Zeventien weken ben ik nu zwanger, nog 23 te gaan. We zitten dus bijna in de helft, joepie!

Na veertien weken misselijk zijn ben ik nu in een rustigere periode terecht gekomen. Al krijg ik toch al wat last van andere zwangerschapskwaaltjes zoals: ’s nachts wakker worden en geen gevoel meer hebben in mijn hand/arm/been/… of hele rare dingen dromen of buiten adem zijn na het oplopen van een paar trapjes of jawel, wat ik persoonlijk een hele vieze zwangerschapskwaal vind maar de waarheid mag gezegd worden: kwijlen in bed. Gezellig!

Het is een beetje een vreemde periode nu, in die zin dat het helemaal nog niet ‘echt’ lijkt, dat zwanger zijn.
De laatste echo is alweer vijf weken geleden en de volgende is pas binnen vier weken. Hoe meer tijd er voorbij gaat sinds die eerste echo, hoe minder zwanger ik mij voel. Alleen die kwaaltjes herinneren mij er soms aan dat er toch echt wel iets aan het gebeuren is daarbinnen.

Ik ben trouwens een beetje een atypische zwangere vrouw denk ik.
Soms ben ik wat ‘jaloers’ op zwangere vrouwen die zich vanaf dag één op en top zwanger voelen. Van die vrouwen die niet kunnen wachten om het aan de hele wereld te vertellen, die al in de eerste maanden een hele uitzet gaan kopen voor de baby, die al maanden op voorhand een naam en geboortekaartje hebben gekozen en vooral: die luidop durven dromen van het leven met hun kindje op komst, alsof het al geboren is.

Ik ben op dat vlak misschien een beetje een rare. Ik durf niet verder te kijken dan vandaag, laat staan dat ik al denk aan de dag van de bevalling en alles wat er na gaat komen. Uit schrik dat er nog iets gaat mislopen. Want het is nog zo lang en er kan zoveel verkeerd gaan.

Bij mijn eerste zwangerschap had ik dat nog meer dan nu. Ik had er een hekel aan wanneer mijn (schoon)ouders zeiden ‘oh kan je dat nu geloven dat er hier volgend jaar zo’n klein ventje gaat rondlopen?’. Dan dacht ik ‘NEEN, neen, neen, ik wil het mij niet voorstellen, laat mij eerst maar gewoon bevallen en dan zien we wel ….’
Ik durfde ook bijna niets op voorhand te kopen, toch zeker niet in de eerste pakweg 8 maanden van mijn zwangerschap. Van kleertjes kocht ik het absolute minimum, wat natuurlijk veel te weinig was. Eén dag na de bevalling zaten we al door onze voorraad en moesten we onze familie naar de winkels sturen voor extra kleertjes.
Zelfs op de dag dat ik moest bevallen (mijn bevalling werd ingeleid dus ik wist op voorhand al wanneer het ging gebeuren) durfde ik nog steeds niet te denken aan ons kindje dat er nu echt elk moment zou aankomen. Want o er kon nog zoveel verkeerd gaan tijdens de bevalling zelf.

Maar eens zoonlief er was, gezond en wel,… was ik ZO blij, zo opgelucht, dan heb ik er 100% van genoten en maandenlang heb ik op een roze wolk gezweefd. Eindelijk kon ik genieten.


Maar nu zit ik dus weer op mijn donkere wolk. Ik durf weer niet verder te kijken dan vandaag. Genieten zit er nog niet in. Ik durf niet te denken dat er echt een tweede kindje komt en wat dat van veranderingen zal meebrengen in ons gezin. Als mensen mij daarover iets vragen zeg ik op automatische piloot ‘ja, het zal wel druk worden denk ik’. Maar de waarheid is dat ik het mij nog nooit echt heb proberen voor te stellen hoe het zal zijn met twee kinderen. 

En dat dus allemaal terwijl het zwanger zijn eigenlijk nog niet eens ‘echt’ lijkt. Die zwangerschapshormonen doen toch maar iets raars met mijn hoofd… Laat het maar snel zomer worden. Dan kan hopelijk het genieten weer beginnen.





Verwarde groetjes,

Sheena