Afgelopen weekend kwamen mijn schoonbroer en zijn vriendin al onze babyspullen ophalen voor het kindje dat zij binnenkort verwachten (jawel, ik word voor het eerst tante, jeej!).
Hoewel ik af en toe al wat babygerief had weggedaan stond er hier toch nog echt wel héél veel en het was superhandig dat we dit nu allemaal in één keer konden wegdoen.
Toen de spullen beneden in onze gang verzameld waren om aan hen mee te geven begon ik toch een beetje een raar gevoel te krijgen. Dit was het dan. Voor echt. Het definitieve einde van het babytijdperk. Er zal hier nooit geen klein baby’tje meer in huis komen (tenzij op bezoek).
Aan de ene kant voelde ik opluchting, de fase werd afgesloten en ik had weer superveel ruimte op zolder. Aan de andere kant voelde ik verwarring. Hoewel ik altijd al 99,99% zeker was van het feit dat ik geen derde kind wou begon ik toch plots te denken: is dit wat ik écht wil? Ben ik echt 100% zeker?
Dus toen begon ik door babyfoto’s te scrollen en filmpjes te bekijken van de eerste levensjaren van onze zonen. Ik zag de meest schattige taferelen en genoot ervan om het terug te zien. Tegelijkertijd besefte ik ook dat ik nu op dit moment meer kan genieten van die filmpjes dan destijds toen ik het ‘live’ mocht meemaken. Toen was ik vooral moe. Heel moe. Ruim vier jaar van onderbroken nachten is zo slopend geweest. De helft van de tijd was ik een zombie.
Wil ik dat nog eens meemaken? Neen dat wil ik niet meer.
En dus moet ik het maar doen met de herinneringen aan ons babytijdperk en vooruitkijken naar wat nog mag komen. Een volgend hoofdstuk met twee kinderen die dit jaar 5 en 7 jaar zullen worden. Twee kinderen die weer veel zullen leren, nieuwe dingen zullen ontdekken en mij hopelijk veel slaap zullen gunnen. Een leven met ons vier. We zijn compleet.
Wat een druk verbouwjaar hebben wij er op zitten. In maart vorig jaar hebben we de helft van ons huis afgebroken, dat vonden jullie best jammer want af en toe kregen we te horen dat jullie ons oude huisje misten. Gelukkig werd er in de maanden nadien ook weer wat opgebouwd. Dat leek jullie allemaal niet zo veel te deren. Jullie waren het al snel gewoon dat er hier werkmannen over de vloer kwamen en zij hadden ook altijd gezien dat jullie hier woonden want jullie stelden hen allerlei vragen. F. zei dan ‘ik ben F. , wie ben jij?‘. Bij I. was het wat brutaler, jij riep al wel eens ‘Wat kom jij hier doen????‘ tegen een werkman met daarbij jouw handen in de zij en een boze blik op jouw gezicht.
In oktober kwam dan eindelijk onze nieuwe keuken waar we al zoveel over gepraat hadden. I. jij wou een blauwe keuken en F. jij wou een rode keuken maar helaas pindakaas, het werd een witte. Teleurstelling alom bij I.! Gelukkig zijn jullie de nieuwe keuken intussen gewoon en ik geloof zelfs dat ik al wel eens gehoord heb dat jullie ons nieuwe huisje echt heel mooi vinden 🙂
Momenteel zijn we aan de laatste klusjes bezig, er moet nog één keer een werkman komen en dan is het aan ons voor de allerlaatste puntjes op de i te zetten. Het zal jullie worst wezen, jullie vinden het echt heel normaal dat er sinds maandag ook plots een WC beneden is of dat er nu een binnendeur aan het waskot hangt. Als kind kan je zo zorgeloos zijn, zalig toch!
Naast het leven thuis in de verbouwing gingen jullie natuurlijk ook nog naar school de afgelopen maanden. I. jij bent een jaar geleden van start gegaan, na de krokusvakantie, pal in de week waarin wij met onze afbraakwerken zijn begonnen. In die week zijn we trouwens ook nog met jou op spoed beland nadat je met jouw hoofd tegen een kast was geknald …. alles moest weer dichtgeniet worden. Brrr! Je was wel superflink (of in shock?).
Ook op school was je flink, het ging er meteen heel goed.
In september ging je van start in de eerste kleuterklas, met dezelfde juf als in het instapklasje en al snel begon je alle klasgenootjes en de werking van de klas goed te kennen. Je hebt veel vrienden op school en gisteren vertelde je mij dat Lotte jouw ‘lievelingsmeisje’ is. Schattig 🙂
Je vindt het ook fantastisch om thuis jouw juf na te spelen. Dan moet ik in de zetel gaan zitten en luisteren naar de juf wat we vandaag allemaal gaan doen (spelen, pipi doen, fruitje eten, jas aandoen, naar huis gaan) en ook ’s avonds in bed lees jij tegenwoordig aan mij een boek voor in de rol als juf. Grappig detail: wanneer je een bladzijde in het boek moet omslaan dan maak je jouw vinger eerst nat, net zoals de juf dat doet. Elke keer moet ik daar weer om lachen.
Maar ik moet oppassen met dat lachen bij jou want je voelt je snel uitgelachen en daar heb je een hekel aan. Dan krijg ik een boze blik en jij kan echt héél boos kijken.
Gelukkig worden we altijd snel weer vrienden. Met jouw knuffels ben je wel spaarzaam, die zijn heel kort en als ze dan toch eens lang zijn dan gaan er bij mij meteen alarmbelletjes af want dan mag ik er zeker van zijn dat je ziek aan het worden bent. Jaja kleine man, ik begin jou al goed te kennen.
Je bent onze puzzelkampioen, een waterrat, een durver, een stoere jongen, een lieve jongen en iemand die het liefst alleen pasta met kaas eet.
F., jij zit intussen al in de derde kleuterklas, een klas waarin jij je heel goed voelt met een hele fijne juf. Je leert er al de letters van het alfabet, iets wat jou enorm interesseert en waar je thuis ook mee aan de slag gaat. Vorig weekend heb je nog een heel verhaal geschreven. Wij dicteren de letters en jij schrijft ze op.
Laatst toonde je mij een woord dat je zelf had kunnen schrijven, zonder hulp te vragen, het was het woord ‘POLITSI’. Super toch! 🙂
Jij bent in tegenstelling tot jouw broer wel een grote knuffelaar maar tegenwoordig ook een beetje een uitdager. Je tast de grenzen af en sleurt I. soms mee in jouw ondeugende ideeën. Dat is iets minder fijn voor ons!
Gelukkig weet ik wel 100% zeker dat je in jouw hart nog steeds een hele lieve jongen bent want ook die komt regelmatig boven.
Je bent ook enthousiast en kijkt met een open blik naar de wereld. Bang, dat ben je soms ook. Dat komt volgens mij omdat je over alles nadenkt, er gaat veel om in dat hoofdje van jou.
Je hebt ook nog steeds een ongelooflijk oog voor detail en een fantastisch geheugen. Je verbaast mij echt met wat jij weet of onthouden hebt.
Je bent ons tekentalent, een creatieveling, een fotograaf, een babbelaar en iemand die het liefst van al elke dag Zweedse balletjes in de Ikea zou gaan eten.
Lieve schatten, ik kijk al uit naar onze verlofmaand samen, nog drie dagen en april is van ons!
40 dagen bloggen: 39/40 (ik ga dit zo hard halen 🙂 ) Skipdagen : 4/6
Wij hebben hier de gewoonte om elke avond voor het slapengaan een verhaaltje voor te lezen aan onze kleuters. Een perfecte afsluiter van de dag, het moment waarop iedereen weer tot rust komt.
Onze jongens hebben elk een grote stapel boeken op hun kamer liggen waaruit ze elke avond één verhaal mogen kiezen, het ene boek is al wat leuker om uit voor te lezen dan het andere.
Ik hoop natuurlijk altijd dat ze één van mijn favorieten gaan kiezen.
Dit zijn de boeken waaruit ik zelf het liefste voorlees:
1. Slapen met Fien en Milo: vooral voor onze jongste kleuter is dit nog een heel interessant boek. In het boek lezen we wat Fien en Milo allemaal doen voordat ze gaan slapen: tanden poetsen, op het potje gaan, pyjama aan doen … hele herkenbare zaken voor onze kleuters.
2. Jip en Janneke:dit boek moest en zou ik hebben. Als kind was ik al zot van dit boek. We hadden dit boek in de kleuterklas en ik herinner mij nog steeds hoe fantastisch ik het vond om er uit voorgelezen te worden. Het was echt zo’n klas-boek, het boek van de juf, een boek dat ik zelf thuis niet had, het bleef iets onbereikbaars.
Tot nu dus, nu heb ik het eindelijk zelf en intussen ken ik alle verhaaltjes al bijna vanbuiten. Het is het perfecte voorleesboek: leuke korte verhaaltjes met een tekening erbij. Je kan ook verhaaltjes uitkiezen volgens thema, nu zijn we bijvoorbeeld alle verhaaltjes over Pasen aan het lezen. Een topper!
3. Ik zou wel een kindje lusten: grappig verhaaltje over een krokodil die het beu is om steeds maar bananen te eten.
4. Het grote droomverhalen boek: Ik vind dit een prachtig boek: mooie teksten, mooie tekeningen, echt één van mijn topfavorieten. Het is hier eens per ongeluk terecht gekomen, mijn ouders hadden het boek eigenlijk gekocht om er voor bij hun thuis uit te kunnen voorlezen maar nadat we het eens ‘één avondje’ geleend hebben is het nooit meer terug geraakt …
6. Het boek zonder tekeningen: een boek, zonder tekeningen en toch interessant voor kleuters … eentje waar ze elke keer weer hard mee moeten lachen wanneer ik er uit voorlees.
7. Het Letterwinkeltje(& de andere boeken uit die reeks): een langer verhaal om voor te lezen maar wel heel fijn om te lezen, de teksten rijmen en het zijn toffe & leerrijke verhaaltjes met boeiende tekeningen.
8. Kaka worstje: geweldig boek. Ik zag die cover en ik lag al plat van het lachen. Een topfavoriet. Onze jongens kennen de tekst al vanbuiten!
9. Masha en de beer: de verhalen van op TV in boekvorm, ik vind Masha een toffe en het is fijn om TV eens te kunnen vervangen door een boek!
De afgelopen weken blogde ik mee over het thema ‘ouderzonden’. Een leuk initiatief van dezetwee dames.
Deze week behandelen we de laatste hoofdzonde ‘Acedia’ (gemakzucht – traagheid – luiheid – vadsigheid). De vraag van de week is: Hoe ga je om met de druk die van jongs af aan op kinderen (en dus ook hun ouder(s)) gelegd wordt. Doe je mee aan de ratrace of ben je meer manana manana?
Ik heb de neiging om onze kinderen op te voeden zoals ik zelf ben opgevoed. Wij moesten steeds ons best doen op school maar we hoefden niet dé beste leerling van de klas te worden.
Wanneer we ons inschreven voor een nieuwe hobby aan het begin van het schooljaar dan werden we verondersteld om elke les te gaan, tenzij het écht niet anders kon. Maar ook daar moesten we niet de allerbeste sporter of cursist worden, integendeel, het werd van thuis uit eerder afgeraden om ambities te hebben om in de topploeg terecht te komen. Al die extra uren trainen, deelnemen aan wedstrijden, strengere trainers en meer stress zagen mijn ouders niet zo goed zitten (we waren ook nergens goed genoeg in dus er stelde zich daar nooit een probleem 😉 ).
We moesten wel én iets van sport doen én iets van muziek én naar de jeugdbeweging gaan. Dat laatste iets te lang naar mijn goesting want ik vond het daar niet altijd even leuk. Bij muziek hebben we ook niet al de jaren notenleer moeten uitdoen, het laatste jaar mochten we laten vallen, we vonden het echt té saai en mijn ouders vonden de basis die we hadden meegekregen voldoende. Het was genoeg om een instrument mee te leren spelen als we dat zouden willen in de toekomst.
Wanneer wij thuis klasgenootjes uitnodigden voor een verjaardagsfeestje dan aten wij iets lekkers en speelden samen spelletjes. Er kwamen geen springkastelen/bowlingbanen/binnenspeeltuinen/’Pinterest perfect’ verjaardagsdecoraties/… aan te pas en toch waren we heel gelukkig.
We mochten ook niet zomaar meegaan in alle modegrillen die er waren maar toch nog nét voldoende zodat we toch het gevoel hadden dat we overal een beetje over konden meepraten.
Diezelfde instelling heb ik dus overgekregen. Je best doen is belangrijk maar je best doen hoeft niet hetzelfde te betekenen als de beste worden.
Onze oudste zoon (bijna 6) moet elke week in de derde kleuterklas een aantal verplichte taken maken (de ‘moetjes’). Ik moedig hem daar van op afstand wat in aan maar tegelijkertijd vind ik het ook geen ramp als er eens een week een ‘moetje’ niet werd vervuld. Moest hij nu echt wekelijks maar de helft van zijn moetjes doen dan zou ik er wel meer de nadruk op gaan leggen maar zo af en toe eens niet alles halen, daar ga ik echt niet boos om worden.
Hetzelfde met sport: onze jongens gaan 1 uur in de week naar de bewegingsschool en een half uurtje naar de zwemles. Niets competitief, gewoon fun en tegelijkertijd leren ze iets nuttig. Prima zo!
Onze oudste is nogal bang in het water en geraakt maar moeilijk in de volgende zwemgroep met een hoger niveau. Tja, het zij zo, alles komt wel op zijn tijd. Zelfs al kunnen al zijn klasgenootjes van in het begin van de zwemlessen intussen al 25 meter zwemmen, daar zitten we niets mee in. Ieder op zijn eigen tempo.
Ik zou het wel jammer vinden moest ik onze kinderen in de toekomst niet meer kunnen overtuigen om toch IETS van hobby te beoefenen. Dat zou ik wel een gemis vinden voor hun eigen ontwikkeling. Dan zou ik al eens wat lastiger kunnen worden …. Of ook wanneer ze echt hun best niet doen, dat vind ik ook niet fijn. Als onze oudste zijn zwemles volgt en hij doet flink mee maar durft niet in het water te springen dan ben ik toch nog trots op hem. Als hij daarentegen als een lastig kind weigert om ook maar één teen in het water te steken zelfs al heeft de juf al lang gezegd dat ze hem desnoods wel zal dragen dan kan ik wel boos worden.
Onze jongste, die krijgt elke week van op school een lijstje mee met zaken die hij de volgende week moet meebrengen naar de klas. Ook daar heb ik de perfectie al wat losgelaten. Ik ga echt geen uren op zoek, of nog speciaal naar een winkel gaan om dat ene bepaalde iets dat ze nodig hebben om te knutselen mee te kunnen geven. Als ik het heb liggen dan geef ik het mee en anders…. pech, er is die dag vast nog wel iets anders leuks te doen in de klas. Het is nog maar het eerste kleuterklas hè, chill ….
Voorlopig hebben we hier dus nog niet al te veel last van de druk die op onze kinderen gelegd zou worden. Al kan ik mij voorstellen dat die druk de komende jaren alleen maar zal toenemen … vraag het mij nog eens binnen een jaar of 10 hoe het er tegen dan mee staat 😉
Niet mijn echte naam ;-) Geboren in 1984, mama van 2 zonen (°2012 en °2014), vrouw van 1 man, reist graag (favoriete bestemming Australië), andere interesses zijn: tuinieren, naaien, lezen, yoga, joggen, bloggen, lekker eten & Pearl Jam!
Recente reacties