Bijna 26 weken zwanger en dit spookt er de laatste tijd door mijn hoofd:
‘Een tweede kind!?’ ‘Wat?’ ‘Waar zijn wij aan begonnen?’ ‘Gaan wij dat wel kunnen?’ *beklemmend gevoel*
‘Ik zie mijn buik bewegen, daar zit écht een kindje in’
‘Ik voel mij zo schuldig: bij zoonlief had ik nu al een geboortelijst, geboortekaartje en doopsuiker gekozen en bij deze zwangerschap ben ik nog niet eens gestart met de zoektocht’
‘Help, hoe lang op voorhand moet je weeral beginnen met die doopsuiker? Hoe lang kan ik dat nog uitstellen? En verdorie wat kwam er nog allemaal kijken bij een zwangerschap, moesten wij ook geen kraamgeld en zo aanvragen? *Stress*
‘Ik voel mij zo schuldig: zoonlief weet nog niet wat hem gaat overkomen, hij heeft ons nu nog helemaal voor hem alleen en hij beseft niet dat hij ons gaat moeten delen, ocharme!’
‘Ik voel mij zo schuldig: bij de eerste zwangerschap nam ik elke maand een foto van mijn buik en nu ben ik bijna 6 maanden ver en heb ik helemaal geen buikfoto’s genomen. Ocharme dat kleine ventje in mijn buik, ik moet hem dringend wat meer aandacht geven’
‘Hoe lang zou ik nog in mijn gewone t-shirts en truien passen? Ik zal toch niet moeten gaan shoppen voor extra kledij zeker, dat is ook weer weggesmeten geld zo’n zwangerschapsoutfit voor een paar weken’
‘Hé mijn haar ziet er nog eens gezond uit’
‘Wat zijn die extra haren hier ineens??’
‘Hoe laat is het? 4 uur ’s nachts? Hier gaan we weer.. ik ga niet meer in slaap kunnen vallen’
‘Ik kom niet meer uit deze zetel al staat mijn blaas op ontploffen’
…..
Sheena
Op 3 april 2013, exact één jaar geleden, schreef ik mijn eerste blogbericht. Ik weet nog dat in toen regelmatig naar mijn blogstatistieken ging kijken om na te gaan of iemand het gelezen had (wat nogal tegen viel). Het was toch wel heel spannend allemaal 🙂
En ondertussen, 1 jaar later, voel ik mij helemaal thuis in de blogwereld.
Aan iedereen die mijn blog het afgelopen jaar gelezen heeft, gereageerd heeft op berichtjes, deelgenomen heeft aan give-aways, mijn blogje volgt, … : bedankt! Jullie maken het bloggen de moeite waard. Jullie reacties zijn ook altijd super en ik lees ze met heel veel plezier.
Ik ga jullie vandaag ook verklappen of we een jongen of een meisje verwachten. Slechts vier personen gokten juist:
Sarah
Marianne haakt en naait
Gill
Zaanse Zolder
Zij gokten op ‘jongen’! En inderdaad: zoonlief zal er een broertje bij krijgen!
Als je mij vroeger verteld zou hebben dat ik twee zonen zou krijgen dan zou ik gedacht hebben ‘o neen, ik wil twee dochters!!’. Maar zoonlief heeft mijn mening veranderd. Ik voel mij prima als jongensmama, ik zou het mij niet meer anders kunnen voorstellen.
Natuurlijk hoop ik stiekem wel dat er in mijn nabije omgeving de komende jaren ergens eens een lief klein meisje geboren wordt zodat ik ook eens meisjeskleertjes kan maken en al die mooie meisjespatroontjes die ik hier in blogland zie passeren kan uittesten 😉
Omdat mijn blog jarig is vandaag krijgen de vier bovenstaande personen die juist gegokt hebben allemaal een cadeautje van mij van zodra zoon nummer 2 geboren is. Sturen jullie mij jullie adresgegevens door op sheenblogt@gmail.com?
Geniet nog van deze prachtige dag!
Vele groetjes,
Sheena
Ik denk dat ik hier voorlopig nog niets verklapt heb over het feit of we een jongen of een meisje verwachten. Wij weten echter al een tijdje wat het zal worden en zelf ben ik héél tevreden!
Wat denken jullie dat het zal zijn?
Een Jongen of een Meisje?
Weet je wat: uit diegene die het juist raden zal ik een winnaar trekken en die krijgt na de geboorte doopsuiker opgestuurd 🙂
Gok er dus maar op los 😉
Groetjes,
Sheena
Zoonlief heeft de laatste weken opvallend veel schrik gekregen voor zaken waar hij vroeger nooit problemen mee had. We weten niet zo goed hoe we hier nu het best mee kunnen omgaan.
Zouden we hem zoveel mogelijk met zijn angsten confronteren in de hoop dat hij uiteindelijk inziet dat hij niet bang hoeft te zijn? Of bezorgen we hem op die manier een levenslang trauma?
Een middenweg tussen die twee uitersten is ook niet makkelijk om te vinden. Ofwel ontwijk je hetgeen wat hem angstig maakt ofwel niet.
Het probleem is ook dat hij de laatste week schrik heeft gekregen van alledaagse dingen zoals:
> hij durft niet meer in onze tuin te wandelen want hij heeft plots schrik van de geitjes van onze buren
> hij durft niet meer in bad of in de douche, een angst die hij vermoedelijk vorige week in Centerparcs heeft opgelopen aangezien hij daar helemaal geen fan was van het zwembad
> hij durfde dagenlang niet in de veranda van de onthaalmoeder te spelen omdat er een grote graafmachine in haar tuin stond
> hij durft in de dierentuin niet aan het hek te gaan staan van vele dieren, hij wil enkel van op een veilige afstand kijken
> hij durft vaak geen nieuwe dingen uitproberen, bijvoorbeeld: schommelen
We hopen dat dit iets tijdelijks is…Heeft iemand van jullie hier misschien ervaring mee en tips om hiermee om te gaan? Hij is nu 22 maanden oud.
Zelf heb ik twee angsten, waarvan ik er zeker één als kind heb opgelopen, namelijk: angst voor honden.
Ik probeer al sinds zoonliefs geboorte er alles aan te doen om hem niet diezelfde angst door te geven (want die angst belemmert vele dingen in mijn leven), maar deze week was het al zo ver: we wandelden voorbij een huis waar plots uit het niets een hond wild blaffend kwam aangerend (gelukkig achter een gesloten poort). Zowel zoonlief als ik waren hard verschoten. Ik ben uiteindelijk nog even met hem bij de hond blijven staan en heb hem verteld dat de hond gewoon even ‘hallo’ kwam zeggen, maar ik vrees dat sinds dat moment nu ook ‘angst voor de hond van de buren’ werd toegevoegd aan zijn lijstje.
Sheena?
Niet mijn echte naam ;-) Geboren in 1984, mama van 2 zonen (°2012 en °2014), vrouw van 1 man, reist graag (favoriete bestemming Australië), andere interesses zijn: tuinieren, naaien, lezen, yoga, joggen, bloggen, lekker eten & Pearl Jam!
Recente reacties