Vorige week mochten we naar de gynaecoloog voor de belangrijke 20-weken echo.
Het was op deze echo dat ze bij mijn vorige zwangerschap zagen dat ons kindje een SUA had. Gelukkig is dat allemaal goed afgelopen maar je kan je misschien wel voorstellen dat wij vanaf toen niet meer zorgeloos naar een echo gingen.

We waren dan ook héél gelukkig dat we ditmaal wel goed nieuws kregen op de 20-weken echo. Alles zag er normaal uit en geen SUA te zien. Tien vingers, tien teentjes, goed ontwikkelde organen, alles ligt op schema.
Ons baby’tje is wel alweer aan de kleine kant, maar voorlopig nog perfect binnen de normen. Tijdens de vorige zwangerschap had ons kindje in de laatste weken een groeiachterstand opgelopen, dus hierin word ik deze zwangerschap nu extra opgevolgd. Het zou kunnen dat de SUA toen de oorzaak van de groeivertraging was, maar het kan ook zijn dat mijn lichaam gewoon kleine baby’tjes produceert. Dat zal duidelijk worden in de laatste weken, voorlopig hoeven we ons nog geen zorgen te maken.

Het volgende wat nu moet gebeuren is binnen een tweetal weken de suikertest laten afnemen om na te gaan of ik geen zwangerschapsdiabetes heb + nog een bloedname om na te gaan of ik ondertussen geen CMV of toxoplasmose heb opgelopen want voor geen van beide ben ik immuun (en met een klein kindje in huis is die CMV geen evidente om te vermijden …).

Voorlopig voel ik mij nog altijd vrij goed. Soms wat moe, rugpijn, het gevoel dat mijn eten op mijn maag blijft liggen …. maar dat zijn denk ik normale zwangerschapskwaaltjes waar elke zwangere vrouw doorheen moet.

Ik merk wel dat ik nu veel minder energie heb dan voor de zwangerschap. Zo gingen we het voorbije weekend naar Centerparcs (Erperheide) waar we met zoonlief gingen zwemmen, naar de speeltuin zijn geweest, de kinderboerderij bezochten, wandelden, … en daar viel het echt op hoe ontzettend moe ik was op het einde van zo’n dag. Volledig leeg. Het was dus niet echt een rustweekendje voor mij, maar wel een héél fijn weekend. Al zou ik het graag nog eens herdoen NA de zwangerschap, met 100% energie.

Ik had ook een nieuw boekje gekocht voor zoonlief dat we dit weekend voor het eerst samen gelezen hebben:

Aangezien zoonlief nog maar 22 maanden oud is en mij dus nog niet begrijpt wanneer ik hem probeer uit te leggen dat mama een baby in haar buik heeft, hoop ik dat hij door dit boekje vaak te lezen toch een beetje voorbereid wordt op wat er gaat komen. Hij vond het alvast een leuk boekje!


Groetjes,

Sheena

Vandaag viel er een last van onze schouders: zoonlief is ingeschreven in het kleuterschooltje in ons dorp. Er werd door sommige ouders vannacht gekampeerd voor de deur maar wij namen het risico om ons ’s ochtends pas aan te melden (wel anderhalf uur op voorhand) en waren de tiende in de rij wat ons nog een plaatsje in de school opleverde. In tegenstelling tot vorig jaar zijn er dit keer twee klassen voorzien (ipv 1) voor de allerkleinsten en er werden ook minder broers/zussen op voorhand ingeschreven dan vorig jaar. Dit hadden ze ons enkele weken geleden verteld op de opendeurdag dus we wisten dat we meer kans maakten om zoonlief te kunnen inschrijven dan de ouders van de kindjes geboren in 2011 dat deden. Maar echt zeker ben je toch pas wanneer je het papiertje in handen hebt.
Dus: oef! Een hele opluchting dat het gelukt is.


Vandaag wil ik ook een receptje met jullie delen, iets waar ik de voorbije dagen verslaafd aan ben geworden. Een lekker, makkelijk middagmaal dat enorm goed smaakt na bijvoorbeeld een voormiddag in de tuin te hebben gewerkt (jammer trouwens dat ik het op het werk niet kan klaarmaken).

Nodig: spekblokjes, gekookte aardappelen, ajuin, knoflook, tijm (veel tijm) en boter. Bak dit alles in een pan en …. smullen maar (bij mij moet daar dan ook nog een kwak mayonaise bij op mijn bord). Mmm ik krijg er alweer zin in! Van zoiets kan ik nu eens echt genieten.

Groetjes,

Sheena

Zeventien weken ben ik nu zwanger, nog 23 te gaan. We zitten dus bijna in de helft, joepie!

Na veertien weken misselijk zijn ben ik nu in een rustigere periode terecht gekomen. Al krijg ik toch al wat last van andere zwangerschapskwaaltjes zoals: ’s nachts wakker worden en geen gevoel meer hebben in mijn hand/arm/been/… of hele rare dingen dromen of buiten adem zijn na het oplopen van een paar trapjes of jawel, wat ik persoonlijk een hele vieze zwangerschapskwaal vind maar de waarheid mag gezegd worden: kwijlen in bed. Gezellig!

Het is een beetje een vreemde periode nu, in die zin dat het helemaal nog niet ‘echt’ lijkt, dat zwanger zijn.
De laatste echo is alweer vijf weken geleden en de volgende is pas binnen vier weken. Hoe meer tijd er voorbij gaat sinds die eerste echo, hoe minder zwanger ik mij voel. Alleen die kwaaltjes herinneren mij er soms aan dat er toch echt wel iets aan het gebeuren is daarbinnen.

Ik ben trouwens een beetje een atypische zwangere vrouw denk ik.
Soms ben ik wat ‘jaloers’ op zwangere vrouwen die zich vanaf dag één op en top zwanger voelen. Van die vrouwen die niet kunnen wachten om het aan de hele wereld te vertellen, die al in de eerste maanden een hele uitzet gaan kopen voor de baby, die al maanden op voorhand een naam en geboortekaartje hebben gekozen en vooral: die luidop durven dromen van het leven met hun kindje op komst, alsof het al geboren is.

Ik ben op dat vlak misschien een beetje een rare. Ik durf niet verder te kijken dan vandaag, laat staan dat ik al denk aan de dag van de bevalling en alles wat er na gaat komen. Uit schrik dat er nog iets gaat mislopen. Want het is nog zo lang en er kan zoveel verkeerd gaan.

Bij mijn eerste zwangerschap had ik dat nog meer dan nu. Ik had er een hekel aan wanneer mijn (schoon)ouders zeiden ‘oh kan je dat nu geloven dat er hier volgend jaar zo’n klein ventje gaat rondlopen?’. Dan dacht ik ‘NEEN, neen, neen, ik wil het mij niet voorstellen, laat mij eerst maar gewoon bevallen en dan zien we wel ….’
Ik durfde ook bijna niets op voorhand te kopen, toch zeker niet in de eerste pakweg 8 maanden van mijn zwangerschap. Van kleertjes kocht ik het absolute minimum, wat natuurlijk veel te weinig was. Eén dag na de bevalling zaten we al door onze voorraad en moesten we onze familie naar de winkels sturen voor extra kleertjes.
Zelfs op de dag dat ik moest bevallen (mijn bevalling werd ingeleid dus ik wist op voorhand al wanneer het ging gebeuren) durfde ik nog steeds niet te denken aan ons kindje dat er nu echt elk moment zou aankomen. Want o er kon nog zoveel verkeerd gaan tijdens de bevalling zelf.

Maar eens zoonlief er was, gezond en wel,… was ik ZO blij, zo opgelucht, dan heb ik er 100% van genoten en maandenlang heb ik op een roze wolk gezweefd. Eindelijk kon ik genieten.


Maar nu zit ik dus weer op mijn donkere wolk. Ik durf weer niet verder te kijken dan vandaag. Genieten zit er nog niet in. Ik durf niet te denken dat er echt een tweede kindje komt en wat dat van veranderingen zal meebrengen in ons gezin. Als mensen mij daarover iets vragen zeg ik op automatische piloot ‘ja, het zal wel druk worden denk ik’. Maar de waarheid is dat ik het mij nog nooit echt heb proberen voor te stellen hoe het zal zijn met twee kinderen. 

En dat dus allemaal terwijl het zwanger zijn eigenlijk nog niet eens ‘echt’ lijkt. Die zwangerschapshormonen doen toch maar iets raars met mijn hoofd… Laat het maar snel zomer worden. Dan kan hopelijk het genieten weer beginnen.

Verwarde groetjes,

Sheena

Alweer een mijlpaal bereikt in het leven van zoonlief. Hij wordt zo groot. Zo snel.