2020 werd op dit blog onverwacht een dagboek van ons leven tijdens een pandemie. Corona is er nog steeds en dus schrijf ik hier nog een laatste dagboekbericht voor dit jaar want ooit zal het interessant zijn om dit terug te lezen omdat corona tegen dan hopelijk een verre herinnering zal zijn waarvan we de details al lang vergeten zijn.
De vorige update had ik geschreven tijdens een hittegolf in augustus. Ik vertel graag verder vanaf september:

De scholen gingen weer van start. Onze jongens zijn gestart in het eerste en derde leerjaar. Ze mochten weer volle dagen naar school gaan en met de volledige klas bij elkaar zitten. Een opluchting voor ons en voor hen. Intussen bleven wij dagelijks van thuis uit werken. Het is al duidelijk dat daar dit jaar geen verandering meer in zal komen.

De scouts ging van start, de zwemlessen en ju-jitsu trainingen gingen weer door en ik kon op zondag weer naar de yogales. Dit alles mits hier en daar wat extra maatregelen maar allemaal goed te doen. Het leven voelde weer even normaal.

Helaas bleven de besmettingen stijgen en op den duur begon ik toch weer een klein beetje ongerust te worden. Twee weken voor het begin van de herfstvakantie kregen we plots een vervelend bericht. Beide zonen bleken op school in contact te zijn geweest met iemand die het virus had. Dat was niet fijn want (naast het feit dat we ziek konden worden) mochten ze hierdoor twee weken niet meer deelnemen aan buitenschoolse activiteiten.
Toen ze eindelijk wél weer mochten deelnemen werd er net beslist om weer in lockdown te gaan en werden alle activiteiten afgeschaft. Hoewel ze in theorie wel mochten blijven doorgaan voor de -12 jarigen maar de zwembaden werden gesloten en de andere verenigingen waar ze lid van zijn beslisten op eigen houtje om ook de lessen voor de jongste kinderen af te schaffen. Jammer maar begrijpelijk.
Dat was toch weer even de knop in ons hoofd omdraaien en weer overschakelen naar andere vormen van beweging en vrijetijdsbesteding zoals samen gaan fietsen en wandelen.

De herfstvakantie werd ook verlengd van 1 naar 2 weken. Dat was een beetje lastig omdat wij het grootste deel van de vakantie moesten werken en we de kinderen niet zoals gepland naar de grootouders konden sturen. Gelukkig vonden we al snel een goede oplossing en werd de herfstvakantie een vakantie waarbij onze jongens heel veel tijd buiten doorbrachten met familieleden die elkaar afwisselden om hen op te halen voor een wandeling/fietstocht/knutselproject in de tuin. Achteraf gezien voor hen een echte topvakantie!

Tijdens de eerste lockdown begin dit jaar dacht ik vaak: gelukkig dat dit nu is en niet op het einde van het jaar. Dat lijkt mij vreselijk met die donkere dagen. Nu hebben we tenminste nog mooi weer en de zomer om naar uit te kijken…..

Wel, nu we hier in lockdown zitten in de donkere dagen moet ik toegeven dat dit mij eigenlijk véél beter meevalt dan gedacht. Misschien omdat ik sowieso in de winter al meer geneigd ben om in mijn kot te blijven? Of komt het omdat we het allemaal al wat meer gewend zijn?

Sinds augustus ben ik dagelijks yoga beginnen doen en meer beginnen wandelen dus dat kan ook een verklaring zijn, dat ik meer voor mijzelf zorg en het hierdoor in mijn hoofd allemaal wat beter zit.

Wat het ook is, ik heb het gevoel dat ik het nog wel een tijdje kan volhouden, die lockdown. Ik denk er eigenlijk niet zo veel meer aan, ik denk niet aan alles wat niet meer kan maar focus op wat wél kan en dat is best veel. Soms voel ik mij zelfs een beetje moe worden als ik al denk aan wat erna zal komen. Al die ontmoetingen die ingehaald moeten worden, terug naar het werk rijden, in de file staan, …. dat is dan ook weer wat té veel ineens voor mijn introverte zelf. Pas op, ik geniet daar wel van hoor, ik mis veel mensen en zal blij zijn als we weer gewoon samen kunnen zijn, het is meer het idee dat plots weer iedereen alles tegelijk gaat willen beginnen doen. Dan sla ik al tilt op voorhand.

Hoe we kerstmis gaan vieren, dat is hier nog een groot vraagteken. Net als mijn verjaardag en oudjaar/nieuwjaar. Als we het allemaal met ons gezin thuis gaan vieren, wat waarschijnlijk wel het geval zal zijn, ga ik wel mijn best doen om er echt iets gezelligs van te maken. Met mooie versieringen en echt feestelijk eten. En ook de cadeautjes zullen zeker en vast niet ontbreken. Ik heb mijn wensenlijst zelfs al klaar gelegd en ben al volop cadeautjes aan het bestellen voor anderen. Allemaal online besteld uiteraard want de winkels zijn toe. Echt, ik ben nog nooit zo voorbereid geweest net nu er geen feesten zijn ….

De kerstboom staat eind november al bij veel gezinnen in huis, blijkbaar omdat mensen in corona tijd veel nood hebben aan extra gezelligheid maar hier komt die boom pas te voorschijn nadat de Sint vertrokken is. Corona of geen corona. Al geef ik toe dat ik misschien toch al wel wat lichtjes in de tuin ga hangen voor wat extra sfeer, dat mag, dat zal de Sint vast ook gezellig vinden.

Ziezo, ik hoop dat wij en jullie allemaal gezond en wel mogen blijven en ik kom hier in december nog wel eens iets schrijven, onder meer iets over mijn doelen van 2020. Doelen die ik had opgesteld nog lang voor we van corona gehoord hadden ….Oeps.

Tot de volgende!

De vorige update dateert alweer van mei. Toen was het nog heel onduidelijk wanneer er eindelijk weer iets meer zou mogen in dit corona tijdperk. Gelukkig kwam dat snel. Half mei mocht de oudste zoon weer naar school, vier halve dagen per week. De eerste schooldag viel toevallig net op zijn verjaardag dus hij mocht al meteen trakteren. Op die dag kwam ook de kapster voor het eerst weer langs! Hoera, ook dat mocht dus eindelijk weer. En ’s avonds konden we een klein verjaardagsfeestje houden waarbij mijn ouders en zus op ons terras kwamen aperitieven.
Vanaf juni mocht onze jongste zoon (derde kleuterklas) weer naar school en hij mocht ineens volle dagen gaan. Wat een deugd dat onze jongens daarvan hadden! Vanaf toen werd het voor ons ook véél makkelijker om van thuis uit te werken en viel er toch wel een zware last van onze schouders. Alles voelde eindelijk weer een beetje meer normaal (al moest ik telkens een mondmasker dragen om de kinderen naar school te brengen en te halen).

Het schooljaar werd mooi afgerond en van beide kinderen heb ik het gevoel dat ze geen leerachterstand hebben opgelopen.
Begin juli hadden we samen drie weken verlof waarin we de eerste week naar Oostenrijk zijn gegaan. Die reis lag al maanden vast, we hadden ze nog niet geannuleerd omdat er nog altijd een kans bestond dat het toch zou kunnen doorgaan en dat bleek uiteindelijk ook zo te zijn. Half juni opende Oostenrijk de grenzen, net op tijd! De vakantie zelf was voor ons 85% van de tijd zorgeloos genieten. We maakten de meest prachtige wandelingen door de bergen en kwamen maar weinig volk tegen. De overige 15% van de tijd werden we toch weer met Corona geconfronteerd  wanneer we bijvoorbeeld mondmaskers moesten dragen in de kabelbanen of toen we beslisten dat we niet op restaurant zouden gaan en de kinderen toch maar niet lieten deelnemen aan de kinderanimatie omdat het nog te riskant aanvoelde. Al bij al deed de vakantie enorm deugd na die maanden van opsluiting die we achter de rug hadden.

Intussen werd er nog meer versoepeld en mochten we 15 verschillende personen per week zien. Wat ervoor zorgde dat we in de weken dat we terug waren uit verlof toch weer wat meer contacten legden en beetje bij beetje uit onze bubbel kwamen. Op de jongste zoon zijn zesde verjaardag kon de hele familie langskomen!

Maar de grote bubbel duurde niet lang want we zijn nu 12 augustus en we zijn toch alweer een tijdje verplicht om onze bubbel terug te beperken tot 5 vaste personen per gezin. Gelukkig tellen kinderen jonger dan 12 daar niet in mee en zo kunnen onze jongens toch nog steeds aan beide kanten de grootouders en meter en peter bezoeken of bij een vriendje in de tuin gaan spelen.

Onze oudste zoon is deze maand ook op scoutskamp geweest! Daar ben ik zo blij om, dat hij de kans heeft gekregen om weer eens een week onbezorgd een kind te zijn en te ravotten met al zijn vrienden zonder zich druk te moeten maken om mogelijke besmettingen. Al werden ook zij natuurlijk af en toe weer met de realiteit geconfronteerd wanneer ze eens op uitstap gingen en mondmaskers moesten dragen bijvoorbeeld maar al bij al is het allemaal supergoed meegevallen.

Zelf merk ik intussen dat ik nu toch echt wel wat corona moe ben geworden. De besmettingen zijn sinds een paar weken terug aan het stijgen maar ik maak mij er voorlopig nog niet zo veel zorgen om. Het voelt minder erg dan in maart omdat er gewoon veel meer besmettingen in kaart worden gebracht die niet noodzakelijk allemaal besmettingen zijn van mensen die er heel ziek van zijn (terwijl we in maart bijna uitsluitend de echt zieken in de aantallen te zien kregen wat veel gevaarlijker aanvoelde). Maar het blijft natuurlijk wel oppassen, ik blijf ook gewoon in mijn bubbel en draag steeds een mondmasker waar nodig. Wij gaan ook nergens naartoe maar beleven hier momenteel een hittegolf in eigen tuin. We hebben een opblaasbaar zwembad, we trekken ons plan wel. Alles went ook gewoon. Al denk ik dat we nog mogen blij zijn dat we niet in één van de gebieden wonen waar mondmaskers plots ook op straat verplicht zijn, ongeacht hoe druk het daar is (beetje onnozel als je alleen bent) of waar er avondklokken werden geïntroduceerd (wat toch wat beklemmend aanvoelt zelfs al kom ik sowieso zo laat niet meer buiten).
Ik probeer nog steeds niet teveel vooruit te kijken wat corona betreft, we zien het wel zoals het komt. We mogen vooral niet vergeten te leven ondertussen, dus ik geniet zoveel mogelijk van de zomer binnen de beperkingen die er zijn. Ik denk dat ik ook niet te klagen heb want als ik denk aan bijvoorbeeld de mensen uit de entertainment sector die al maanden te horen krijgen dat er niks meer mogelijk is pfft dan kan ik mij voorstellen dat genieten van de zomer niet evident is. Ik duim voor hen dat er snel weer meer mag (en ook voor ons want ik heb nog tickets voor iets in september 🙂  )

Ik werk ook nog steeds van thuis uit, al zeker tot eind deze maand en ik vermoed nog langer. Vorige week ben ik wel eens 1 dag voor het werk uit huis gegaan, ik moest een dag naar een development center om enkele competenties te laten testen. Ik krijg op het werk de kans om mij de komende maanden verder te gaan ontwikkelen op persoonlijk en professioneel vlak, iets wat toch wel een beetje een thema aan het worden is voor mij dit jaar. Ik vermoed dat de lockdown daar veel mee te maken heeft. Het lijkt wel alsof ik door zoveel thuis te zijn en minder prikkels te voelen van de drukke wereld rond mij, ik er eindelijk in slaag om mijzelf beter te doorgronden en ik de energie heb gevonden om aan mijzelf te werken. Stap per stap. Ik heb er tenslotte nu toch de tijd voor!

Tot zover de update, tot de volgende…

Aangezien ik mij deze vreemde Corona periode later nog wil herinneren zal ik hier af en toe een update van ons leven in deze periode neerschrijven. 

Sinds de vorige update zijn er alweer twee weken verstreken. Zeven weken zitten we intussen al opgesloten in ons eigen huis. Echt veel ben ik nog niet buiten geweest in die zeven weken. Enkel om te gaan wandelen of fietsen maar meer niet. Mijn man haalt al onze boodschappen (en we bestellen wekelijks ook een Foodbag) dus de binnenkant van mijn auto heb ik al lang niet meer gezien. Uitgezonderd die ene keer dat ik mijn auto eens heb buiten gereden zodat we in de garage konden werken.

De voorbije twee weken deden we hier voor het eerst aan ‘pre-teaching’. Nieuwe leerstof aanbrengen bij onze jongens. Bij de kleuter lukte dat meteen prima maar bij ons 2de-leerjaar kind was het op zijn zachtst gezegd een uitdaging. Al kwam er na verloop van tijd toch wat verbetering in. Zijn juf en meester doen ook echt hun best om het voor de kinderen zo aangenaam mogelijk te maken. Elke dag sturen ze een filmpje door waarin ze op een leuke manier uitleg geven over wat er die dag van de kinderen verwacht wordt. Er werd ook al eens een smartschool chat met de klas georganiseerd (ging goed!) en 1 van de juffen kwam al eens aan de deur om wat schoolgerief te brengen en even te polsen hoe het ging. Ook de ouders blijven onderling in contact, het is toch fijn om te horen hoe het bij die andere gezinnen verloopt (vaak hetzelfde als bij ons trouwens… ).

Onze kleuter zit in de derde kleuterklas en ook hij kreeg al eens een bezoekje van de juf toen ze spulletjes voor moederdag kwam brengen (in een geheime enveloppe… spannend!) én hij mocht ook al eens met haar bellen via Smartschool. Hij krijgt ook elke dag via een website allerlei leuke opdrachten en filmpjes door rond een thema van de week. Hij vindt dat echt heel fijn maar ik ben wat bang voor binnen twee weken want dan mag zijn broer terug naar school gaan. Hoeveel schooldagen en vanaf wanneer exact dat weten we nog niet maar wat we wel al zeker weten is dat onze kleuter dan nog NIET naar school mag gaan en ik merk in zijn uitspraken hier en daar dat hij daar toch mee in zit. De dagen gaan vermoedelijk een pak saaier worden voor hem als zijn broer weg is. We zullen zien hoe dat loopt. Het is vooral zielig dat wij door ons werk ook niet de tijd hebben om hem de nodige aandacht te geven die hij nu nog van zijn broer krijgt overdag. Ik had gehoopt dat het fameuze ‘corona-verlof’ voor ouders met jonge kinderen er intussen al zou zijn zodat ik die extra tijd en aandacht wél wat meer kon geven. Afwachten of en wanneer dat verlof er zal doorkomen … Tot 8 juni moet ik al zeker van thuis uit blijven werken dus het kan nog steeds van pas komen.

Ik ga er trouwens al maar van uit dat onze kleuter dit schooljaar niet meer zal kunnen afronden op school. Wat wel bijzonder jammer zou zijn aangezien het toch zijn laatste weken als kleuter zijn, weken waarin hij normaal gezien al eens een kijkje had mogen nemen in het eerste leerjaar om te zien hoe het daar aan toe gaat etc. Hij had normaal gezien ook eens een nachtje op school mogen blijven slapen. Ik probeer er allemaal niet té veel bij stil te staan en het dag per dag te bekijken. Want als ik er teveel over zou nadenken dan zou ik er verdrietig van worden. Dat doe ik dus niet!

We zijn intussen mei, de maand waarin de oudste zoon zijn eerste communie had moeten doen. Dat gaat niet gebeuren. Het is uitgesteld naar volgend jaar. Ik vrees dat tegen dan de outfit die we al gekocht hadden niet meer zal passen!  We hadden zelfs al foto’s laten maken … ik weet nog niet goed wat ik daar mee ga doen. Het is een beetje raar om die nog voor iets te gebruiken.

Ik spring een beetje van de hak op de tak maar weet je wat mij opvalt als ik ga wandelen? Dat iedereen, echt iedereen plots goedendag zegt. Alsof iedereen hunkert naar ook maar iets van sociaal contact. Het is maar één van de dingen die ik zal missen wanneer dit allemaal weer achter de rug zal zijn. Want ja, raar maar waar, er is toch ook veel om achteraf weer te missen. Als we vanuit de situatie waarin we nu zitten terugkijken op het leven dat we voordien hadden dan leken we wel gek. Dat steeds maar onderweg zijn, die volgeboekte agenda’s, het niets willen missen, iedereen zijn hobby’s, druk druk druk, hier nog eens afspreken, daar nog eens afspreken, altijd maar met onze auto’s op de baan …  Ik vrees dat we daar snel weer mee zullen overdrijven van zodra Corona verleden tijd is. Dus ik probeer ook te genieten van de goede dingen in deze vreemde periode.

Het is wel grappig eigenlijk want begin dit jaar was ik hier een blogbericht gestart dat ik uiteindelijk nooit heb afgewerkt maar daarin schreef ik dat ik tot het besef was gekomen dat onze kinderen NU in hun kindertijd zitten. Ik had altijd het idee dat ik ‘later’ wel eens voor een langere periode tijdskrediet zou nemen om dan eens echt even thuisblijfmama te kunnen zijn. Terwijl ik daar over zat na te denken overviel mij dat besef dat die later eigenlijk NU is. Want hoe lang zou ik nog wachten? De tijd vliegt zo snel. NU zijn ze kind, NU zou een ideale periode zijn om veel bij hen te zijn . En kijk …. hier zitten we dan. Al zeven weken samen thuis. Dus ja ik geniet ook ergens wel van hetgeen mij nu vanzelf is overkomen zonder dat ik daar beslissingen in heb moeten nemen. Oké, het is natuurlijk niet het ideale plaatje zoals ik het voor ogen had en ik moet nog steeds werken overdag maar het is toch wel luxe om zoveel samen te kunnen zijn.

Op het werk zijn we intussen allemaal al wat meer gewoon geraakt aan het constant thuis werken. We durven nu al zelfs te vergaderen mét beeld na eerst een paar weken enkel audio. Dat maakt het eigenlijk wel leuker. En zo zien we elkaars kinderen ook eens want die vinden altijd wel hun weg naar het scherm, ook die van mij. Tja, leven zoals het is! Je leert zo iedereen wel weer op een andere manier kennen.

Ohja nog iets, een werkpuntje voor de komende weken: daarnet vulde ik mijn bullet journal aan met mijn wekelijks aantal stappen. Ik moest nog een aantal weken aanvullen, eigenlijk alle weken sinds de lockdown en o my god … de cijfers zijn echt dramatisch. Ik beweeg véél te weinig. Ik vind te weinig de motivatie om dagelijks te gaan wandelen maar dat blijkt dus echt wel nodig…. Ik zal eens een nieuwe wandel tracker moeten maken, misschien werkt dat motiverend.

Verder is het hier toch allemaal weer een beetje afwachten. Wachten wat het versoepelen van de maatregelen zal betekenen voor onze statistieken. Afwachten hoe de eerste schooldagen voor de oudste zoon zullen verlopen. Afwachten op nieuws rond de zomervakanties en het scoutskamp. Gaat er iets mogelijk zijn of moeten we overal een streep door trekken? Gaan de kleuters nog naar school mogen gaan? Wanneer kunnen we terug naar de kapper? Komt er nog een corona verlof?  Wanneer mag ik terug naar de tandarts (ik moet nog een gaatje laten herstellen …)? Misschien weten we bij de volgende update weer wat meer.

Tot dan!

Aangezien ik mij deze vreemde Corona periode later nog wil herinneren zal ik hier af en toe een update van ons leven in deze periode neerschrijven. 

Weken 3, 4 en 5 dus vandaag.
Ze zijn voorbij gevlogen. Tegen alle verwachtingen in!

Gevoelsmatig waren het betere weken dan de eerste twee. Het Corona gevaar is wat meer naar de achtergrond verdwenen en ik schrik ook niet meer zo hard van alle Corona nieuwsberichten. Mentaal is er bij mij al een knopje omgedraaid om meer dag per dag te leven en niet te veel wakker te liggen van wat er hierna allemaal zal komen. Dat lukt zeker nog niet altijd, soms overvalt mij nog wel eens een neerslachtig, negatief gevoel maar meestal is het hier wel OK.
Ook de kinderen lijken er vrij goed mee om te gaan, ergens genieten ze ook wel van de extra tijd met ons die ze nu zomaar cadeau krijgen.

De combinatie thuisonderwijs & zelf van thuis werken blijft wel zwaar. De eerste twee weken was het zoeken en waren we niet al te productief op schoolvlak. In week 3, de week voor de paasvakantie heb ik wel een serieus tandje kunnen bijsteken ivm het begeleiden van de oudste zoon in zijn taken voor het tweede leerjaar. Er was een whatsapp groepje opgericht met de ouders van de klasgenootjes en daarin zag ik dat de rest van zijn klas al véél meer gedaan had dan wij. Ik weet dat we in deze periode niet teveel moeten gaan vergelijken maar voor mij was dat toch echt wel het duwtje dat ik nodig had om het allemaal wat gestructureerder te gaan aanpakken en vooral om te blijven doorzetten. En dat lukte. Ok … ik moet toegeven dat het vooral lukte omdat ik een lokaas liet bengelen voor de zoon zijn ogen. Op het einde van de week zou er namelijk een nieuw Switch spelletje gekocht worden ( Animal crossing, dat spelen we hier intussen alle vier) en dat gaf hem moed om toch zijn oefeningen te maken. Oefeningen waarbij best veel begeleiding bleek nodig te zijn.

In week vier begon voor de jongens dan eindelijk de Paasvakantie en hebben we het schoolwerk weer even losgelaten. Ze mochten volop spelen terwijl wij zoveel mogelijk bleven verder werken van thuis uit. Dat lukte al bij al vrij goed! Onze jongens zijn veel meer samen beginnen spelen en hebben intussen hun eigen tradities ontwikkeld(zoals na het avondeten nog op de trampoline gaan springen).

Vorige week, de laatste week van de paasvakantie, hebben wij zelf ook verlof genomen. Normaal gezien zouden we op vakantie gaan maar nu werd het dus een vakantie thuis. En dat deed deugd! Even geen stress rond schooltaken en werk, we hadden er allemaal nood aan. We werkten ook wat klusjes af in de garage en de tuin die we anders (nog) niet zouden gedaan hebben.

Wat een geluk met het weer hebben we ook al gehad. Dankzij het mooie weer hebben we hier al volop kunnen genieten van waterspelletjes, de trampoline, wandelingen, fietstochten, de tent in de tuin, werken in de moestuin, paaseitjes zoeken, de eerste BBQ van het jaar, lezen in de zon etc…. Dat maakt het allemaal zo veel draaglijker en soms vergeten we dan heel het Corona gedoe even.

Op sportief vlak heb ik ook weer mijn ritme gevonden, dat was ik al een hele tijd kwijt na eerst ziek te zijn en daarna de start van Corona … ook dat teruggevonden ritme helpt om het mentaal allemaal weer wat beter aan te kunnen.

Ik deed de afgelopen week weer een aantal zaken waarvan ik nooit gedacht had dat ik ze ooit zou doen, zoals mondmaskers naaien. Of een vlog maken van ons dagelijkse leven thuis om de grooutouders te laten meegenieten (een aanrader trouwens  ). Of Facetimen met mijn ouders tijdens het eten. Of eten afhalen bij het plaatselijke restaurant. En ook gewoon heel veel (online) contact hebben met allerlei mensen, meer dan vroeger soms!

Vandaag zijn we de eerste dag van de verlenging van onze lockdown. Er zijn weer twee weken bijgekomen. Dat was toch even slikken zelfs al zagen we dat met zijn allen al van ver aankomen. Twee weken waarin we verondersteld worden om onze kinderen nu ook nieuwe leerstof aan te leren. Dat blijkt niet min te zijn.
Het was vanochtend nog geen 10 u en ik zag het al niet meer zitten. Ik weet niet hoe het met andere kinderen zit maar ons oudste kind, die school mega saai vindt, heeft best wel veel begeleiding nodig. Vooral om gemotiveerd te blijven om de oefeningen te maken. Het heeft hier bijna twee uur geduurd voordat ik hem eindelijk zijn eerste oefening heb kunnen laten maken. En daarna was het echt oefening voor oefening met heel veel gezaag en gezucht (het was ook wel saai… maaltafels pfft). En intussen bleef mijn eigen werk maar liggen ….

Dus dat vind ik nu wel het moeilijkst op dit moment, het gevoel dat we weer voor heel wat zware werkdagen staan. En ok, ik moet misschien niet klagen want er zijn zoveel voorbeelden van mensen die het nog erger hebben. Maar toch …. De eerste lockdown periode kon ik het nog vrij goed verdragen omdat ik wist dat er een week verlof zat aan te komen op het einde. Nu heb ik zo niets meer in het verschiet op korte termijn dus is het toch weer even zoeken naar mijn eigen motivatie. Maar het komt wel goed, ik hoop dat we ergens in de loop van de week ons ritme weer terugvinden.

Waar ik op dit moment wel echt nood aan begin te krijgen is meer duidelijkheid rond wat er wanneer exact mogelijk gaat zijn wat betreft het versoepelen van de maatregelen. De onwetendheid en het afwachten begint toch wat te lang te duren… hopelijk hebben we hier bij een volgende update meer nieuws over!

Hou jullie goed en tot de volgende X