Aangezien ik mij deze vreemde Corona periode later nog wil herinneren zal ik hier af en toe een update van ons leven in deze periode neerschrijven.
Sinds de vorige update zijn er alweer twee weken verstreken. Zeven weken zitten we intussen al opgesloten in ons eigen huis. Echt veel ben ik nog niet buiten geweest in die zeven weken. Enkel om te gaan wandelen of fietsen maar meer niet. Mijn man haalt al onze boodschappen (en we bestellen wekelijks ook een Foodbag) dus de binnenkant van mijn auto heb ik al lang niet meer gezien. Uitgezonderd die ene keer dat ik mijn auto eens heb buiten gereden zodat we in de garage konden werken.
De voorbije twee weken deden we hier voor het eerst aan ‘pre-teaching’. Nieuwe leerstof aanbrengen bij onze jongens. Bij de kleuter lukte dat meteen prima maar bij ons 2de-leerjaar kind was het op zijn zachtst gezegd een uitdaging. Al kwam er na verloop van tijd toch wat verbetering in. Zijn juf en meester doen ook echt hun best om het voor de kinderen zo aangenaam mogelijk te maken. Elke dag sturen ze een filmpje door waarin ze op een leuke manier uitleg geven over wat er die dag van de kinderen verwacht wordt. Er werd ook al eens een smartschool chat met de klas georganiseerd (ging goed!) en 1 van de juffen kwam al eens aan de deur om wat schoolgerief te brengen en even te polsen hoe het ging. Ook de ouders blijven onderling in contact, het is toch fijn om te horen hoe het bij die andere gezinnen verloopt (vaak hetzelfde als bij ons trouwens… ).
Onze kleuter zit in de derde kleuterklas en ook hij kreeg al eens een bezoekje van de juf toen ze spulletjes voor moederdag kwam brengen (in een geheime enveloppe… spannend!) én hij mocht ook al eens met haar bellen via Smartschool. Hij krijgt ook elke dag via een website allerlei leuke opdrachten en filmpjes door rond een thema van de week. Hij vindt dat echt heel fijn maar ik ben wat bang voor binnen twee weken want dan mag zijn broer terug naar school gaan. Hoeveel schooldagen en vanaf wanneer exact dat weten we nog niet maar wat we wel al zeker weten is dat onze kleuter dan nog NIET naar school mag gaan en ik merk in zijn uitspraken hier en daar dat hij daar toch mee in zit. De dagen gaan vermoedelijk een pak saaier worden voor hem als zijn broer weg is. We zullen zien hoe dat loopt. Het is vooral zielig dat wij door ons werk ook niet de tijd hebben om hem de nodige aandacht te geven die hij nu nog van zijn broer krijgt overdag. Ik had gehoopt dat het fameuze ‘corona-verlof’ voor ouders met jonge kinderen er intussen al zou zijn zodat ik die extra tijd en aandacht wél wat meer kon geven. Afwachten of en wanneer dat verlof er zal doorkomen … Tot 8 juni moet ik al zeker van thuis uit blijven werken dus het kan nog steeds van pas komen.
Ik ga er trouwens al maar van uit dat onze kleuter dit schooljaar niet meer zal kunnen afronden op school. Wat wel bijzonder jammer zou zijn aangezien het toch zijn laatste weken als kleuter zijn, weken waarin hij normaal gezien al eens een kijkje had mogen nemen in het eerste leerjaar om te zien hoe het daar aan toe gaat etc. Hij had normaal gezien ook eens een nachtje op school mogen blijven slapen. Ik probeer er allemaal niet té veel bij stil te staan en het dag per dag te bekijken. Want als ik er teveel over zou nadenken dan zou ik er verdrietig van worden. Dat doe ik dus niet!
We zijn intussen mei, de maand waarin de oudste zoon zijn eerste communie had moeten doen. Dat gaat niet gebeuren. Het is uitgesteld naar volgend jaar. Ik vrees dat tegen dan de outfit die we al gekocht hadden niet meer zal passen! We hadden zelfs al foto’s laten maken … ik weet nog niet goed wat ik daar mee ga doen. Het is een beetje raar om die nog voor iets te gebruiken.
Ik spring een beetje van de hak op de tak maar weet je wat mij opvalt als ik ga wandelen? Dat iedereen, echt iedereen plots goedendag zegt. Alsof iedereen hunkert naar ook maar iets van sociaal contact. Het is maar één van de dingen die ik zal missen wanneer dit allemaal weer achter de rug zal zijn. Want ja, raar maar waar, er is toch ook veel om achteraf weer te missen. Als we vanuit de situatie waarin we nu zitten terugkijken op het leven dat we voordien hadden dan leken we wel gek. Dat steeds maar onderweg zijn, die volgeboekte agenda’s, het niets willen missen, iedereen zijn hobby’s, druk druk druk, hier nog eens afspreken, daar nog eens afspreken, altijd maar met onze auto’s op de baan … Ik vrees dat we daar snel weer mee zullen overdrijven van zodra Corona verleden tijd is. Dus ik probeer ook te genieten van de goede dingen in deze vreemde periode.
Het is wel grappig eigenlijk want begin dit jaar was ik hier een blogbericht gestart dat ik uiteindelijk nooit heb afgewerkt maar daarin schreef ik dat ik tot het besef was gekomen dat onze kinderen NU in hun kindertijd zitten. Ik had altijd het idee dat ik ‘later’ wel eens voor een langere periode tijdskrediet zou nemen om dan eens echt even thuisblijfmama te kunnen zijn. Terwijl ik daar over zat na te denken overviel mij dat besef dat die later eigenlijk NU is. Want hoe lang zou ik nog wachten? De tijd vliegt zo snel. NU zijn ze kind, NU zou een ideale periode zijn om veel bij hen te zijn . En kijk …. hier zitten we dan. Al zeven weken samen thuis. Dus ja ik geniet ook ergens wel van hetgeen mij nu vanzelf is overkomen zonder dat ik daar beslissingen in heb moeten nemen. Oké, het is natuurlijk niet het ideale plaatje zoals ik het voor ogen had en ik moet nog steeds werken overdag maar het is toch wel luxe om zoveel samen te kunnen zijn.
Op het werk zijn we intussen allemaal al wat meer gewoon geraakt aan het constant thuis werken. We durven nu al zelfs te vergaderen mét beeld na eerst een paar weken enkel audio. Dat maakt het eigenlijk wel leuker. En zo zien we elkaars kinderen ook eens want die vinden altijd wel hun weg naar het scherm, ook die van mij. Tja, leven zoals het is! Je leert zo iedereen wel weer op een andere manier kennen.
Ohja nog iets, een werkpuntje voor de komende weken: daarnet vulde ik mijn bullet journal aan met mijn wekelijks aantal stappen. Ik moest nog een aantal weken aanvullen, eigenlijk alle weken sinds de lockdown en o my god … de cijfers zijn echt dramatisch. Ik beweeg véél te weinig. Ik vind te weinig de motivatie om dagelijks te gaan wandelen maar dat blijkt dus echt wel nodig…. Ik zal eens een nieuwe wandel tracker moeten maken, misschien werkt dat motiverend.
Verder is het hier toch allemaal weer een beetje afwachten. Wachten wat het versoepelen van de maatregelen zal betekenen voor onze statistieken. Afwachten hoe de eerste schooldagen voor de oudste zoon zullen verlopen. Afwachten op nieuws rond de zomervakanties en het scoutskamp. Gaat er iets mogelijk zijn of moeten we overal een streep door trekken? Gaan de kleuters nog naar school mogen gaan? Wanneer kunnen we terug naar de kapper? Komt er nog een corona verlof? Wanneer mag ik terug naar de tandarts (ik moet nog een gaatje laten herstellen …)? Misschien weten we bij de volgende update weer wat meer.
Tot dan!
Recente reacties