk ook) het blad met het resultaat wat wegmoffelde onder een paar andere papieren en wijselijk zweeg.

Maar toen wist ik het dus. Ik ben een beetje anders dan de anderen, wat minder sociaal geliefd, gewoon anders dan die overduidelijk aanwezige, sympathieke, vrolijke, energievolle klasgenoten met veel vrienden.

Ik heb het leren aanvaarden, mijn introvertheid. Het is een hele zoektocht geweest tijdens mijn puberjaren maar uiteindelijk kwam ik dan toch op het punt waarop ik besloot om gewoon altijd zoveel mogelijk mijzelf te zijn en mij niet te veel aan te trekken van hoe sociaal aanvaard dat dan wel mag zijn. 95% van de tijd ben ik zo perfect gelukkig maar af en toe word ik er toch nog eens mee geconfronteerd dat ik niet helemaal ben zoals mensen willen dat ik zou zijn en dan krijgt mijn zelfvertrouwen een deuk(je).

Ik krijg namelijk af en toe te maken met vooroordelen. Als je een stil persoon bent dan zijn er mensen die denken dat je saai bent of geen karakter hebt of verlegen bent of arrogant. Zo heb ik dus een paar mensen in mijn omgeving die mij eigenlijk echt totaal niet kennen maar toch op basis van wat ze zien al besloten hebben dat ze mij niet kunnen uitstaan. Dat is soms toch wel een beetje vervelend en ik weet dan nooit goed of en hoe ik dat nog ongedaan kan maken. Er is nog wat werk aan die eerste indruk van mij, misschien moet ik dat ook maar eens als werkpuntje opschrijven 😉 .

Dat introvert zijn kan soms dus echt een struggle zijn. Met vallen en opstaan ermee leren leven. Er zijn goede dagen, weken, maanden, jaren … en er zijn er minder goede.

Soms is het een extreem voordeel om introvert te zijn: ik kom altijd heel serieus en intelligent over op het werk. Zelfs al is dat zeker niet altijd het geval 😉 , maar op het werk komt dat al wel eens van pas. Ik pik ook veel sneller bepaalde zaken op die anderen soms niet zien omdat ze teveel aan het babbelen zijn. Zo ken ik soms al de beste roddels nog voor de rest iets doorheeft (geheime relaties op het werk spot ik meteen 😉 ). Ik heb ook niet snel last van eenzaamheid, ik hou wel van mijn eigen gezelschap 😉 .

Maar dan zijn er ook de nadelen, bepaalde zaken die voor anderen evident zijn, zijn voor mij dan weer een hele opgave. Iemand bellen bijvoorbeeld. Of naar de bakker gaan en iets bestellen. Groepsactiviteiten. Lawaaierige feestjes. Iets gaan vragen aan de buren. Massa’s energie kosten die zaken mij en ook een grote stap uit mijn comfortzone. Ook in mijn bijberoep merk ik beperkingen. Contacten leggen via e-mail is OK maar face to face is toch weer iets anders, daar loop ik dan weer liever met een bocht omheen. En dan is er dus nog dat nadeel dat mensen al wel eens vooroordelen hebben op basis van zaken die ik al dan niet doe en waarvan ik mij vaak niet eens bewust ben. Ik heb ook dagelijks mijn portie ‘alleen zijn’ nodig, maar dat weten ze gelukkig al goed thuis. Ze weten dat ze anders een slechtgezinde en overprikkelde vrouw/mama in de plaats krijgen en dat risico nemen ze niet al te veel 😉 .

Maar ach, voor alles (ok bijna alles) is er wel een oplossing. Onze kleuter doet bijvoorbeeld niets liever dan iets in de bakker gaan bestellen dus die zet ik daar dan graag voor in 😉 En dankzij de uitvinding van  e-mail kan ik bellen zo goed als volledig vermijden (hoera!). Het internet heeft alvast het leven van een hoop introverten een pak gemakkelijker gemaakt.

Soms denk ik: ik hoop dat onze kinderen niet introvert zullen zijn. Het leven lijkt mij toch net iets makkelijker als je snel vrienden maakt en contacten legt. Langs de andere kant, als ze het wel zijn zal ik het toch moeten aanvaarden en proberen om niet in de valkuil te trappen om introverte kinderen te gaan pushen om extravert gedrag te vertonen. Dat lukt natuurlijk nooit en creëert alleen maar ongelukkige kinderen. Al kunnen wij introverten altijd wel een klein duwtje in de rug gebruiken. Een klein beetje duwen mag maar niet teveel! Dat haalt toch niets uit. Dat is mijn mening, uit mijn eigen ervaring. Maar het is echt een valkuil want iedereen wil toch liefst dat zijn kinderen mega sociaal zijn en gewoon ‘normaal’ gedrag vertonen.

In mijn zoektocht naar cartoons om bij dit artikel te plaatsen kwam ik er een paar goede tegen, deze zijn echt allemaal op mij van toepassing 🙂 (bronnen: Huffington Post, Pinterest, Buzzfeed)

Zitten er hier tussen mijn bloglezers introverte lezers? Heb jij nog ‘overlevingstips’ of tips om  een goede eerste indruk te maken? Of heb jij ook zo zaken die je echt altijd probeert te vermijden? Ik lees ze met veel plezier, altijd fijn om te weten dat ik niet de enige abnormale ben 😉 🙂

See ya!

Sheena