Het was hier even stil, niet bewust maar ik lijk gewoon niet zo heel veel mee te maken de laatste dagen waarover ik zou kunnen bloggen. Nochtans zijn er wel een aantal kleine gebeurtenissen die zich hebben voorgedaan en die ik toch graag wil delen. Wist je bijvoorbeeld al dat …

•  Ik al 20 dagen crunches aan het doen ben in de hoop dat mijn buik daar weer platter van zal worden? Gisteren deed ik 95 crunches, vandaag is het volgens mijn schema een rustdag. Hoera! (ter info:dit is het schema dat ik volg). Mijn buik ziet er wel nog altijd even bol uit.
• De architecte die we hebben ingehuurd voor de verbouwing van onze keuken/garage/wasplaats/berging/wc deze week (eindelijk) van start is gegaan met het voorontwerp? Ik ben al een beetje zenuwachtig voor het resultaat, ik ben bang dat ik het niet goed zal vinden … Ik hou er niet zo van om de touwtjes uit handen te geven ;-).
  Het gaat allemaal wat trager dan verwacht aangezien er eerst een plan moest worden getekend van de bestaande situatie en wij een huis hebben waarin echt geen enkele hoek recht is. Niet evident om zoiets op plan te zetten. Om geld uit te sparen hebben we zelf (lees mijn vader) alles opgemeten maar het viel toch wat tegen hoe gigantisch veel maten er zo genomen moesten worden voordat het plan volledig correct getekend kon worden. Prijs je gelukkig als je al een bestaand plan van je huis hebt 🙂
• november de maand is waarin onze jongste leerde stappen. Net als zijn broer was hij 15,5 maanden oud toen hij zijn eerste stapjes zette.
• ik soms nachtmerries heb over mensen terroristen met kalasjnikovs en ik echt bang ben voor onze toekomst
• het morgen exact 1 jaar geleden is dat mijn webshop openging? Het was een boeiend jaar, met ups en downs. Ik heb veel bijgeleerd. Ik heb genoten van alle leuke reacties en creaties die werden gedeeld. Ik geniet nog dagelijks van al die mooie stoffen die in ons huis liggen en de passie voor stof is nog steeds 100% aanwezig. Soms waren er ook mindere momenten, dan liep er al wel eens iets mis. Stoffen die onderweg van de leverancier naar ons verloren geraakten om nooit meer teruggevonden te worden, onverwacht hoge facturen door domme fouten van mijzelf , poststakingen, drukfouten in de stof, … Maar dat hoort er allemaal bij vrees ik ;-).Voor de geïnteresseerden: hou dit weekend de Facebookpagina in de gaten want wie jarig is die trakteert uiteraard….
• ik mij heb ingeschreven voor de #boostyourpositivity blogbrunch? Benieuwd wie er nog allemaal komt!
• ik een nieuwe loopblessure heb argh … Vorige vrijdag (vrijdag de 13de weeral typisch) kon ik plotseling niet meer op de hiel van mijn voet staan. Het kwam uit het niets, helaas ging het niet even gemakkelijk weg. Zo jammer want op 5 december zou ik 10 km gaan lopen in Mechelen (Urban Trail) maar nu kan ik weer even niet trainen en ik kon nog maar 7 km lopen dus er is nog veel training nodig. Boehoe! Nu net nu ik het weer allemaal wat zag zitten na het herstel van mijn vorige blessure, dit is zo hard niet eerlijk!
• ik een gat in de markt heb gevonden? Het gat in de pantoffelmarkt. Want vertel mij eens waar je een mooie pantoffel kan vinden? Eentje die je niet aan de voeten van je bomma ziet, eentje die er niet uitziet alsof je ermee in de sneeuw gaat wandelen of waarin je voet drie keer zo dik lijkt, eentje die er niet uitziet als één of ander animatiefilm figuurtje. Gewoon iets lekker warm, stevig (geen instekers maar volledig gesloten pantoffels, instekers zijn gewoon levensgevaarlijk om snel een trap mee op en af te rennen met een kind op je arm) maar toch modern en vooral mooi ogend én aan een normale prijs (100 euro vind ik veel te veel voor pantoffels). Bestaat zoiets? Ik denk van niet! Je moet echt eens naar de pantoffelrayon gaan in je plaatselijke schoenenwinkel, het is om te huilen. Dus tips zijn welkom!! Help mij, ik heb echt dringend sloefen nodig die ik niet snel nog moet uitschoppen wanneer er iemand aan de deur belt omdat ik er anders nog belachelijker uitzie dan normaal 😉

Prettig weekend allemaal!

Sheena

De derde opdracht in het kader van #boostyourpositivity verscheen bij Oon: Hoe beleven jullie je lichaam? Ben je er blij mee? Besteed je daar veel tijd aan? Laat je het zweten? En hoe zit dat met die body/mind verhouding? 

Ben ik blij met mijn lichaam? Dat hangt van dag tot dag af. Op slechte dagen vind ik mij één van de lelijkste wezens op aarde. Op goede dagen kan ik mijzelf mooi vinden. Meestal voel ik mij wel OK, vaak ben ik gewoon te druk bezig om stil te staan bij mijn lichaam. Ik verschoot wel een beetje van mijzelf toen ik een instagramfoto van mijn lijf nam voor deze challenge. In een ver verleden, in het pre-zwangerschapstijdperk, had ik een platte gespierde buik. Nu heb ik een buikje dat groeit naarmate de dag vordert. Tegen de avond kan ik makkelijk iemand overtuigen dat ik 4 maanden zwanger ben. Meestal stoor ik mij er niet aan maar nu ik mijn buik zo op foto zag, wetende hoe het er vroeger uit zag, besloot ik dat het toch tijd is geworden om mijn buik gedeelte eens aan te pakken in de plaats van het verder te negeren. Ik ben intussen dan ook gestart met de ’30 day crunch challenge’ om weer buikspieren te kweken. Op het einde van de maand zal ik jullie laten weten wat hiervan het resultaat is! En weet je, als dat dan nog steeds een buikje is dan heb ik daar best vrede mee, ik heb het dan toch geprobeerd 😉

Besteed ik veel tijd aan mijn lichaam? Niet echt. Laat ik het zweten? Ja dat wel! Een tijdje geleden heb ik hier geloof ik al eens iets geschreven over het feit dat ik in maart van dit jaar gestart was met start-to-run en dat ik in de zomer een blessure kreeg die er voor zorgde dat ik moest stoppen met lopen. Even zag ik het allemaal niet goed meer zitten, ik dacht dat ik het lopen wel kon vergeten. Maar ik besloot de koe bij de horens te vatten en ging naar de dokter, nam twee weken ontstekingsremmers, ging terug naar de dokter die mij doorverwees naar de kinesist, ging dan negen sessies naar de kinesist en deed (en doe nog steeds) wekenlang allerlei oefeningen om mijn bekken-been-knie te versterken. De blessure is nog steeds niet weg maar ik kan wel al weer lopen! En mannekes, dat doet deugd! Ik heb intussen zelfs mijn langste loopje ooit gedaan: 50 minuten! Zalig vind ik het.

Ik probeer nu dus extra zorg te dragen voor mijn lichaam in de hoop dat ik nog lang ga kunnen blijven lopen en weldra ook weer yoga kan oppikken, iets waar ik ook mee gestopt was sinds de blessure.

Het allerbelangrijkste is toch wel dat mijn lichaam werkt zoals het moet. Geen blessures, geen pijn, .. Ik merk trouwens ook dat wanneer ik werk aan mijn spieren (oa ook door yoga) ik mij vanzelf beter in mijn vel begin te voelen. Zelfzekerder. Door het feit dat ik loop en mij fit voel maakt het mij bijvoorbeeld veel minder uit dat ik ook nog een buikje heb. Want ik voel mij best goed in mijn vel door het lopen.

Besluit: mijn lichaam is OK maar er mag nog wel wat gewerkt worden aan de spieren en aan mijn houding zodat ik ook in de toekomst nog veel kan blijven sporten en mij goed kan blijven voelen!

Groetjes,

Sheena

Ze bestaat wél! Letterlijk en figuurlijk. Ik heb er na beide zwangerschappen op gezweefd en ik word soms een beetje kwaad van al die berichten die tegenwoordig dagelijks de media in worden gestuurd waarin het OK is om te klagen over het moederschap en waarbij de roze wolk als één grote leugen wordt afgeschilderd.

Het is goed dat we door de tegenberichten een realistischer beeld krijgen over het moederschap en daardoor ook de verwachtingen over de roze wolk niet te hoog leggen maar ik vond dat het intussen ook toch nog eens gezegd mocht worden dat mama worden ook een zalige periode kan zijn. Een periode waar ik met veel plezier op terug kijk, ondanks de aanpassingen, de tranen, de paniek, de machteloosheid, …. ik kon het allemaal aan want ik zat op mijn wolk 🙂 En als je nu zwanger bent wens ik je heel veel roze wolken toe!

Groetjes,

Sheena

Waarin BV staat voor borstvoeding. Ik durf het bijna niet te typen want de hele sociale media staat tegenwoordig al volgeschreven met meningen over borstvoeding en er worden vaak kwetsende woorden heen en weer geslingerd tussen het ‘borstvoedingskamp’ en het ‘flessenvoedingskamp’. Het is een gevoelig onderwerp voor vele jonge moeders en het laatste wat ik wil is daar nog eens een schepje bovenop doen. Maar het ‘toeval’ wil dat ik sinds een paar dagen officieel en definitief gestopt ben met het geven van borstvoeding. Aangezien er hier geen derde kind zal komen is dat verhaal dus voor eens en voor altijd afgesloten. Daarom vind ik dat dit toch 1 blogpost verdient.

Zelf ben ik een combi-voeding mama (ik weet niet of die term echt bestaat). Ik heb altijd borstvoeding gecombineerd met flesvoeding en in mijn ogen was dat dé perfecte oplossing. Het is een optie waar je niet zo vaak over hoort, het lijkt soms of je ofwel het ene ofwel het andere moet kiezen terwijl je natuurlijk ook gewoon kan combineren.

Waarom combi-voeding?

Toen ik voor het eerst zwanger was ben ik naar een info-avond over borstvoeding geweest. Waar ik altijd dacht dat borstvoeding gewoon de baby aan de borst leggen was bleek het toch al snel iets complexer te zijn dan dat. Ik heb die avond enorm veel bijgeleerd en waar ik op voorhand nog dacht ‘ik denk dat ik wel borstvoeding zal geven’, dacht ik na afloop ‘ik moet en ik zal mijn uiterste best doen om borstvoeding te geven want dit lijkt mij echt de beste keuze’. De beste keuze voor mij omdat ik er toch een paar zeer interessante voordelen in zag zoals daar onder meer zijn: het meegeven van anti-stoffen aan je pasgeboren kind, het gemak van niet altijd flesjes te moeten wassen & steriliseren en het voordeel dat je met borstvoeding de extra zwangerschapskilo’s snel weer kwijtspeelt.

Maar, die borstvoeding, ik zag dat wel zitten voor de periode dat ik thuis was (de eerste vier maanden) maar wanneer ik weer zou gaan werken zag ik het echt niet zitten om te gaan afkolven. Daar had ik trouwens een hekel aan, ik probeerde dat zoveel mogelijk te vermijden door mijn kinderen overal mee naartoe te nemen. Langs de andere kant, toen het zo ver was zag ik volledig overschakelen naar flesjes ook niet zitten want gevoelsmatig was ik er na vier maanden nog niet klaar voor om afscheid te nemen van borstvoeding. Daarom besloot ik uiteindelijk om tijdens de werkuren flesvoeding te voorzien zodat ik niet moest afkolven, het kind eten kreeg en ik toch nog alle andere voordelen van borstvoeding had op de momenten waarop we wel samen thuis waren.

De flesvoeding was in het begin maar heel even nodig tijdens de werkdagen omdat er bij de onthaalmoeder al snel werd overgeschakeld op vaste voeding overdag. Toen werd ik dus weer voor een paar maanden 100% borstvoedingsmama want alle melk die mijn kinderen in die maanden kregen kwam weer van mij. Enkele maanden later begon ik het zo stilaan beu te worden dat ik ’s avonds altijd nog die borstvoeding moest geven en nooit eens makkelijk ’s avonds kon weggaan of alcohol drinken. Op dat moment besloot ik om de avondvoeding te vervangen door een flesje. Probleem opgelost!
De voedingen die ik nooit verving door een flesje waren de nachtvoedingen want wat een gemak is borstvoeding dan. Vaak vielen we dan samen snel terug in slaap.
Weer een paar maanden later, nu, 15 maanden na de bevalling, heb ik beslist om ook de ochtendvoeding (die soms toch ook nog een nachtvoeding was) te vervangen door flesjes. En dus ben ik nu 100% een flesjesmama en dat voelt prima zo!

Wat ik onder meer fantastisch vond aan borstvoeding was het kalmerende effect op mijn zonen. Ze konden de ene minuut zitten brullen en de volgende volledig lamgeslagen in mijn armen aan mijn borst liggen. ZALIG. De rust die zo’n kleintje dan krijgt is mooi om te zien. Bij mij heeft het zeker ook gezorgd voor een band tussen mij en de kinderen. Het was iets tussen ons, van ons alleen.

Wat ik niet zo leuk vond aan borstvoeding was de start (pijnlijk! en o wee die stuwing …Pamela Anderson was er niets tegen …).Ook de periode waarin mijn zonen tanden kregen en graag overal op beten waren minder fijn (ik moet er geen tekeningetje bij maken) en zoals ik eerder zei had ik ook een hekel aan afkolven. Ik probeerde het te vermijden maar heel af en toe moest het toch.

Ik heb het geluk gehad dat ik makkelijk borstvoeding heb kunnen geven en ook de omschakeling naar flesjes vlot verliep. Ik weet dat dit niet altijd even evident is en eerlijk is eerlijk: als bij mij de opstart niet zo vlot was verlopen zou ik waarschijnlijk borstvoeding hebben opgegeven. Maar ik ben blij dat het is geweest zoals het is geweest en kan met een goed gevoel dit hoofdstuk afsluiten. Mijn borsten hun werk zit er op! Tijd voor een nieuw hoofdstuk.

Groetjes,

Sheena

PS: aan alle jonge moeders –> doe vooral waar je je zelf goed bij voelt, dat is wat ik ook heb gedaan, wat de rest denkt maakt niet uit 😉