Die 2,5-jarige van ons die heeft toch wel echt PECH met zijn mama. Wat ik toch allemaal doe waar hij zich kwaad om moet maken.
Hier een greep uit de gebeurtenissen van de voorbije 24 uur waarbij ik iets deed waarvan hij vond dat hij er terecht HYSTERISCH voor mocht worden:

– ik deed als eerste de voordeur open (mocht niet, hij moet altijd de eerste zijn)
– ik gaf hem zijn tandenborstel aan (mocht niet, hij poetst ZELF zijn tanden)
– ik vroeg hem of hij wou drinken (wie vraagt nu zoiets?)
– ik wou zijn vuile broek uittrekken (een vuile broek mag aanblijven)
– ik wou hem een knuffel geven (knuffels zijn voor mietjes)
– ik stond in de gang (hij stond al in de gang)
– ik stond niet in de gang (ik moest niet zomaar weglopen nadat hij kwaad was omdat ik in de gang stond)
– ik zei hem dat hij zijn muts mocht thuislaten aangezien het mooi weer was buiten (een muts is onmisbaar, ook bij mooi weer)
– ik zat in de zetel (schandalig!)
– ik schepte eten in zijn bord (hij had nog niet gezegd of hij wel wou eten)
– ik deed de kast open (hij zal de kast wel opendoen)
– ik ging naar boven (hallo? zonder toestemming van hem?)
– ik vroeg hem (vriendelijk) of hij moest plassen (dat zijn uw zaken niet moeder!)
– ik stelde voor om samen een boekje te lezen (boekjes lezen? geen goesting! laat mij toch met rust mama!!!)
– ik zette de TV op de verkeerde post op (domme mama, alleen paw patrol mag op!)
…….en zo kan ik nog wel even door gaan.

Je ziet het, ik ben een vreselijke moeder om mee samen te leven. Dat kind van ons ziet hier enorm af. Ik begrijp hem volledig. De woede aanvallen, de huilbuien, het zichzelf op de grond smijten. Volkomen terecht! Wat een lastige ouders heeft dat kind toch.

Ondertussen lopen wij hier stilletjes verder op de tippen van onze tenen, hopend dat we hem vandaag niet weer kwaad zullen maken en halsreikend uitkijkend naar de dag waarop deze fase voorbij zal zijn 😉

Sheena

Vanochtend vroeg vertrokken we met onze wagen richting het verre Oostende. We waren uitgenodigd op de opening van de Spiekpietjes expo in het Fort Napoleon. Onze jongens waren héél enthousiast toen we hen het nieuws vertelden. De lange rit naar de zee kon niet snel genoeg voorbij gaan en het ontbijt dat we ter plaatse kregen mocht van hen vooral niet té lang duren. Ze waren zo benieuwd naar wat er achter de deur van de expo zat.

Vrij snel stonden we dus in de Spiekpietjes expo en ontdekten we het verhaal over deze kleine mannetjes. Een verhaal dat onze 4-jarige wel kon boeien. Onze 2-jarige daarentegen vond de tekenhoek interessanter.
Waar ze samen ook veel plezier aan beleefd hebben was de bijhorende zoektocht naar de Spiekpietjes doorheen het Fort. Fijn ook voor ons als ouders, zeker toen we plots op het dak van het fort stonden en een prachtig uitzicht kregen op de zee en de stad. We hebben alle Spiekpietjes gevonden! Of dat denken we toch 🙂

We hadden het ook getroffen met het weer. Zonnig en warm, gewoon P E R F E C T. En dat voor eind oktober!

Na ons bezoek aan de expo besloten we om nog iets langer van het mooie weer in Oostende te genieten en namen we de overzetboot richting centrum om er te lunchen en daarna nog wat rond te slenteren op de dijk en in de winkelstraten. Het was ook kermis in het centrum, een ritje op de draaimolen mocht dus niet ontbreken.

In de namiddag begon de vermoeidheid bij de jongens toe te slaan en keerden we weer huiswaarts. Met enig protest want ze waren liever voor altijd aan de zee gebleven.

Eens thuisgekomen kwamen de Spiekpietjes verhalen weer boven en fantaseerden we dat er in ons huis heel veel Spiekpietjes verstopt zitten. De jongens gaan dan ook hééééél braaf zijn de komende weken zodat Sinterklaas hen zeker niet zal vergeten op 6 december. Af en toe roepen we ook eens luidop welke cadeautjes we graag willen krijgen van Sinterklaas. Je weet maar nooit dat zo’n Spiekpietje het hoort …

Oostende, wij komen nog eens terug 🙂 Het was een topdag!
Bedankt Spiekpietjes dat we jullie mochten komen ontdekken 🙂

Alle info over de Spiekpietjes expo en andere leuke activiteiten in Oostende vind je hier.

Groetjes,

Sheena

Uit de denkwereld van onze vierjarige:

• ‘Mama, waar gaat de zon naartoe?’ , waarna ik hem iets vaag vertel over de wereld die ronddraait, terwijl ik besef dat ik dat eigenlijk ook allemaal niet meer zo heel goed weet (shame on me). Gelukkig is er altijd de hulplijn ‘vraag het eens aan papa!‘.

• ‘Mama, weet je wat oma tegen opa zegt?‘, oei dacht ik, wat gaan we hier nu te weten komen. Het antwoord was echter ‘Jos’.

• ‘Mama, later wil ik graag een papa worden. Geen opa, want een opa doet alleen maar gekke dingen en dan wordt oma boos‘

• ‘Mama, hoe kan jij pipi voelen als jij geen piemel hebt?‘

• ‘Mama, ik ben hier al ZES minuten aan het wachten!‘. Meneertje die alles nog morgen noemt of hij nu over de toekomst of het verleden praat zal eens gaan preciseren hoeveel minuten hij op mij moet wachten <<rollende ogen van mama >> 😉

• ‘Mama, ik heb dat nu al drie keer gevraagd!‘ — Argh zo hatelijk als hij MIJN zinnen overneemt

• ‘Ja mama ik weet al dat het vrijdag geen school is, de juf heeft dat al verteld’ — of hoe ik hem tegenwoordig niets nieuws meer kan vertellen. Hij weet alles al. Zelfs al hij het nog niet weet, dan doet hij toch alsof hij het wel al weet.

• ‘Mama, hier ligt een bakje met zo vuur en allemaal rookstokjes’. Het duurde even voordat ik begreep dat hij de assenbak met sigaretten van de gasten van de vorige avond ontdekt had.

• Ik tegen hem ‘wist je al dat die vlinder eerst een rups was?‘. ‘Jahaaa dat weet ik, eerst is het een rups, dan gaat het in een boom hangen en dan wordt het een vlinder‘. Ik: ‘Amai straf, heb je dat op school geleerd?‘. Hij: ‘neen, van Zack & Quack‘ (een tekenfilm). Leerijke tv dus hier bij ons 😉 Helemaal pedagogisch verantwoord!

Fijn weekend!

Sheena

De eerste keer mijn kleine baby naar de onthaalmoeder brengen. Het deed mij weinig. Ik kon het allemaal heel snel loslaten en was vooral blij met de tijd voor mijzelf die in de plaats kwam. Een traantje gelaten? Totaal niet.

De eerste schooldag. Het deed mij weinig. Natuurlijk was ik wel bezorgd wanneer ik zag dat hij niet meteen zijn plekje vond in de klas. Maar een traantje gelaten op die eerste dag? Totaal niet.

En dan gisteren plots … de laatste dag van de eerste kleuterklas. Het begon al met het afscheid van de juf aan het begin van de schooldag. Alle kindjes gaven de juf een bloemetje en een tekening en de juf was overdonderd door zoveel liefde. Bij haar speech moest ik mij al serieus concentreren om mijn tranen zo ver mogelijk terug te dringen.

Op het einde van de dag kreeg elk kindje van de juf een afscheidscadeau. Ik las de tekst die erbij zat en mijn tranen welden weer op. Ik kon ze nog nét binnenhouden maar o wee …. ik vrees dat ik toch nog een emo mama geworden ben 😉

Wat gaat dat geven als die jongste van ons binnen een paar maanden ook aan de schoolpoort staat? Ik spaar mijn zakdoeken alvast maar op 😉

Sheena