Sinterklaas. Het is nog lang niet zo ver (nog wel 20 dagen wachten) maar als mama word je toch al een beetje verplicht om te beginnen nadenken over Sinterklaas. Want het zit namelijk zo dat wij één zoontje hebben en dat zoontje is het enige kleinkind in beide families.
Zoonlief van 18 maanden heeft dus een mama, papa, oma, opa, moeke, vake, meter en peter die allemaal maar al te graag de Sint op bezoek laten komen met een cadeautje voor hem.
En de grote vraag is dan ‘wat moet de Sint brengen?’

Automatisch denk ik ‘niets!’ want waar gaan wij al dat extra speelgoed nog gaan opbergen? Ons huis ligt nu al 99% van de tijd overhoop. De weg naar de zetel moet ik nu al elke avond strompelend over auto’s, blokjes en allerlei zaken die afkomstig zijn uit onze keukenkasten (want dat blijkt nu net het leukste ‘speelgoed’ te zijn) afleggen.
Bovendien snapt zoonlief nog niet eens wie de Sint is.

Maar geen Sint is natuurlijk geen echte optie, zoonlief is het grootste gedeelte van het jaar braaf geweest en dan is die Sint niet tegen te houden.
Dus nu bekijk ik websites van speelgoedwinkels op zoek naar iets:
– dat langer dan één jaar interessant kan zijn voor zoonlief
– dat niet té groot is 
– dat nuttig is voor zoonlief zijn ontwikkeling
– dat zoonlief hopelijk langer dan 5 minuten kan boeien

Tips zijn welkom!

Ik ga alvast wat Sinterklaasmuziek opzoeken om zoonlief toch wat van de Sinterklaassfeer mee te geven. Nostalgie!
Ik kijk ook al uit naar de chocolade die de Sint bij ons zéker en vast wél zal brengen. 


Groetjes,

Sheena

PS: lieve Sint, ik ben ook braaf geweest, mij mag je altijd een Kamsnaps tang + kamsnaps leveren 😉

Gisteren stond er in het schriftje van de onthaalmoeder dat zoonlief ‘kloppie klop’ deed op de andere kindjes en dat wanneer iedereen moest gaan eten zoonlief eindelijk zijn kans zag om het rijk voor zich alleen te hebben in de speelruimte en dus niet mee wou komen eten. Zoonlief luistert ook niet naar kleine bevelen zoals ‘leg het boekje terug’ , meestal loopt hij dan juist met het boekje weg in de tegenovergestelde richting.

Met andere woorden: hij begint zich dus bij de onthaalmoeder te gedragen zoals hij zich thuis gedraagt. De dingen vliegen hier de laatste tijd in het rond want als hij iets niet mag van ons dan MOET hij met iets kunnen smijten. Zijn boterham, zijn speelgoed… soms is er niets om te smijten in de buurt en dan klopt hij gewoon op het dichtstbijzijnde voorwerp (de deur, de mama, …).

Gisterenavond zei ik hem met mijn meest kwade stem dat hij beter moest luisteren naar de onthaalmoeder (en naar mama en papa!) en niet meer mag slaan. Maar zoonlief keek mij ongeïnteresseerd aan en wees dan naar zijn speelgoed om mij te vertellen dat hij wou gaan spelen. Hij had geen tijd voor een preek van mama. 

Zucht! En dan moet dé erge periode rond de leeftijd van 2 jaar nog komen ….

Toch kan hij ook zo lief zijn. Dan smelt ik gewoon. Sinds kort geeft hij mij ineens kushandjes. Met bijhorend smakgeluid. Zalig!
Of dan heeft hij plots nood aan knuffels en kruipt hij helemaal over mij in de zetel en slaan die handjes zich rond mijn nek. 
Soms kruipt hij op mijn schoot, dicht tegen mij om samen een boekje te lezen. Dat is genieten!
Hij wil mij ook altijd ‘helpen’, bijvoorbeeld met het sorteren van de was waardoor er de laatste tijd al wel eens een wollen sok op 60 graden wordt gewassen of een witte t-shirt met de gekleurde was mee gaat, maar het is toch fijn dat we zo iets samen kunnen doen.
Hij is ook wel degelijk in staat om kleine bevelen op te volgen (wanneer hij er zin in heeft) en dan ben ik altijd zo fier dat zo’n klein ventje dat allemaal al snapt.
Hij lacht ook heel veel, die schaterlach van hem zou ik niet meer kunnen missen. 

Ik hoop dat mijn preek van gisteren (en vanochtend heb ik het nog eens herhaald) toch een beetje indruk heeft gemaakt op hem en ben benieuwd wat de onthaalmoeder straks te vertellen zal hebben.

Groetjes,

Sheena

Toen ik nog geen kind had vond ik het moeilijk om te weten of ik een kind wou of niet. Bij de beslissing om ervoor te gaan neem je toch altijd een beetje een risico. Je weet op voorhand niet of het zal meevallen. Of je wel graag mama gaat zijn. Je weet niet of je een gemakkelijk kind zal krijgen of eentje dat je de komende jaren geen nachtrust gunt of een moeilijke puber zal worden. Je weet niet of het je wel een ‘completer gevoel’ zal geven of het juist een rem zal zijn op je persoonlijke ontwikkeling. Het is een gok.

Een gok die in mijn geval voorlopig toch al goed is uitgedraaid. Neen, zoonlief is niet het meest gemakkelijke kind. Hij heeft veel driftbuien, hij slaapt niet graag een hele nacht door en soms zouden we hem achter het behang willen plakken. Maar geen moment, echt geen moment heb ik achteraf nog getwijfeld over onze beslissing. Ik ben blij dat ik een moeder ben. 

Maar nu is er die volgende vraag ‘willen we nog een tweede kind?’.

Toen ik zwanger was dacht ik ‘dit is goed voor één keer maar dit wil ik geen twee keer meemaken’. Ik was niet graag zwanger. Ik had nochtans niet veel last van kwaaltjes, maar ik hield niet van die onzekerheid ‘gaat alles wel goed komen?’. Ik hield ook niet van het constante verantwoordelijk zijn voor dat baby’tje (juist eten, goed rusten, niet teveel sporten, geen alcohol,…), een verantwoordelijkheid die niemand anders negen maanden lang kan overnemen. 

Maar na mijn bevalling veranderde dit en ik dacht ‘dit wil ik nog eens meemaken!’. En plots wou ik zo snel mogelijk nog een kind (mijn hart dan toch, mijn verstand vertelde iets anders). Dat zullen wel even de hormonen geweest zijn die toen de bovenhand namen want na verloop van tijd verdween dat gevoel ook langzaam weer.

En nu zitten we dus in een twijfelfase. Het is redelijk zwaar, zo één kind. Willen we er dan écht nog wel eentje? Gaan we tevreden zijn als we het bij één kind houden? Gaat ons kind tevreden zijn als het geen broers of zussen heeft?
Hoe beslis je zoiets? Soms zou je even in de toekomst moeten kunnen kijken om te zien hoe een bepaalde keuze zou uitdraaien …

Voorlopig zal er hier nog niets gebeuren op het vlak van ‘een tweede kind’.
Al is het al maar omdat we binnen enkele weken eerst nog een tripje naar New York gaan maken! En dat wil ik toch liever niet-zwanger zijnde doen.
We kunnen dé vraag dus nog even uitstellen … (maar tot wanneer? want hoeveel tijd willen we maximum tussen twee kinderen indien er twee zouden komen? En wat als de natuur niet wil meewerken en het allemaal wat langer gaat duren…. zoveel vragen, zo weinig antwoorden)

Groetjes,

Sheena

Gisteren, 17 augustus 2013, was een hele bijzondere dag in het leven van ons kleine ventje. Hij zette plots zijn eerste stapjes! Niet 1 stapje, maar ineens een hele rij stapjes achter elkaar.
We hebben er lang op moeten wachten (laatst las ik dat het kindje van één van mijn facebookvrienden al kon stappen en hun zoontje is vier maanden jonger!), maar we zijn eens zo fier op hem nu hij het ook kan.
Ik ben blij dat wij dit moment met hem hebben kunnen meemaken want het was toch wel bijzonder. Van helemaal niet kunnen stappen naar plotseling wel kunnen stappen. Toch straf wat die mannekes allemaal doen!


Gisteren was ook de dag waarop ik een tweede project van mijn to-do lijst afwerkte: de pennenzak voor perfectionisten volgens Oon en Spiegelstiksels.
Ik maakt al eens eerder de eenvoudigere versie, maar nu wou ik de moeilijkere versie wel eens proberen.

Het was even zoeken naar hoe ik de hoeken juist moest doen, maar al bij al zat alles vrij snel in elkaar.
Het enige niet perfectionistische aan mijn pennenzak is dat mijn naad binnenin (waardoor de pennenzak gekeerd moest worden) niet mooi gesloten is. Ik deed een poging tot de ‘invisible closing seam’, maar ondanks dat het resultaat dan wel ‘closed’ was, was het niet ‘invisible’. Ik heb nog niet helemaal door hoe ik dit juist moet toepassen blijkbaar (en dat met de hand naaien dat is toch niets voor mij heb ik gemerkt… te weinig geduld).
Ik heb dus maar gewoon alles onder de naaimachine gestoken, hetgeen natuurlijk een veel minder mooi afgewerkt resultaat geeft.

Ik gebruikte voor het eerst één van mijn stofjes uit Amerika en oefende nog eens met flockfolie. Binnenin gebruikte ik nog een restje van een Petit Pan stofje waarin ik eerder al voor mijzelf een pennenzak maakte.

Nu ik het eindresultaat zie ben ik er niet helemaal wild van, maar … de naam van de persoon voor wie ik deze pennenzak gemaakt heb (een jarige collega) staat er nu eenmaal al op dus ze zal het toch cadeau krijgen, of ze het nu mooi vindt of niet 😉

Groetjes,

Sheena