Gisteren moest ik voor de laatste keer op controle bij de gynaecoloog. De na-controle na de keizersnede. Alles was in orde (oef) en het hele hoofdstuk zwanger zijn – keizersnede is nu echt voorbij. Voor altijd zelfs, want twee kinderen is genoeg voor ons. Maar het is wel een beetje vreemd om te beseffen dat ik nooit meer dat eerste moment zal meemaken, dat moment waarop je je kindje voor het eerst ziet na 9 (lange) maanden wachten.

Ik zei dat gisteren even terloops tegen manlief (gewoon zomaar, zonder bijbedoelingen) en hij riep meteen half in paniek ‘neen hé, je gaat toch niet beginnen hé, twee kinderen is méér dan genoeg!!!’ . Hihi …die mannen toch, zo snel in paniek 😉 Het is toch niet omdat we beslist hebben om het bij twee kinderen te houden dat ik emotioneel niet even afscheid mag nemen van iets wat voor altijd voorbij is…

Er start een nieuw hoofdstuk nu, een hoofdstuk dat volledig in het teken van twee opgroeiende kinderen zal staan, en dat is natuurlijk ook superleuk! Het zwanger zijn op zich zal ik trouwens zeker niet missen, ik ben nooit graag zwanger geweest. Maar dat ene moment, de eerste keer mijn kind zien, plots weten hoe het eruit ziet, de trots in manlief zijn ogen, het ‘ik zit op een roze wolk’ -gevoel… dat zal ik toch missen. Al ben ik er zeker van dat er andere mooie momenten in de plaats zullen komen.

Het nieuwe hoofdstuk brengt voor mij ook wat vragen met zich mee. De oudste zoon mag vanaf januari naar school gaan. Vanaf dan zullen er plots woensdagnamiddagen en vakanties zijn waarin er opvang voorzien zal moeten worden en dan begint het bij mij wat te knagen. Ik zou liefst zelf al die opvang voorzien. Ik wil er zijn voor mijn kinderen. Op woensdagnamiddag, in de vakanties, maar ook ’s avonds aan de schoolpoort. Ik wil zo’n mama zijn die warme chocomelk klaarmaakt in de winter om haar kinderen mee te verrassen als ze van school komen. Maar dat gaat niet, want ik moet werken. Anders verdienen we te weinig geld. Te weinig geld om het leven waar we zo van houden in stand te houden. Meer bij mijn eigen kinderen zijn = minder op vakantie gaan, ons huis niet verder verbouwen, geen zotte kosten doen zoals bijvoorbeeld een naaimachine kopen, niet meer op restaurant gaan, elke uitgave bespreken … Ik vind het soms vreselijk dat we niet én het een én het ander kunnen hebben. Ik heb echt schrik dat ik binnen twintig jaar ga terugkijken op het leven en spijt ga hebben dat ik zo’n groot deel van het opgroeien van mijn kinderen gemist heb. Want je mist toch echt veel. Onze oudste zoon (en binnenkort ook de jongste) gaat fulltime naar een onthaalmoeder en hoewel hij daar heel veel aan heeft (hij heeft daar al superveel bijgeleerd en heeft er leren omgaan met andere kinderen) en wij een fantastische onthaalmoeder hebben, zorgt het er toch voor dat we al heel veel tijd samen gemist hebben. Iets wat ik altijd pas besef als we weer een tijdje langer samen zijn geweest, zoals nu, waarin onze band dan meteen veel sterker wordt omdat we elkaar meer zien.

Maar ja … dat is het leven zeker. Eens dat ik terug aan het werk zal zijn zal ik daar waarschijnlijk weer minder bij stil staan en snel weer het werkritme gewoon zijn.

En dan maar hopen dat ik later geen spijt zal hebben…

Hoe organiseren andere mama’s hier hun leven? (fulltime werken? wat met vakanties, woensdagmiddagen, naar school brengen en halen, …. ?)

Groetjes,

Sheena

Toen ik nog geen kind had vond ik het moeilijk om te weten of ik een kind wou of niet. Bij de beslissing om ervoor te gaan neem je toch altijd een beetje een risico. Je weet op voorhand niet of het zal meevallen. Of je wel graag mama gaat zijn. Je weet niet of je een gemakkelijk kind zal krijgen of eentje dat je de komende jaren geen nachtrust gunt of een moeilijke puber zal worden. Je weet niet of het je wel een ‘completer gevoel’ zal geven of het juist een rem zal zijn op je persoonlijke ontwikkeling. Het is een gok.

Een gok die in mijn geval voorlopig toch al goed is uitgedraaid. Neen, zoonlief is niet het meest gemakkelijke kind. Hij heeft veel driftbuien, hij slaapt niet graag een hele nacht door en soms zouden we hem achter het behang willen plakken. Maar geen moment, echt geen moment heb ik achteraf nog getwijfeld over onze beslissing. Ik ben blij dat ik een moeder ben. 

Maar nu is er die volgende vraag ‘willen we nog een tweede kind?’.

Toen ik zwanger was dacht ik ‘dit is goed voor één keer maar dit wil ik geen twee keer meemaken’. Ik was niet graag zwanger. Ik had nochtans niet veel last van kwaaltjes, maar ik hield niet van die onzekerheid ‘gaat alles wel goed komen?’. Ik hield ook niet van het constante verantwoordelijk zijn voor dat baby’tje (juist eten, goed rusten, niet teveel sporten, geen alcohol,…), een verantwoordelijkheid die niemand anders negen maanden lang kan overnemen. 

Maar na mijn bevalling veranderde dit en ik dacht ‘dit wil ik nog eens meemaken!’. En plots wou ik zo snel mogelijk nog een kind (mijn hart dan toch, mijn verstand vertelde iets anders). Dat zullen wel even de hormonen geweest zijn die toen de bovenhand namen want na verloop van tijd verdween dat gevoel ook langzaam weer.

En nu zitten we dus in een twijfelfase. Het is redelijk zwaar, zo één kind. Willen we er dan écht nog wel eentje? Gaan we tevreden zijn als we het bij één kind houden? Gaat ons kind tevreden zijn als het geen broers of zussen heeft?
Hoe beslis je zoiets? Soms zou je even in de toekomst moeten kunnen kijken om te zien hoe een bepaalde keuze zou uitdraaien …

Voorlopig zal er hier nog niets gebeuren op het vlak van ‘een tweede kind’.
Al is het al maar omdat we binnen enkele weken eerst nog een tripje naar New York gaan maken! En dat wil ik toch liever niet-zwanger zijnde doen.
We kunnen dé vraag dus nog even uitstellen … (maar tot wanneer? want hoeveel tijd willen we maximum tussen twee kinderen indien er twee zouden komen? En wat als de natuur niet wil meewerken en het allemaal wat langer gaat duren…. zoveel vragen, zo weinig antwoorden)

Groetjes,

Sheena