De vorige update dateert alweer van mei. Toen was het nog heel onduidelijk wanneer er eindelijk weer iets meer zou mogen in dit corona tijdperk. Gelukkig kwam dat snel. Half mei mocht de oudste zoon weer naar school, vier halve dagen per week. De eerste schooldag viel toevallig net op zijn verjaardag dus hij mocht al meteen trakteren. Op die dag kwam ook de kapster voor het eerst weer langs! Hoera, ook dat mocht dus eindelijk weer. En ’s avonds konden we een klein verjaardagsfeestje houden waarbij mijn ouders en zus op ons terras kwamen aperitieven.
Vanaf juni mocht onze jongste zoon (derde kleuterklas) weer naar school en hij mocht ineens volle dagen gaan. Wat een deugd dat onze jongens daarvan hadden! Vanaf toen werd het voor ons ook véél makkelijker om van thuis uit te werken en viel er toch wel een zware last van onze schouders. Alles voelde eindelijk weer een beetje meer normaal (al moest ik telkens een mondmasker dragen om de kinderen naar school te brengen en te halen).

Het schooljaar werd mooi afgerond en van beide kinderen heb ik het gevoel dat ze geen leerachterstand hebben opgelopen.
Begin juli hadden we samen drie weken verlof waarin we de eerste week naar Oostenrijk zijn gegaan. Die reis lag al maanden vast, we hadden ze nog niet geannuleerd omdat er nog altijd een kans bestond dat het toch zou kunnen doorgaan en dat bleek uiteindelijk ook zo te zijn. Half juni opende Oostenrijk de grenzen, net op tijd! De vakantie zelf was voor ons 85% van de tijd zorgeloos genieten. We maakten de meest prachtige wandelingen door de bergen en kwamen maar weinig volk tegen. De overige 15% van de tijd werden we toch weer met Corona geconfronteerd  wanneer we bijvoorbeeld mondmaskers moesten dragen in de kabelbanen of toen we beslisten dat we niet op restaurant zouden gaan en de kinderen toch maar niet lieten deelnemen aan de kinderanimatie omdat het nog te riskant aanvoelde. Al bij al deed de vakantie enorm deugd na die maanden van opsluiting die we achter de rug hadden.

Intussen werd er nog meer versoepeld en mochten we 15 verschillende personen per week zien. Wat ervoor zorgde dat we in de weken dat we terug waren uit verlof toch weer wat meer contacten legden en beetje bij beetje uit onze bubbel kwamen. Op de jongste zoon zijn zesde verjaardag kon de hele familie langskomen!

Maar de grote bubbel duurde niet lang want we zijn nu 12 augustus en we zijn toch alweer een tijdje verplicht om onze bubbel terug te beperken tot 5 vaste personen per gezin. Gelukkig tellen kinderen jonger dan 12 daar niet in mee en zo kunnen onze jongens toch nog steeds aan beide kanten de grootouders en meter en peter bezoeken of bij een vriendje in de tuin gaan spelen.

Onze oudste zoon is deze maand ook op scoutskamp geweest! Daar ben ik zo blij om, dat hij de kans heeft gekregen om weer eens een week onbezorgd een kind te zijn en te ravotten met al zijn vrienden zonder zich druk te moeten maken om mogelijke besmettingen. Al werden ook zij natuurlijk af en toe weer met de realiteit geconfronteerd wanneer ze eens op uitstap gingen en mondmaskers moesten dragen bijvoorbeeld maar al bij al is het allemaal supergoed meegevallen.

Zelf merk ik intussen dat ik nu toch echt wel wat corona moe ben geworden. De besmettingen zijn sinds een paar weken terug aan het stijgen maar ik maak mij er voorlopig nog niet zo veel zorgen om. Het voelt minder erg dan in maart omdat er gewoon veel meer besmettingen in kaart worden gebracht die niet noodzakelijk allemaal besmettingen zijn van mensen die er heel ziek van zijn (terwijl we in maart bijna uitsluitend de echt zieken in de aantallen te zien kregen wat veel gevaarlijker aanvoelde). Maar het blijft natuurlijk wel oppassen, ik blijf ook gewoon in mijn bubbel en draag steeds een mondmasker waar nodig. Wij gaan ook nergens naartoe maar beleven hier momenteel een hittegolf in eigen tuin. We hebben een opblaasbaar zwembad, we trekken ons plan wel. Alles went ook gewoon. Al denk ik dat we nog mogen blij zijn dat we niet in één van de gebieden wonen waar mondmaskers plots ook op straat verplicht zijn, ongeacht hoe druk het daar is (beetje onnozel als je alleen bent) of waar er avondklokken werden geïntroduceerd (wat toch wat beklemmend aanvoelt zelfs al kom ik sowieso zo laat niet meer buiten).
Ik probeer nog steeds niet teveel vooruit te kijken wat corona betreft, we zien het wel zoals het komt. We mogen vooral niet vergeten te leven ondertussen, dus ik geniet zoveel mogelijk van de zomer binnen de beperkingen die er zijn. Ik denk dat ik ook niet te klagen heb want als ik denk aan bijvoorbeeld de mensen uit de entertainment sector die al maanden te horen krijgen dat er niks meer mogelijk is pfft dan kan ik mij voorstellen dat genieten van de zomer niet evident is. Ik duim voor hen dat er snel weer meer mag (en ook voor ons want ik heb nog tickets voor iets in september 🙂  )

Ik werk ook nog steeds van thuis uit, al zeker tot eind deze maand en ik vermoed nog langer. Vorige week ben ik wel eens 1 dag voor het werk uit huis gegaan, ik moest een dag naar een development center om enkele competenties te laten testen. Ik krijg op het werk de kans om mij de komende maanden verder te gaan ontwikkelen op persoonlijk en professioneel vlak, iets wat toch wel een beetje een thema aan het worden is voor mij dit jaar. Ik vermoed dat de lockdown daar veel mee te maken heeft. Het lijkt wel alsof ik door zoveel thuis te zijn en minder prikkels te voelen van de drukke wereld rond mij, ik er eindelijk in slaag om mijzelf beter te doorgronden en ik de energie heb gevonden om aan mijzelf te werken. Stap per stap. Ik heb er tenslotte nu toch de tijd voor!

Tot zover de update, tot de volgende…

Aangezien ik mij deze vreemde Corona periode later nog wil herinneren zal ik hier af en toe een update van ons leven in deze periode neerschrijven. 

Sinds de vorige update zijn er alweer twee weken verstreken. Zeven weken zitten we intussen al opgesloten in ons eigen huis. Echt veel ben ik nog niet buiten geweest in die zeven weken. Enkel om te gaan wandelen of fietsen maar meer niet. Mijn man haalt al onze boodschappen (en we bestellen wekelijks ook een Foodbag) dus de binnenkant van mijn auto heb ik al lang niet meer gezien. Uitgezonderd die ene keer dat ik mijn auto eens heb buiten gereden zodat we in de garage konden werken.

De voorbije twee weken deden we hier voor het eerst aan ‘pre-teaching’. Nieuwe leerstof aanbrengen bij onze jongens. Bij de kleuter lukte dat meteen prima maar bij ons 2de-leerjaar kind was het op zijn zachtst gezegd een uitdaging. Al kwam er na verloop van tijd toch wat verbetering in. Zijn juf en meester doen ook echt hun best om het voor de kinderen zo aangenaam mogelijk te maken. Elke dag sturen ze een filmpje door waarin ze op een leuke manier uitleg geven over wat er die dag van de kinderen verwacht wordt. Er werd ook al eens een smartschool chat met de klas georganiseerd (ging goed!) en 1 van de juffen kwam al eens aan de deur om wat schoolgerief te brengen en even te polsen hoe het ging. Ook de ouders blijven onderling in contact, het is toch fijn om te horen hoe het bij die andere gezinnen verloopt (vaak hetzelfde als bij ons trouwens… ).

Onze kleuter zit in de derde kleuterklas en ook hij kreeg al eens een bezoekje van de juf toen ze spulletjes voor moederdag kwam brengen (in een geheime enveloppe… spannend!) én hij mocht ook al eens met haar bellen via Smartschool. Hij krijgt ook elke dag via een website allerlei leuke opdrachten en filmpjes door rond een thema van de week. Hij vindt dat echt heel fijn maar ik ben wat bang voor binnen twee weken want dan mag zijn broer terug naar school gaan. Hoeveel schooldagen en vanaf wanneer exact dat weten we nog niet maar wat we wel al zeker weten is dat onze kleuter dan nog NIET naar school mag gaan en ik merk in zijn uitspraken hier en daar dat hij daar toch mee in zit. De dagen gaan vermoedelijk een pak saaier worden voor hem als zijn broer weg is. We zullen zien hoe dat loopt. Het is vooral zielig dat wij door ons werk ook niet de tijd hebben om hem de nodige aandacht te geven die hij nu nog van zijn broer krijgt overdag. Ik had gehoopt dat het fameuze ‘corona-verlof’ voor ouders met jonge kinderen er intussen al zou zijn zodat ik die extra tijd en aandacht wél wat meer kon geven. Afwachten of en wanneer dat verlof er zal doorkomen … Tot 8 juni moet ik al zeker van thuis uit blijven werken dus het kan nog steeds van pas komen.

Ik ga er trouwens al maar van uit dat onze kleuter dit schooljaar niet meer zal kunnen afronden op school. Wat wel bijzonder jammer zou zijn aangezien het toch zijn laatste weken als kleuter zijn, weken waarin hij normaal gezien al eens een kijkje had mogen nemen in het eerste leerjaar om te zien hoe het daar aan toe gaat etc. Hij had normaal gezien ook eens een nachtje op school mogen blijven slapen. Ik probeer er allemaal niet té veel bij stil te staan en het dag per dag te bekijken. Want als ik er teveel over zou nadenken dan zou ik er verdrietig van worden. Dat doe ik dus niet!

We zijn intussen mei, de maand waarin de oudste zoon zijn eerste communie had moeten doen. Dat gaat niet gebeuren. Het is uitgesteld naar volgend jaar. Ik vrees dat tegen dan de outfit die we al gekocht hadden niet meer zal passen!  We hadden zelfs al foto’s laten maken … ik weet nog niet goed wat ik daar mee ga doen. Het is een beetje raar om die nog voor iets te gebruiken.

Ik spring een beetje van de hak op de tak maar weet je wat mij opvalt als ik ga wandelen? Dat iedereen, echt iedereen plots goedendag zegt. Alsof iedereen hunkert naar ook maar iets van sociaal contact. Het is maar één van de dingen die ik zal missen wanneer dit allemaal weer achter de rug zal zijn. Want ja, raar maar waar, er is toch ook veel om achteraf weer te missen. Als we vanuit de situatie waarin we nu zitten terugkijken op het leven dat we voordien hadden dan leken we wel gek. Dat steeds maar onderweg zijn, die volgeboekte agenda’s, het niets willen missen, iedereen zijn hobby’s, druk druk druk, hier nog eens afspreken, daar nog eens afspreken, altijd maar met onze auto’s op de baan …  Ik vrees dat we daar snel weer mee zullen overdrijven van zodra Corona verleden tijd is. Dus ik probeer ook te genieten van de goede dingen in deze vreemde periode.

Het is wel grappig eigenlijk want begin dit jaar was ik hier een blogbericht gestart dat ik uiteindelijk nooit heb afgewerkt maar daarin schreef ik dat ik tot het besef was gekomen dat onze kinderen NU in hun kindertijd zitten. Ik had altijd het idee dat ik ‘later’ wel eens voor een langere periode tijdskrediet zou nemen om dan eens echt even thuisblijfmama te kunnen zijn. Terwijl ik daar over zat na te denken overviel mij dat besef dat die later eigenlijk NU is. Want hoe lang zou ik nog wachten? De tijd vliegt zo snel. NU zijn ze kind, NU zou een ideale periode zijn om veel bij hen te zijn . En kijk …. hier zitten we dan. Al zeven weken samen thuis. Dus ja ik geniet ook ergens wel van hetgeen mij nu vanzelf is overkomen zonder dat ik daar beslissingen in heb moeten nemen. Oké, het is natuurlijk niet het ideale plaatje zoals ik het voor ogen had en ik moet nog steeds werken overdag maar het is toch wel luxe om zoveel samen te kunnen zijn.

Op het werk zijn we intussen allemaal al wat meer gewoon geraakt aan het constant thuis werken. We durven nu al zelfs te vergaderen mét beeld na eerst een paar weken enkel audio. Dat maakt het eigenlijk wel leuker. En zo zien we elkaars kinderen ook eens want die vinden altijd wel hun weg naar het scherm, ook die van mij. Tja, leven zoals het is! Je leert zo iedereen wel weer op een andere manier kennen.

Ohja nog iets, een werkpuntje voor de komende weken: daarnet vulde ik mijn bullet journal aan met mijn wekelijks aantal stappen. Ik moest nog een aantal weken aanvullen, eigenlijk alle weken sinds de lockdown en o my god … de cijfers zijn echt dramatisch. Ik beweeg véél te weinig. Ik vind te weinig de motivatie om dagelijks te gaan wandelen maar dat blijkt dus echt wel nodig…. Ik zal eens een nieuwe wandel tracker moeten maken, misschien werkt dat motiverend.

Verder is het hier toch allemaal weer een beetje afwachten. Wachten wat het versoepelen van de maatregelen zal betekenen voor onze statistieken. Afwachten hoe de eerste schooldagen voor de oudste zoon zullen verlopen. Afwachten op nieuws rond de zomervakanties en het scoutskamp. Gaat er iets mogelijk zijn of moeten we overal een streep door trekken? Gaan de kleuters nog naar school mogen gaan? Wanneer kunnen we terug naar de kapper? Komt er nog een corona verlof?  Wanneer mag ik terug naar de tandarts (ik moet nog een gaatje laten herstellen …)? Misschien weten we bij de volgende update weer wat meer.

Tot dan!

Aangezien ik mij deze vreemde Corona periode later nog wil herinneren zal ik hier af en toe een update van ons leven in deze periode neerschrijven. 

Weken 3, 4 en 5 dus vandaag.
Ze zijn voorbij gevlogen. Tegen alle verwachtingen in!

Gevoelsmatig waren het betere weken dan de eerste twee. Het Corona gevaar is wat meer naar de achtergrond verdwenen en ik schrik ook niet meer zo hard van alle Corona nieuwsberichten. Mentaal is er bij mij al een knopje omgedraaid om meer dag per dag te leven en niet te veel wakker te liggen van wat er hierna allemaal zal komen. Dat lukt zeker nog niet altijd, soms overvalt mij nog wel eens een neerslachtig, negatief gevoel maar meestal is het hier wel OK.
Ook de kinderen lijken er vrij goed mee om te gaan, ergens genieten ze ook wel van de extra tijd met ons die ze nu zomaar cadeau krijgen.

De combinatie thuisonderwijs & zelf van thuis werken blijft wel zwaar. De eerste twee weken was het zoeken en waren we niet al te productief op schoolvlak. In week 3, de week voor de paasvakantie heb ik wel een serieus tandje kunnen bijsteken ivm het begeleiden van de oudste zoon in zijn taken voor het tweede leerjaar. Er was een whatsapp groepje opgericht met de ouders van de klasgenootjes en daarin zag ik dat de rest van zijn klas al véél meer gedaan had dan wij. Ik weet dat we in deze periode niet teveel moeten gaan vergelijken maar voor mij was dat toch echt wel het duwtje dat ik nodig had om het allemaal wat gestructureerder te gaan aanpakken en vooral om te blijven doorzetten. En dat lukte. Ok … ik moet toegeven dat het vooral lukte omdat ik een lokaas liet bengelen voor de zoon zijn ogen. Op het einde van de week zou er namelijk een nieuw Switch spelletje gekocht worden ( Animal crossing, dat spelen we hier intussen alle vier) en dat gaf hem moed om toch zijn oefeningen te maken. Oefeningen waarbij best veel begeleiding bleek nodig te zijn.

In week vier begon voor de jongens dan eindelijk de Paasvakantie en hebben we het schoolwerk weer even losgelaten. Ze mochten volop spelen terwijl wij zoveel mogelijk bleven verder werken van thuis uit. Dat lukte al bij al vrij goed! Onze jongens zijn veel meer samen beginnen spelen en hebben intussen hun eigen tradities ontwikkeld(zoals na het avondeten nog op de trampoline gaan springen).

Vorige week, de laatste week van de paasvakantie, hebben wij zelf ook verlof genomen. Normaal gezien zouden we op vakantie gaan maar nu werd het dus een vakantie thuis. En dat deed deugd! Even geen stress rond schooltaken en werk, we hadden er allemaal nood aan. We werkten ook wat klusjes af in de garage en de tuin die we anders (nog) niet zouden gedaan hebben.

Wat een geluk met het weer hebben we ook al gehad. Dankzij het mooie weer hebben we hier al volop kunnen genieten van waterspelletjes, de trampoline, wandelingen, fietstochten, de tent in de tuin, werken in de moestuin, paaseitjes zoeken, de eerste BBQ van het jaar, lezen in de zon etc…. Dat maakt het allemaal zo veel draaglijker en soms vergeten we dan heel het Corona gedoe even.

Op sportief vlak heb ik ook weer mijn ritme gevonden, dat was ik al een hele tijd kwijt na eerst ziek te zijn en daarna de start van Corona … ook dat teruggevonden ritme helpt om het mentaal allemaal weer wat beter aan te kunnen.

Ik deed de afgelopen week weer een aantal zaken waarvan ik nooit gedacht had dat ik ze ooit zou doen, zoals mondmaskers naaien. Of een vlog maken van ons dagelijkse leven thuis om de grooutouders te laten meegenieten (een aanrader trouwens  ). Of Facetimen met mijn ouders tijdens het eten. Of eten afhalen bij het plaatselijke restaurant. En ook gewoon heel veel (online) contact hebben met allerlei mensen, meer dan vroeger soms!

Vandaag zijn we de eerste dag van de verlenging van onze lockdown. Er zijn weer twee weken bijgekomen. Dat was toch even slikken zelfs al zagen we dat met zijn allen al van ver aankomen. Twee weken waarin we verondersteld worden om onze kinderen nu ook nieuwe leerstof aan te leren. Dat blijkt niet min te zijn.
Het was vanochtend nog geen 10 u en ik zag het al niet meer zitten. Ik weet niet hoe het met andere kinderen zit maar ons oudste kind, die school mega saai vindt, heeft best wel veel begeleiding nodig. Vooral om gemotiveerd te blijven om de oefeningen te maken. Het heeft hier bijna twee uur geduurd voordat ik hem eindelijk zijn eerste oefening heb kunnen laten maken. En daarna was het echt oefening voor oefening met heel veel gezaag en gezucht (het was ook wel saai… maaltafels pfft). En intussen bleef mijn eigen werk maar liggen ….

Dus dat vind ik nu wel het moeilijkst op dit moment, het gevoel dat we weer voor heel wat zware werkdagen staan. En ok, ik moet misschien niet klagen want er zijn zoveel voorbeelden van mensen die het nog erger hebben. Maar toch …. De eerste lockdown periode kon ik het nog vrij goed verdragen omdat ik wist dat er een week verlof zat aan te komen op het einde. Nu heb ik zo niets meer in het verschiet op korte termijn dus is het toch weer even zoeken naar mijn eigen motivatie. Maar het komt wel goed, ik hoop dat we ergens in de loop van de week ons ritme weer terugvinden.

Waar ik op dit moment wel echt nood aan begin te krijgen is meer duidelijkheid rond wat er wanneer exact mogelijk gaat zijn wat betreft het versoepelen van de maatregelen. De onwetendheid en het afwachten begint toch wat te lang te duren… hopelijk hebben we hier bij een volgende update meer nieuws over!

Hou jullie goed en tot de volgende X

Corona, corona, … wat doe je ons toch aan. Al onze plannen voor 2020 liggen in de vuilbak. Het zal geen normaal jaar worden. Het IS al lang geen normaal jaar meer. Ik heb hier lang niets geschreven maar nu heb ik er echt nood aan om te schrijven, om deze fase uit ons leven neer te pennen.
Dit is hoe ik de eerste twee weken van onze Belgische semi-lockdown door corona beleefd heb:

De eerste week thuis was bizar. Ik ben in een soort van shocktoestand de dagen doorgekomen. Ik voelde mij misselijk, ik had geen honger, ik voelde constant elke spier in mijn lijf zich opspannen van de stress. Beetje bij beetje sijpelde het nieuws en de impact van dit alles binnen in mijn hoofd en werden teleurstellingen verwerkt. Geen school meer. Geen vakantieplannen meer. Geen familie samenkomsten meer. Niet meer normaal naar de winkel kunnen gaan. Geen collega’s meer zien. Het besef dat we thuiswerken zouden moeten gaan combineren met lesgeven. Angst om ziek te worden. De corona nieuwsberichten. Wandelingen die vreemd aanvoelen. Geen yogales voor mij. Geen jiu-jitsu en scouts voor de jongens. Geen zwemlessen meer. Geen bezoekje aan de pasgeboren baby van een vriendin….. Het was heel veel zo ineens.

Ik was dan ook compleet uitgeput na week 1. En ik had in die week méér in mijn bad gezeten om wat te kalmeren dan dat ik er anders op een heel jaar in zit. Ik begon in die week ook elke dag om 5 u te werken want hoe kon ik anders ook nog de kinderen begeleiden? Ik keek tevens meerdere keren per minuut op mijn gsm of er nog corona nieuws was. Ik ging al meteen in overdrive.

Toen kwam week 2. Er kwam wat ritme in. Ik werd wat kalmer. We kregen ook geweldige hulp van mijn zus (als sinds week 1): elke namiddag geeft ze via Facetime ‘les’ aan onze jongens. Ze knutselen soms zelfs samen , dat lukt hen perfect.

De angst en de grootte van het hele corona gebeuren overviel mij soms nog wel maar het ging al beter, de eerste grote shock was verwerkt.

Ik deed een paar ‘corona aankopen’. Aankopen die ik anders deze maand niet gedaan zou hebben. Zo kocht ik een noise cancelling hoofdtelefoon die mij geweldig goed helpt om geconcentreerd te werken terwijl de jongens spelen. Daarnaast kochten we ook nog een trampoline. Die aankoop hadden we eigenlijk voorzien voor de eerste communie van de oudste zoon maar aangezien de kans klein is dat die eerste communie zal doorgaan en de jongens een trampoline nu echt goed kunnen gebruiken voor hun dagelijkse portie beweging hebben we hem toch al maar gekocht (én ingegraven … dat is dus KEI veel werk zonder extra mankrachten)

We Facetimen en skypen meer dan ooit. Er werden whatsapp groepjes opgericht, onder meer eentje waarbij de oudste zoon in contact kan blijven met zijn klasgenootjes.
Ik kan nu ook mijn yogalessen live online volgen, elke zondagochtend. Vorige week ging de eerste les door en dat was echt héél fijn. Enerzijds is er de yoga die mij ongelooflijk veel deugd doet in deze periode maar anderzijds zie je ook al die gezichten van de mede yogi’s en in tijden zonder sociaal contact is het echt tof om op deze manier toch verbonden te zijn.

Ook de school blijft met ons in contact en stuurt ons filmpjes met turnoefeningen en blaadjes met oefeningen door die ons wat structuur in de dag brengen.
Op het werk zijn er nieuwe meetings ontstaan, onder meer een korte skype call aan het begin van de dag om even te checken waar iedereen mee bezig is en vooral om in contact te blijven.
En vanavond staat de eerste online aperitief met mijn ouders en zus op de planning! De drank staat al in de frigo en de hapjes zijn voorzien.

Wat de lockdown voor mij (nog) niet is, is een periode om eens allerlei zaken die ik altijd heb uitgesteld te gaan doen. Integendeel, ik lijk minder tijd dan ooit te hebben omdat de kinderen er ALTIJD zijn. Vervelen heb ik mij alvast nog geen seconde gedaan, dat zal hier zeker geen probleem worden.

Ik geloof dat alles goed komt. Er is een duidelijk licht op het einde van de tunnel. Het kan heel lang duren maar het komt goed. Ik ben daar geduldig in en ik zie ook veel mooie dingen aan deze periode. De lucht is gezonder. De band met onze kinderen wordt elke dag sterker. We kunnen eens onthaasten, we moeten niet meer heel de tijd van hier naar daar vliegen. We leren weer meer appreciëren in welke luxe we leven. We worden uitgedaagd om wat creatiever te worden op sommige vlakken. Er doen véél goede corona grappen de ronde die de dagen opvrolijken. Er is veel solidariteit en warmte. Er zijn berenjachten en vaste klapmomenten voor de zorg. Er is een groot gevoel van verbondenheid, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje.

Op naar week 3! Ik hoop dat jullie allemaal gezond en wel blijven.
Voor diegene die nog elke dag moeten gaan werken om ons land draaiende te houden: vanuit de grond van mijn hart: BEDANKT. We zouden verloren zijn zonder jullie.
Voor iedereen die het nu moeilijk heeft: veel sterkte en moed gewenst. Je bent niet alleen, we komen er samen door. Vraag hulp als je die nodig hebt. Mijn virtuele deur staat ook altijd open!

Tot de volgende X