… werd er een superleuk stofje geleverd waarmee ik kledij voor de zonen ga maken (al weet ik nog niet precies wat):

… liet ik een armband maken met de namen van de zonen op (sommigen kiezen voor een tatoeage, ik hou het voorlopig bij een armband 😉 )

… oogstte ik de pepers uit onze moestuin en maakte er chilipoeder van:

… krijste ik een paar keer heel de buurt bij elkaar. Eerst een keer toen ik een gigantische spin in een hoek van het plafond zag zitten die plots begon te bewegen en zich op enkele meters van mij gewoon LIET VALLEN. Ieuw ik ril er nog van wanneer ik er terug aan denk. Ik heb zo hard geroepen dat manlief boven uit de douche is gesprongen om mij te komen redden. Ik. hou. niet .van. spinnen. Maar daar bleef het niet bij, neenee de o-zo-leuke herfst had nog meer verrassingen in petto. Zo zag ik eergisteren iets door de keuken flitsen. Een muis! Echt. waar. Ik heb mijn schoonmoeder moeten bellen (ik was alleen thuis) met de vraag of ze kon komen kijken ‘of ze er nog zat’, zoveel schrik had ik. Zielig, ik weet het, maar ik was zo verschoten! We hebben ze niet meer gevonden trouwens, de muis, maar hebben wel een opening in de muur gezien waardoor ze vermoedelijk was ontsnapt en deze snel dichtgemaakt. Sindsdien heb ik ze niet meer gezien. Maar echt, ieuw!! Vreselijk gewoon, ik mag er niet meer aan denken.

… had ik enkele slapeloze nachten omdat ik een idee in mijn hoofd heb dat de ene dag een supergoed plan lijkt te zijn waarover ik maar niet kan stoppen met nadenken en de volgende dag een grote teleurstelling blijkt te zijn omdat bijvoorbeeld een boekhouder ons met de neus op de feiten heeft gedrukt. Ik vertel er later nog wel eens meer over …

… kreeg ik een hele toffe e-mail van mijn vader die in Schotland zit met een verjaardagscadeau dat wij voor hem gekocht hadden, namelijk tickets voor de Ryder Cup. De Ryder Cup is een bekende golfwedstrijd tussen de beste spelers van Amerika en de beste spelers van Europa. Gisteren was het ‘practice day’, een dag waarop de supporters konden gaan kijken hoe de grote golfsterren de baan verkenden. Blijkbaar was het fantastisch! Hij omschreef het als ‘ stel je voor dat je een repetitie van Pearl Jam mag meemaken en uw idolen van dichtbij kunt zien’ en toen begreep ik hoe het moest voelen om daar te staan. Ik ben dus héél blij dat we zo’n geslaagde cadeau hebben gekocht!

Hoe was jullie week?

Groetjes,

Sheena

Dag kleine broer,

Je bent nog maar twee maanden oud maar het lijkt wel alsof je hier altijd al bent geweest. Superflink ben je. Indien er een prijs bestond voor de braafste baby dan zou jij veel kans maken. We horen je enkel wanneer je honger hebt en voor de rest ben jij een rustige baby. Doe zo verder! (please!). Doorslapen kan je nog niet maar je hebt ons toch al eens één nacht laten proeven van hoe het zou kunnen zijn toen je éénmalig eens zeven uur en half na elkaar sliep. Dat mijn borsten tegen de ochtend op ontploffen stonden dat nam ik er graag bij 😉 (sorry kleine broer, vast geen informatie die jij je later wil herinneren …)

Jouw grote broer is zo blij met jou, al zou hij graag willen dat je snel groot wordt zodat jullie samen kunnen spelen, samen frietjes kunnen gaan halen en samen hamburgers eten (zijn woorden!). Toch probeert hij ook nu al zoveel mogelijk met jou te spelen, zo heeft hij jou daarnet nog een verhaaltje voorgelezen en was jij vrijdag de eerste aan wie hij zijn koekje wou tonen dat hij zelf gemaakt had bij de onthaalmoeder. Knuffelen doet hij ook graag met jou maar soms moet mama wel eens ingrijpen zodat hij jou niet helemaal platduwt.

Je bent de voorbije weken een paar keer naar de dokter geweest, maar daar hou je niet zo van en dat laat je graag merken. Zo plaste je de dokter die jouw heupen moest nakijken helemaal onder en spuwde je met veel kracht het rotarixvaccin weer uit op de dokteres van Kind & Gezin. Ik snap dat jongen, geen probleem hoor! Het belangrijkste is dat jouw heupen in orde zijn en dat de twee andere vaccins die via spuitjes werden toegediend goed zijn opgenomen in jouw lichaampje.

En dan is er nog iets… jouw gewicht. Drie kilo woog je bij de geboorte. Bijna het dubbele twee maanden later. Lengte? 56 centimeter. Weet je waar je terecht kwam op het lijntje van de nieuwe Kind & Gezin grafiek die gewicht en lengte combineert? Wel … ergens in de lucht boven het bovenste lijntje. Overgewicht zeiden ze bij Kind & Gezin. Rond & gezond zeggen ze bij ons. Doe maar verder zo, eet maar goed, dan wordt je groot en sterk en kan je snel met je grote broer spelen.

Liefs,

Je mama

Gisteren moest ik voor de laatste keer op controle bij de gynaecoloog. De na-controle na de keizersnede. Alles was in orde (oef) en het hele hoofdstuk zwanger zijn – keizersnede is nu echt voorbij. Voor altijd zelfs, want twee kinderen is genoeg voor ons. Maar het is wel een beetje vreemd om te beseffen dat ik nooit meer dat eerste moment zal meemaken, dat moment waarop je je kindje voor het eerst ziet na 9 (lange) maanden wachten.

Ik zei dat gisteren even terloops tegen manlief (gewoon zomaar, zonder bijbedoelingen) en hij riep meteen half in paniek ‘neen hé, je gaat toch niet beginnen hé, twee kinderen is méér dan genoeg!!!’ . Hihi …die mannen toch, zo snel in paniek 😉 Het is toch niet omdat we beslist hebben om het bij twee kinderen te houden dat ik emotioneel niet even afscheid mag nemen van iets wat voor altijd voorbij is…

Er start een nieuw hoofdstuk nu, een hoofdstuk dat volledig in het teken van twee opgroeiende kinderen zal staan, en dat is natuurlijk ook superleuk! Het zwanger zijn op zich zal ik trouwens zeker niet missen, ik ben nooit graag zwanger geweest. Maar dat ene moment, de eerste keer mijn kind zien, plots weten hoe het eruit ziet, de trots in manlief zijn ogen, het ‘ik zit op een roze wolk’ -gevoel… dat zal ik toch missen. Al ben ik er zeker van dat er andere mooie momenten in de plaats zullen komen.

Het nieuwe hoofdstuk brengt voor mij ook wat vragen met zich mee. De oudste zoon mag vanaf januari naar school gaan. Vanaf dan zullen er plots woensdagnamiddagen en vakanties zijn waarin er opvang voorzien zal moeten worden en dan begint het bij mij wat te knagen. Ik zou liefst zelf al die opvang voorzien. Ik wil er zijn voor mijn kinderen. Op woensdagnamiddag, in de vakanties, maar ook ’s avonds aan de schoolpoort. Ik wil zo’n mama zijn die warme chocomelk klaarmaakt in de winter om haar kinderen mee te verrassen als ze van school komen. Maar dat gaat niet, want ik moet werken. Anders verdienen we te weinig geld. Te weinig geld om het leven waar we zo van houden in stand te houden. Meer bij mijn eigen kinderen zijn = minder op vakantie gaan, ons huis niet verder verbouwen, geen zotte kosten doen zoals bijvoorbeeld een naaimachine kopen, niet meer op restaurant gaan, elke uitgave bespreken … Ik vind het soms vreselijk dat we niet én het een én het ander kunnen hebben. Ik heb echt schrik dat ik binnen twintig jaar ga terugkijken op het leven en spijt ga hebben dat ik zo’n groot deel van het opgroeien van mijn kinderen gemist heb. Want je mist toch echt veel. Onze oudste zoon (en binnenkort ook de jongste) gaat fulltime naar een onthaalmoeder en hoewel hij daar heel veel aan heeft (hij heeft daar al superveel bijgeleerd en heeft er leren omgaan met andere kinderen) en wij een fantastische onthaalmoeder hebben, zorgt het er toch voor dat we al heel veel tijd samen gemist hebben. Iets wat ik altijd pas besef als we weer een tijdje langer samen zijn geweest, zoals nu, waarin onze band dan meteen veel sterker wordt omdat we elkaar meer zien.

Maar ja … dat is het leven zeker. Eens dat ik terug aan het werk zal zijn zal ik daar waarschijnlijk weer minder bij stil staan en snel weer het werkritme gewoon zijn.

En dan maar hopen dat ik later geen spijt zal hebben…

Hoe organiseren andere mama’s hier hun leven? (fulltime werken? wat met vakanties, woensdagmiddagen, naar school brengen en halen, …. ?)

Groetjes,

Sheena

Er zitten in mijn hoofd enkele naaiprojectplannen voor mijn twee zonen: broeken, truien, jassen, …  er is nog zoveel dat ik wil maken. Maar die kinderen van mij die groeien sneller dan dat ik kan naaien. En de seizoenen veranderen hier in België ook wat sneller dan verwacht. Dus om onze kinderen toch niet met veel te kleine/te koude kleertjes te laten rondlopen de komende weken gingen we vandaag eens shoppen voor hen.

Ik vond alles wat ik zocht bij Hema, JBC en ook nog één pyjama bij Dreambaby.

Voor kleine broer:

Voor grote broer:

Zo, we kunnen weer een tijdje verder nu!

Groetjes,

Sheena