De komende weken blog ik mee over het thema ‘ouderzonden’. Een leuk initiatief van deze twee dames.
Deze week behandelen we de hoofdzonde ‘Ira’ (woede – toorn – wraak – gramschap). De vraag van de week is: Waarmee duwen de kinderen op je spreekwoordelijke knoppen?

• Wanneer het tijd is om naar school te gaan. Ik na héél veel gedoe, geroep en geruzie hun eindelijk in hun jassen en schoenen heb gekregen. Ik de hoop krijg dat we misschien toch nog nét op tijd op school kunnen geraken en er dan eentje zegt: ‘ik wil nog wat melk drinken/een boterham eten’.
  Dat is zo’n situatie waarin ik dan moet kiezen tussen :
  optie a: luisteren en geven wat ze vragen maar dan moet ik zelf weer mijn schoenen uitdoen, alles gaan halen/maken en aargh we zijn al te laat
  OF optie b: ze toch naar buiten werken goed wetende dat ik dan de hele weg twee krijsende kleuters mag meeslepen.
  Ik kies dus meestal voor optie c: Mij eens goed kwaad maken. Niet altijd de beste optie maar mijn geduld is niet oneindig …
• Wanneer ze recht in mijn oor krijsen
• Wanneer ze mij fysiek pijn doen nadat ik hen al tien keer gewaarschuwd heb dat ze niet zo op mij moeten kruipen/ aan mij gaan hangen
• Wanneer ze roepen alsof het een bende wilde dieren zijn en door hun eigen geroep niet (willen) horen wat ik hen vraag … dan begint mijn bloed meestal lichtjes te koken. Dat wild roepen en rondrennen komt ook meestal op rond bedtijd … dan weet ik al meteen wat een strijd het weer gaat worden om ze kalm en rustig in bed te krijgen. Aargh!
• Wanneer ze in dictator modus gaan en ik denk ‘pff ik heb echt geen zin in een crisis vandaag‘ en dus braaf doe wat ze mij allemaal vragen …tot ze echt onredelijk beginnen worden.
  Bijvoorbeeld: hij wil melk drinken. Ik geef melk.
  Neen het moet in de Paw Patrol beker. Ik giet het over in de Paw Patrol beker.
  Neen niet die Paw Patrol beker, die waar Sky op staat. Ik neem de juiste Paw Patrol beker.
  Of neen het moet toch in de groene beker. Ik giet het in de groene beker.
  Ik moet de beker aangeven. Ik geef de beker.
  Ik moet aan de andere kant van de tafel gaan staan. Ik ga daar staan.
  Hij wil toch water drinken. Ik geef water.
  Neen niet in dezelfde beker! Ik neem een andere beker.
  Neen ik mag die beker niet vastpakken. Ik zet de beker terug.
  Ik moet blijven stilstaan.
  Ik mag niet praten.
  Ik mag niet kijken.
  Alé ik moet water geven!!
  Mijn geduld begint op te geraken. Ik begin te beseffen dat ik beter meteen korte metten had gemaakt met dit gedoe want dat dit sowieso in een crisis gaat eindigen. En dat is dan het moment waarop ik plots heel kwaad kan worden …
• Wanneer ik moe ben na een lange werkdag en snak naar een moment van rust in de zetel en hen dus zo rap mogelijk in bed wil leggen maar ze net dan beslissen dat ze me 10 keer gaan terugroepen. ‘Ik wil nog drinken‘. ‘Ik moet nog pipi doen’. ‘Mijn laken ligt niet goed‘. ‘Je bent een kusje en een knuffel vergeten!’ .’Je moet mijn lichtje aan doen‘. ‘Ik wil knuffel x in mijn bed‘ . ‘Ik kan niet slapen‘. ‘Ik heb het te warm‘…. Echt dan is het soms ZO moeilijk om mijn kalmte te bewaren.
• Wanneer ze op de achterbank beginnen ruzie maken terwijl ik mij net superhard moet concentreren op de baan (en anders ook)
• Wanneer ze iets in hun handen hebben dat ze niet in hun handen mogen hebben (denk bijvoorbeeld aan een breekbaar beeldje dat normaal gezien op de kast staat). Wanneer ik dan vraag om het terug op de kast te zetten en hij in ‘mega stout kind’-modus gaat en gevaarlijke armbewegingen begint te maken met datgene in zijn hand dat hij niet mocht vasthouden. Echt dan word ik gewoon zot.

En zo zijn er nog veel voorbeelden maar alles hangt ook af van mijn eigen vermoeidheid want soms kan ik hun kuren perfect tolereren en blijf ik zo geduldig en kalm tot ze het zelf opgeven. Dat zijn de échte overwinningen.
Aan de andere kant moet ik ook vaak doen ‘alsof’ ik kwaad ben, om hen in bepaalde situaties goed & fout aan te leren terwijl mij dat vanbinnen niet altijd echt kwaad maakt.

Ach, het hoort er allemaal bij zeker, bij het ouderschap? ‘Het is maar een fase‘ denk ik altijd…. En gelukkig zijn er ook nog vele momenten waarbij ik mij niet kwaad hoef te maken, dan zijn die ruzies weer snel vergeten.

40 dagen bloggen: 21/40
Skipdagen : 4/6

De komende weken blog ik mee over het thema ‘ouderzonden’. Een leuk initiatief van deze twee dames.
Deze week behandelen we de hoofdzonde ‘Gula’ (onmatigheid, gulzigheid, vraatzucht). De vraag van de week is: Wat kan je kinderen nooit weigeren wanneer ze erom vragen?

Wat kan ik mijn kinderen nooit weigeren? Ik denk dan meteen aan:

• een knuffel na een zware driftbui. Zo’n woedeaanval van de kleuter waarin hij mij de stomste mama van de wereld noemt en ik kwaad op hem ben. Tot ik dat ene betraande oogje zie en weer besef dat er een heel klein kindje achter dat woedend mannetje schuilgaat die soms ook niet goed weet wat er met hem allemaal aan het gebeuren is
• snoep op dagen dat ik geen zin heb in discussies. ‘Choose your battles wisely’ denk ik dan, soms is het echt de moeite niet om alweer een discussie aan te gaan over dat ene snoepje dat ze vragen terwijl ze goed weten dat er op dat moment normaal gezien niet gesnoept mag worden. Laat ze het maar hebben, dan kan ik nog even verder genieten van de rust & stilte
• ‘mag er iemand komen spelen?‘ .. dat kan ik nu zeker niet meer weigeren sinds ik weet hoe geweldig de zonen het vinden om vriendjes uit te nodigen. We zijn daar nog maar net mee van start gegaan want met de verbouwingen ging dat niet eerder. Al is de praktische kant bij deze vraag wel vaak een beperking (is het vriendje wel thuis, mag hij wel komen spelen, moeten we zelf niet al ergens naar toe, …)
• Samen spelen …. al vind ik dat eigenlijk niet zo leuk, zeker niet wanneer ik weer in één of ander rollenspel word betrokken 🙂 Maar ze vinden het zo fijn dus achja dan doe ik weer maar eens alsof ik hun plastieken wortels in hun zogezegde restaurant super lekker vind en dat het lege tasje met onzichtbare koffie de beste koffie ter wereld is
• ‘Kom je kijken naar ….‘ Als er iets te doen is op school bijvoorbeeld. Het zijn soms kleine dingen waar ze veel belang aan hechten. Laatste was het carnavalsstoet en was ik speciaal thuis gebleven om hen voorbij te zien wandelen, wat trouwens heel schattig was. MAAR blijkbaar hadden alle andere ouders (volgens de zoon) het volledige parcours meegewandeld en hadden die ouders hun ook een soort van slot dansje zien doen op het einde van het parcours. Daar was ik dus niet bij en ik merkte toch enige teleurstelling. Had ik het op voorhand geweten dan had ik ook dat zeker niet kunnen weigeren en was ik flink meegestapt!
• Een verhaaltje of gesprekje voor het slapengaan, zelfs als heb ik net drie keer geroepen dat ik zeker geen verhaaltje ga lezen als ze zo traag hun pyjama aandoen …. en dan lees ik toch. Achja …

Maar over het algemeen kan ik eigenlijk wel goed dingen weigeren. Of weigeren is niet het juiste woord, ik probeer altijd een alternatief aan te bieden dat mij beter past of een wens uit te stellen naar een punt in een verre toekomst. Willen ze bijvoorbeeld één of ander speelgoedje dan moeten ze wachten tot hun verjaardag/de Sint/Kerstmis. Willen ze snoep? Dan zal ik eerst fruit, yoghurt of een ander gezonder alternatief proberen aan te bieden. Willen ze met mij verstoppertje spelen? Dan zal ik hen eerst proberen te overtuigen om te puzzelen of alleen te spelen. Soms lukt dat, soms niet 😉

40 dagen bloggen: 14/40
Skipdagen : 2/6

Tijdens de kerstvakantie namen wij met ons gezin de trein naar het station Brussel Luxemburg voor een bezoek aan het museum voor natuurwetenschappen, beter gekend als het ‘dinomuseum‘. Het museum ligt op een paar minuten wandelen van het station en is dus heel makkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer. Gelukkig maar want ter plaatse is er niet veel parking voorzien.

Na de leuke treinrit, met twee kleuters die hun ogen uitkeken onderweg en een korte wandeling kwamen we aan bij hét dinomuseum. Spannend! We waren er al een paar dagen met onze jongens over aan het praten en ze waren echt heel benieuwd naar wat zou komen.
Eenmaal binnengekomen in het museum moesten we onze jassen & rugzakken in een vestiaire achterlaten en daarna begon de zoektocht naar de dinosaurussen. Want wij waren daar natuurlijk vooral voor de dino’s.

Het duurde niet lang of we hadden de juiste zaal gevonden. Een hele grote zaal vol skeletten! Het was er wat mysterieus verlicht en hier en daar hoorden we dinogeluiden wat ervoor zorgde dat onze oudste kleuter toch weer een klein beetje bang werd.
Onze jongste daarentegen, die was binnen de kortste keren aan het rondcrossen tussen alle objecten en hij ontdekte er de leukste dingen: een computer waar hij op kon tekenen, een zandbak waarin hij een dino kon opgraven en heel veel zaken die hij kon openen/aan kon draaien/ op kun duwen/ etc ….

Na een tijdje rondgewandeld te hebben in de zaal begon ook onze oudste zoon zijn angst te verliezen en konden we écht naar de dino’s beginnen kijken en de uitleg erbij voorlezen. Hij vond het boeiend en wij ook.

Na een uitgebreide wandeling door de dinozaal gingen we ook de rest van het museum verkennen. Onze oudste kleuter (bijna 6) was heel geïnteresseerd in de zaal over mensen. Daarin konden we onder meer zien hoe we van apen naar mensen zijn geëvolueerd  en ook hoe een baby in de buik van een mama groeit. Hij stelde ons héél veel vragen in die zaal en het was fijn dat we hem een antwoord konden geven door hem zaken aan te wijzen in het museum.  Hij heeft er echt wel wat van opgestoken maar tegelijkertijd was het voor hem ook heel verwarrend om bijvoorbeeld te proberen te begrijpen dat hij, noch papa, noch opa eerst een aap waren. Probeer het maar eens uit te leggen! 🙂

Ook de andere zalen brachten we een bezoekje (behalve de tijdelijke tentoonstelling) en uiteindelijk wandelden we, na nog één laatste blik op de dino’s,  terug naar het station. Onze uitstap zat er alweer op. Het was de moeite! We zijn uiteindelijk niet zo superlang in het museum geweest, ik denk een uur of twee maximum, het was net lang genoeg om onze twee kleuters heel de tijd geboeid te houden. Er werd hier thuis nog veel nagepraat over het museum, door beide kleuters en dan weten we dat het weer goed was 🙂

40 dagen bloggen: 12/40
Skipdagen : 2/6

De komende weken blog ik mee over het thema ‘ouderzonden’. Een leuk initiatief van deze twee dames.
Deze week behandelen we de hoofdzonde ‘Invidia’ (nijd, jaloezie, afgunst). De vraag van de week is: Wat zou je direct overnemen van een andere ouder mocht je kunnen?

Ik ben jaloers op kalme ouders. Ouders die zich echt nooit kwaad lijken te maken, die crisissen op een rustige manier kunnen oplossen, die nooit hun stem moeten verheffen en die een eindeloos geduld hebben, ook wanneer ze moe zijn. Van die ouders wiens blik ik soms ook wel in mijn rug voel priemen wanneer ik mij wel weer eens kwaad maak en zit op te winden omdat kind 1 mij totaal negeert en als een wildeman zit rond te crossen op een openbare plaats en kind 2 ondertussen zegt dat hij kaka moet doen terwijl er in de verste verten geen wc in de buurt is. Dan voel ik ze kijken en denken ‘zo zou ik nooit reageren’. En dat denk ik dan ook maar het is sterker dan mijzelf en ik word dan toch weer veel te kwaad op die twee bengels zelfs al weet ik dat ze er ook niet altijd aan kunnen doen, dat het gewoon kleuterkuren zijn.

Ik heb mij dan ook al vaak geschaamd achteraf. Als ik weer maar eens, vaak door vermoeidheid, te snel kwaad ben geworden terwijl ik het waarschijnlijk op een rustige manier ook had kunnen oplossen.
Of ook wanneer ik er in slaag om een idee dat in mijn hoofd perfect klonk (‘laten we samen koekjes bakken’) te laten veranderen in één groot drama omdat ik niet altijd het geduld kan opbrengen om die kinderen te zien klungelen met eitjes die ze persé zelf willen breken en met kommen waar ze in willen roeren terwijl het deeg overal in het rond vliegt. En dan die vuile handen die overal aankomen, ik kan het niet altijd aan.
Dus ja als ik iets zou kunnen overnemen van een andere mama dan is het geduld en kalmte.

Voor de rest ben ik al helemaal perfect dus meer heb ik echt niet nodig.

Ha Ha  … kuch kuch… ha…;-)

40 dagen bloggen: 8/40
Skipdagen : 1/6