Vandaag is het blijkbaar gedichtendag. Vanochtend op de radio (Studio Brussel) mochten luisteraars dan ook nummers aanvragen waarvan zij vonden dat er een mooi stukje tekst in voor kwam.
Toevallig werd net één van mijn favoriete liedjes aller tijden gekozen terwijl ik naar het werk reed.
Het bleek een populair liedje te zijn want het was blijkbaar al veel aangevraagd voor deze gedichtendag op de radio.
Van het eerste tot het laatste woord heb ik het liedje meegezongen onderweg (de bestuurders naast mij in de file totaal negerend). Geen last van ochtendhumeur hier!
Over welk lied gaat het hier nu? Aha… over “Black” van Pearl Jam.
I know someday you’ll have a beautiful life, I know you’ll be a star
In somebody else’s sky, but why, why, why… can’t it be,oh can’t it be … mine
De laatste tijd kan ik naast mooie liedjesteksten ook échte gedichten meer en meer appreciëren. Vandaag kwam ik er twee tegen die mij konden ontroeren.
Soms overweldigt mij de vreugde,
lacht de hemel diep in mij,
ik loop van levenslust te schreeuwen,
loop te zingen door de wei,
ik proef de wijn, ik smaak het eten,
dans door de regen zonder jas,
ben opeens totaal vergeten,
hoe in en in bedroefd ik was.
(Toon Hermans (?))
En dit:
met heel veel moeite en voornamelijk toevallig
lukt het iemand
om met beide armen zijn verdriet te omvatten.
Hij tilt het op.
Laat de deur niet op slot zijn, nu…
Hij duwt hem open met zijn knie
en loopt met grote breedsporige passen naar buiten.
Kijk uit! roept hij
want het verdriet is zo groot dat hij er niet overheen kan kijken
en doorzichtig is het nooit.
Ver weg, in een sloot of op een drassige plek
onder populieren
of achter een scheve schutting tussen oude autobanden,
speelgoed, resten van een vuur,
gooit hij het neer
(Toon Tellegen)
Ze zijn misschien wat triestig, maar wel mooi.
Groetjes,
Sheena
Recente reacties