‘Jij hangt met haken en ogen aan elkaar’, een uitspraak die ik in mijn jeugd, en ook in de jaren nadien, vaak heb mogen aanhoren. Want ik had altijd wel iets voor, nooit iets supererg maar een hoop kleine dingen die regelmatig terugkwamen: peesontstekingen, een rug die pijn deed, een kapotte meniscus, een knie die blokkeerde, een nek die vast zat, een spierontsteking,… Het was mij al lang duidelijk dat ik niet op de eerste rij stond toen de stabiele lichamen werden uitgedeeld 😉 . Mijn ene voet is groter dan de andere, mijn ene been is langer dan het andere. Symmetrie moet je bij mij niet komen zoeken.

In het dagelijkse leven vallen al die kwaaltjes goed onder controle te houden maar sinds ik loop worden al die kleine dingen uitvergroot met als gevolg dat de ene blessure hier de andere opvolgt.

Wachten tot de pijn van die blessures weggaat door te rusten is zelden voldoende om van het probleem af te geraken. De oorzaak van de blessure moet vaak worden aangepakt. Mijn voorlaatste blessure kreeg ik bijvoorbeeld opgelost door spierverstevigende oefeningen. Om mijn huidige blessure (hielpijn door een ontsteking van een spier/pees onderaan mijn voet) op te lossen is er meer nodig dan alleen maar oefeningen.

Eén van de mogelijke oplossingen zou namelijk kunnen zijn: nieuwe loopschoenen. Niet zomaar nieuwe loopschoenen maar schoenen die ervoor zouden zorgen dat mijn voeten veel beter ondersteund worden in de hoop dat de voetpijn zo opgelost geraakt.

Ik wou een goede begeleiding in het kiezen van zo’n schoenen dus trok hiervoor naar een running center in de buurt en onderging er een heuse ‘voetanalyse’ (die was trouwens gratis wanneer je er schoenen kocht). Uit de analyse bleek al snel dat ik totaal fout loop. Op de foto hieronder kan je zien hoe ik op mijn voeten terecht kom: ik zet belachelijk veel druk op mijn linkerhiel (niet toevallig de hiel die pijn doet) en doe dan vreemde kromme bewegingen tijdens het afrollen van mijn voet. Ik zwier eerst mijn voet naar buiten en dan naar binnen (en bij de andere voet doe ik nog iets vreemder). In de ideale situatie loopt het grijze lijntje op de foto even recht als het paarse lijntje dat door de voet loopt. Ja, één ding werd al snel duidelijk, mijn voeten werden een interessante uitdaging voor de schoenenverkoper.

Ik kreeg een aantal loopschoenen aangereikt die ik mocht passen. Daarna moest ik telkens weer heen en weer lopen om mijn voeten in die schoenen te laten analyseren. Dat voelde een beetje belachelijk en ik zag manlief en de verkoper terwijl ik liep regelmatig tegen elkaar fluisteren en lachen. Daar ging mijn loopzelfvertrouwen! (grapje, daar trek ik mij nu eens niks van aan si 😉 ).  Uiteindelijk bleef er 1 paar loopschoenen over dat goed zat en de analyse goed doorstond. Het wou weer lukken dat het net het (in mijn ogen) lelijkste paar uit de selectie was. De kleuren zijn zo niet echt mijn ding. Maar ik had niet te kiezen en stiekem moet ik toegeven dat ik ze intussen al graag begin te zien.

In het uitverkoren paar werden nog eens extra zooltjes gestoken: twee in mijn linkervoet om mijn zwakke spier onderaan goed te ondersteunen en 1 in mijn rechtervoet om te vermijden dat ik met mijn voet tijdens het lopen naar binnen kantel. De allerlaatste looptest gaf een mooie analyse: een grijs lijntje dat bijna perfect het paarse lijntje volgde + nergens meer een overdreven druk.

Intussen ben ik al twee keer gaan lopen met mijn nieuwe aanwinsten (twee keer in de stromende regen, ze zijn niet waterdicht dat weet ik nu) en ze lopen prima! Ik voel wel dat ik het rustig aan moet opbouwen want door die zolen staan mijn voeten helemaal anders dan normaal waardoor er toch weer een risico ontstaat op nieuwe blessures.

Mijn huidige loopblessure is nog altijd niet over maar ze is ook niet meer erger geworden na de twee loopjes die ik intussen met de nieuwe schoenen heb gedaan. Ik blijf zo dus rustig verder lopen maar ik heb wel een deal gesloten met mijn lichaam: als de blessure erger wordt dan hang ik de loopschoenen enkele weken aan de haak en hou ik een winterstop. Daarna begin ik terug van nul en bouw ik weer rustig op met mijn nieuwe schoenen.

Als ik er echter in slaag om de blessure zo onder controle te houden dan ben ik van plan om toch mee te doen aan de Urban Trail (10km, geen wedstrijd) van Mechelen. Iets wat al wekenlang het einddoel was… Op 5 december is het zo ver, we zullen zien of ik geraak!

Groetjes,

Sheena

PS: anti-blessure tips zijn altijd welkom!

Het was hier even stil, niet bewust maar ik lijk gewoon niet zo heel veel mee te maken de laatste dagen waarover ik zou kunnen bloggen. Nochtans zijn er wel een aantal kleine gebeurtenissen die zich hebben voorgedaan en die ik toch graag wil delen. Wist je bijvoorbeeld al dat …

•  Ik al 20 dagen crunches aan het doen ben in de hoop dat mijn buik daar weer platter van zal worden? Gisteren deed ik 95 crunches, vandaag is het volgens mijn schema een rustdag. Hoera! (ter info:dit is het schema dat ik volg). Mijn buik ziet er wel nog altijd even bol uit.
• De architecte die we hebben ingehuurd voor de verbouwing van onze keuken/garage/wasplaats/berging/wc deze week (eindelijk) van start is gegaan met het voorontwerp? Ik ben al een beetje zenuwachtig voor het resultaat, ik ben bang dat ik het niet goed zal vinden … Ik hou er niet zo van om de touwtjes uit handen te geven ;-).
  Het gaat allemaal wat trager dan verwacht aangezien er eerst een plan moest worden getekend van de bestaande situatie en wij een huis hebben waarin echt geen enkele hoek recht is. Niet evident om zoiets op plan te zetten. Om geld uit te sparen hebben we zelf (lees mijn vader) alles opgemeten maar het viel toch wat tegen hoe gigantisch veel maten er zo genomen moesten worden voordat het plan volledig correct getekend kon worden. Prijs je gelukkig als je al een bestaand plan van je huis hebt 🙂
• november de maand is waarin onze jongste leerde stappen. Net als zijn broer was hij 15,5 maanden oud toen hij zijn eerste stapjes zette.
• ik soms nachtmerries heb over mensen terroristen met kalasjnikovs en ik echt bang ben voor onze toekomst
• het morgen exact 1 jaar geleden is dat mijn webshop openging? Het was een boeiend jaar, met ups en downs. Ik heb veel bijgeleerd. Ik heb genoten van alle leuke reacties en creaties die werden gedeeld. Ik geniet nog dagelijks van al die mooie stoffen die in ons huis liggen en de passie voor stof is nog steeds 100% aanwezig. Soms waren er ook mindere momenten, dan liep er al wel eens iets mis. Stoffen die onderweg van de leverancier naar ons verloren geraakten om nooit meer teruggevonden te worden, onverwacht hoge facturen door domme fouten van mijzelf , poststakingen, drukfouten in de stof, … Maar dat hoort er allemaal bij vrees ik ;-).Voor de geïnteresseerden: hou dit weekend de Facebookpagina in de gaten want wie jarig is die trakteert uiteraard….
• ik mij heb ingeschreven voor de #boostyourpositivity blogbrunch? Benieuwd wie er nog allemaal komt!
• ik een nieuwe loopblessure heb argh … Vorige vrijdag (vrijdag de 13de weeral typisch) kon ik plotseling niet meer op de hiel van mijn voet staan. Het kwam uit het niets, helaas ging het niet even gemakkelijk weg. Zo jammer want op 5 december zou ik 10 km gaan lopen in Mechelen (Urban Trail) maar nu kan ik weer even niet trainen en ik kon nog maar 7 km lopen dus er is nog veel training nodig. Boehoe! Nu net nu ik het weer allemaal wat zag zitten na het herstel van mijn vorige blessure, dit is zo hard niet eerlijk!
• ik een gat in de markt heb gevonden? Het gat in de pantoffelmarkt. Want vertel mij eens waar je een mooie pantoffel kan vinden? Eentje die je niet aan de voeten van je bomma ziet, eentje die er niet uitziet alsof je ermee in de sneeuw gaat wandelen of waarin je voet drie keer zo dik lijkt, eentje die er niet uitziet als één of ander animatiefilm figuurtje. Gewoon iets lekker warm, stevig (geen instekers maar volledig gesloten pantoffels, instekers zijn gewoon levensgevaarlijk om snel een trap mee op en af te rennen met een kind op je arm) maar toch modern en vooral mooi ogend én aan een normale prijs (100 euro vind ik veel te veel voor pantoffels). Bestaat zoiets? Ik denk van niet! Je moet echt eens naar de pantoffelrayon gaan in je plaatselijke schoenenwinkel, het is om te huilen. Dus tips zijn welkom!! Help mij, ik heb echt dringend sloefen nodig die ik niet snel nog moet uitschoppen wanneer er iemand aan de deur belt omdat ik er anders nog belachelijker uitzie dan normaal 😉

Prettig weekend allemaal!

Sheena

De derde opdracht in het kader van #boostyourpositivity verscheen bij Oon: Hoe beleven jullie je lichaam? Ben je er blij mee? Besteed je daar veel tijd aan? Laat je het zweten? En hoe zit dat met die body/mind verhouding? 

Ben ik blij met mijn lichaam? Dat hangt van dag tot dag af. Op slechte dagen vind ik mij één van de lelijkste wezens op aarde. Op goede dagen kan ik mijzelf mooi vinden. Meestal voel ik mij wel OK, vaak ben ik gewoon te druk bezig om stil te staan bij mijn lichaam. Ik verschoot wel een beetje van mijzelf toen ik een instagramfoto van mijn lijf nam voor deze challenge. In een ver verleden, in het pre-zwangerschapstijdperk, had ik een platte gespierde buik. Nu heb ik een buikje dat groeit naarmate de dag vordert. Tegen de avond kan ik makkelijk iemand overtuigen dat ik 4 maanden zwanger ben. Meestal stoor ik mij er niet aan maar nu ik mijn buik zo op foto zag, wetende hoe het er vroeger uit zag, besloot ik dat het toch tijd is geworden om mijn buik gedeelte eens aan te pakken in de plaats van het verder te negeren. Ik ben intussen dan ook gestart met de ’30 day crunch challenge’ om weer buikspieren te kweken. Op het einde van de maand zal ik jullie laten weten wat hiervan het resultaat is! En weet je, als dat dan nog steeds een buikje is dan heb ik daar best vrede mee, ik heb het dan toch geprobeerd 😉

Besteed ik veel tijd aan mijn lichaam? Niet echt. Laat ik het zweten? Ja dat wel! Een tijdje geleden heb ik hier geloof ik al eens iets geschreven over het feit dat ik in maart van dit jaar gestart was met start-to-run en dat ik in de zomer een blessure kreeg die er voor zorgde dat ik moest stoppen met lopen. Even zag ik het allemaal niet goed meer zitten, ik dacht dat ik het lopen wel kon vergeten. Maar ik besloot de koe bij de horens te vatten en ging naar de dokter, nam twee weken ontstekingsremmers, ging terug naar de dokter die mij doorverwees naar de kinesist, ging dan negen sessies naar de kinesist en deed (en doe nog steeds) wekenlang allerlei oefeningen om mijn bekken-been-knie te versterken. De blessure is nog steeds niet weg maar ik kan wel al weer lopen! En mannekes, dat doet deugd! Ik heb intussen zelfs mijn langste loopje ooit gedaan: 50 minuten! Zalig vind ik het.

Ik probeer nu dus extra zorg te dragen voor mijn lichaam in de hoop dat ik nog lang ga kunnen blijven lopen en weldra ook weer yoga kan oppikken, iets waar ik ook mee gestopt was sinds de blessure.

Het allerbelangrijkste is toch wel dat mijn lichaam werkt zoals het moet. Geen blessures, geen pijn, .. Ik merk trouwens ook dat wanneer ik werk aan mijn spieren (oa ook door yoga) ik mij vanzelf beter in mijn vel begin te voelen. Zelfzekerder. Door het feit dat ik loop en mij fit voel maakt het mij bijvoorbeeld veel minder uit dat ik ook nog een buikje heb. Want ik voel mij best goed in mijn vel door het lopen.

Besluit: mijn lichaam is OK maar er mag nog wel wat gewerkt worden aan de spieren en aan mijn houding zodat ik ook in de toekomst nog veel kan blijven sporten en mij goed kan blijven voelen!

Groetjes,

Sheena

Ze bestaat wél! Letterlijk en figuurlijk. Ik heb er na beide zwangerschappen op gezweefd en ik word soms een beetje kwaad van al die berichten die tegenwoordig dagelijks de media in worden gestuurd waarin het OK is om te klagen over het moederschap en waarbij de roze wolk als één grote leugen wordt afgeschilderd.

Het is goed dat we door de tegenberichten een realistischer beeld krijgen over het moederschap en daardoor ook de verwachtingen over de roze wolk niet te hoog leggen maar ik vond dat het intussen ook toch nog eens gezegd mocht worden dat mama worden ook een zalige periode kan zijn. Een periode waar ik met veel plezier op terug kijk, ondanks de aanpassingen, de tranen, de paniek, de machteloosheid, …. ik kon het allemaal aan want ik zat op mijn wolk 🙂 En als je nu zwanger bent wens ik je heel veel roze wolken toe!

Groetjes,

Sheena