Toen ik nog geen kind had vond ik het moeilijk om te weten of ik een kind wou of niet. Bij de beslissing om ervoor te gaan neem je toch altijd een beetje een risico. Je weet op voorhand niet of het zal meevallen. Of je wel graag mama gaat zijn. Je weet niet of je een gemakkelijk kind zal krijgen of eentje dat je de komende jaren geen nachtrust gunt of een moeilijke puber zal worden. Je weet niet of het je wel een ‘completer gevoel’ zal geven of het juist een rem zal zijn op je persoonlijke ontwikkeling. Het is een gok.
Een gok die in mijn geval voorlopig toch al goed is uitgedraaid. Neen, zoonlief is niet het meest gemakkelijke kind. Hij heeft veel driftbuien, hij slaapt niet graag een hele nacht door en soms zouden we hem achter het behang willen plakken. Maar geen moment, echt geen moment heb ik achteraf nog getwijfeld over onze beslissing. Ik ben blij dat ik een moeder ben.
Maar nu is er die volgende vraag ‘willen we nog een tweede kind?’.
Toen ik zwanger was dacht ik ‘dit is goed voor één keer maar dit wil ik geen twee keer meemaken’. Ik was niet graag zwanger. Ik had nochtans niet veel last van kwaaltjes, maar ik hield niet van die onzekerheid ‘gaat alles wel goed komen?’. Ik hield ook niet van het constante verantwoordelijk zijn voor dat baby’tje (juist eten, goed rusten, niet teveel sporten, geen alcohol,…), een verantwoordelijkheid die niemand anders negen maanden lang kan overnemen.
Maar na mijn bevalling veranderde dit en ik dacht ‘dit wil ik nog eens meemaken!’. En plots wou ik zo snel mogelijk nog een kind (mijn hart dan toch, mijn verstand vertelde iets anders). Dat zullen wel even de hormonen geweest zijn die toen de bovenhand namen want na verloop van tijd verdween dat gevoel ook langzaam weer.
En nu zitten we dus in een twijfelfase. Het is redelijk zwaar, zo één kind. Willen we er dan écht nog wel eentje? Gaan we tevreden zijn als we het bij één kind houden? Gaat ons kind tevreden zijn als het geen broers of zussen heeft?
Hoe beslis je zoiets? Soms zou je even in de toekomst moeten kunnen kijken om te zien hoe een bepaalde keuze zou uitdraaien …
Voorlopig zal er hier nog niets gebeuren op het vlak van ‘een tweede kind’.
Al is het al maar omdat we binnen enkele weken eerst nog een tripje naar New York gaan maken! En dat wil ik toch liever niet-zwanger zijnde doen.
We kunnen dé vraag dus nog even uitstellen … (maar tot wanneer? want hoeveel tijd willen we maximum tussen twee kinderen indien er twee zouden komen? En wat als de natuur niet wil meewerken en het allemaal wat langer gaat duren…. zoveel vragen, zo weinig antwoorden)
Groetjes,
Sheena
Tja, hier is geen ‘juist’ antwoord op hé…
Wij hebben er drie, 2 jongens en een meisje.
De oudste was (is) heel rustig en sliep vrij snel door, dus de beslissing om voor een tweede kindje te gaan werd vrij snel genomen, er zit 18 maanden tussen. Nummertje twee sliep pas door als hij ruim 2 jaar was, en was een ‘moeilijker’ kind.
We wisten weer vrij snel dat we er nog eentje bij wilden, maar pas als nummer 2 doorsliep. dus tussen de middelste en de jongste zit bijna 3 jaar.
De verantwoordelijkheid wordt dubbel, de ‘achter het behang plak momenten’ tellen dubbel,maar de liefde en de schoonheid en de ontroering en de trots enz. worden dubbel in het kwadraat!
Maar nogmaals, een ‘juist’ antwoord is er niet hoor;-)
Liefs!
Weet ge, het is misschien onnozel, maar zelf zou ik me zonder mijn zussen heel alleen hebben gevoeld, en ik ben lijndat mijn kinderen elkaar hebben….
Allé ik bedoel, bekijk,het ook eens vanuit het standpunt van je kind…..
Allé maar mijn man was enig kind, en hij heeft nooit iets gemist, zegt hij
Moeilijke vraag. Puur uit standpunt kind twee maar je bent er zelf ook nog, en niet te vergeten je partner! Ik denk dat je het op een bepaald moment wel voelt! Puur rationeel kan je dit toch niet beslissen, denk ik. Maar een, twee, drie of meer… Welke zorgen er ook komen, je zal er voor gaan, gewoon omdat je moeder bent!
Liefs
Hmm, moeilijk. Volgens mij heb je dat gevoel opeens op een dag en dan weet je het. Of het komt niet en dan weet je het ook.
Ik heb 1 kind, maar als het aan mij had gelegen had ik er 4 gehad. De natuur besliste helaas anders. Ik vind het verschrikkelijk dat onze dochter geen broers of zussen heeft (behalve 2 veel oudere halfbroers die ze maar 1x id 2 weken ziet, dus dat is niet hetzelfde) en dat ze thuis dus met niemand kan spelen behalve met zichzelf of met ons….Ook later, als de ouders oud zijn lijkt het me niet leuk om enig kind te zijn.
Maar goed, that’s just me 😉
Bedankt voor jullie fijne reacties :-)Jullie halen toch alweer enkele twijfels weg bij mij!
Lastig hoor, het is een gevoel dat je moet hebben.
Op mijn dochter heb ik 7 jaar moeten wachten, toen werd ze geboren na 27 weken. Een hele moeilijke tijd was dat. Ik heb ook onwijs getwijfeld over een 2e maar omdat het met Laura heel erg goed ging (ze was ook een erg gemakkelijke baby) hebben we besloten de natuur z’n gang te laten gaan, dus zonder ziekenhuistoestanden. Ik was binnen 2 maanden zwanger, heel apart. Dat werd een zoon, en hoewel hij gehandicapt is (zeer slechthorend) en wel echt meer zorg nodig heeft, heb ik er nog geen moment spijt van gehad. Ik vind het fijn dat mijn dochter een broer heeft ondanks de ruzies die ze zo af en toe hebben. Ik heb zelf 1 jonger zusje, we hadden en hebben zo af en toe mot met elkaar maar ik zou haar toch niet willen missen. Doe wat goed voelt, doe waar jij je goed bij voelt. Mijn man is enig kind en dat was altijd prima, het enige waar je nu tegenaan loopt is dat hij als enige de zorg voor zijn oude moeder op zich moet nemen en niets kan delen met een broer of zus.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Ik ben nooit een ik-wil-een-baby persoon geweest, ik hou helemaal niet van baby’s… Ik was zwanger van onze zoon en ben 9 maand slinger ziek geweest, echt afzien. Bevallen van mijn sterrenkijker was een nachtmerrie, en het duurde uren voor ik hem mocht vastpaken. Later bleek hij een huilbaby te zijn, wat hij zo’n acht maanden constant gedaan heeft. Ik zat dus niet te springen om een tweede ;). Toen ik tijdens een autoritje opnieuwbmisselijk was, wist ik nog voor een test of zo dat er een tweede op komst was (gewenst hoor!). Opnieuw ellendig zwanger, plat liggen vanaf drie maand en ingeleid op 38 weken… De geboorte was een droom, ons babymeisje bleek een droom van een kind te zijn. Voor die ervaring ben ik enorm dankbaar dat we toch besloten voor een tweede kindje te kiezen, om te weten dat het ook anders kan… Maar dat moet ieder voor zichzelf uitmaken 😉
Even een zeer late reactie. Het is intussen februari en je schreef dit in september. Jikes! Ik ben hier doorgeklikt via het bericht waarin je nummertje twee aankondigd. Hoera! Maar ik wilde even melden dat ik ZO blij was om de eerste paragraaf van dit bericht te lezen. Het Vriendje en ik hadden deze ochtend éxact die conversatie met min of meer éxact dezelfde vragen. Ik ben echt blij om te lezen dat dat toch normaal is, want meestal hoor ik de “mijn lichaam schreeuwde om een kind”-verhalen en daar kan ik mij helemaal niet in vinden. Dus merci om hier even open en bloot en doodeerlijk over te schrijven.
ja je bent zeker niet de enige 🙂 Ik heb nooit een’ mijn lichaam schreeuwde om een kind’ gevoel gehad, maar ondertussen hebben we toch al 1 kind en 1 op komst… en het voelt goed 🙂 Maar dat had ik op voorhand nooit kunnen weten!