De afgelopen weken blogde ik mee over het thema ‘ouderzonden’. Een leuk initiatief van deze twee dames.
Deze week behandelen we de laatste hoofdzonde ‘Acedia’ (gemakzucht – traagheid – luiheid – vadsigheid). De vraag van de week is: Hoe ga je om met de druk die van jongs af aan op kinderen (en dus ook hun ouder(s)) gelegd wordt. Doe je mee aan de ratrace of ben je meer manana manana?

Ik heb de neiging om onze kinderen op te voeden zoals ik zelf ben opgevoed. Wij moesten steeds ons best doen op school maar we hoefden niet dé beste leerling van de klas te worden.
Wanneer we ons inschreven voor een nieuwe hobby aan het begin van het schooljaar dan werden we verondersteld om elke les te gaan, tenzij het écht niet anders kon. Maar ook daar moesten we niet de allerbeste sporter of cursist worden, integendeel, het werd van thuis uit eerder afgeraden om ambities te hebben om in de topploeg terecht te komen. Al die extra uren trainen, deelnemen aan wedstrijden, strengere trainers en meer stress zagen mijn ouders niet zo goed zitten (we waren ook nergens goed genoeg in dus er stelde zich daar nooit een probleem 😉  ).

We moesten wel én iets van sport doen én iets van muziek én naar de jeugdbeweging gaan. Dat laatste iets te lang naar mijn goesting want ik vond het daar niet altijd even leuk. Bij muziek hebben we ook niet al de jaren notenleer moeten uitdoen, het laatste jaar mochten we laten vallen, we vonden het echt té saai en mijn ouders vonden de basis die we hadden meegekregen voldoende. Het was genoeg om een instrument mee te leren spelen als we dat zouden willen in de toekomst.

Wanneer wij thuis klasgenootjes uitnodigden voor een verjaardagsfeestje dan aten wij iets lekkers en speelden samen spelletjes. Er kwamen geen springkastelen/bowlingbanen/binnenspeeltuinen/’Pinterest perfect’ verjaardagsdecoraties/… aan te pas en toch waren we heel gelukkig.

We mochten ook niet zomaar meegaan in alle modegrillen die er waren maar toch nog nét voldoende zodat we toch het gevoel hadden dat we overal een beetje over konden meepraten.

Diezelfde instelling heb ik dus overgekregen. Je best doen is belangrijk maar je best doen hoeft niet hetzelfde te betekenen als de beste worden.
Onze oudste zoon (bijna 6) moet elke week in de derde kleuterklas een aantal verplichte taken maken (de ‘moetjes’). Ik moedig hem daar van op afstand wat in aan maar tegelijkertijd vind ik het ook geen ramp als er eens een week een ‘moetje’ niet werd vervuld. Moest hij nu echt wekelijks maar de helft van zijn moetjes doen dan zou ik er wel meer de nadruk op gaan leggen maar zo af en toe eens niet alles halen, daar ga ik echt niet boos om worden.

Hetzelfde met sport: onze jongens gaan 1 uur in de week naar de bewegingsschool en een half uurtje naar de zwemles. Niets competitief, gewoon fun en tegelijkertijd leren ze iets nuttig. Prima zo!
Onze oudste is nogal bang in het water en geraakt maar moeilijk in de volgende zwemgroep met een hoger niveau. Tja, het zij zo, alles komt wel op zijn tijd. Zelfs al kunnen al zijn klasgenootjes van in het begin van de zwemlessen intussen al 25 meter zwemmen, daar zitten we niets mee in. Ieder op zijn eigen tempo.

Ik zou het wel jammer vinden moest ik onze kinderen in de toekomst niet meer kunnen overtuigen om toch IETS van hobby te beoefenen. Dat zou ik wel een gemis vinden voor hun eigen ontwikkeling. Dan zou ik al eens wat lastiger kunnen worden …. Of ook wanneer ze echt hun best niet doen, dat vind ik ook niet fijn. Als onze oudste zijn zwemles volgt en hij doet flink mee maar durft niet in het water te springen dan ben ik toch nog trots op hem. Als hij daarentegen als een lastig kind weigert om ook maar één teen in het water te steken zelfs al heeft de juf al lang gezegd dat ze hem desnoods wel zal dragen dan kan ik wel boos worden.

Onze jongste, die krijgt elke week van op school een lijstje mee met zaken die hij de volgende week moet meebrengen naar de klas. Ook daar heb ik de perfectie al wat losgelaten. Ik ga echt geen uren op zoek, of nog speciaal naar een winkel gaan om dat ene bepaalde iets dat ze nodig hebben om te knutselen mee te kunnen geven. Als ik het heb liggen dan geef ik het mee en anders…. pech, er is die dag vast nog wel iets anders leuks te doen in de klas. Het is nog maar het eerste kleuterklas hè, chill ….

Voorlopig hebben we hier dus nog niet al te veel last van de druk die op onze kinderen gelegd zou worden. Al kan ik mij voorstellen dat die druk de komende jaren alleen maar zal toenemen … vraag het mij nog eens binnen een jaar of 10 hoe het er tegen dan mee staat 😉

40 dagen bloggen: 26/40
Skipdagen : 4/6

De komende weken blog ik mee over het thema ‘ouderzonden’. Een leuk initiatief van deze twee dames.
Deze week behandelen we de hoofdzonde ‘Ira’ (woede – toorn – wraak – gramschap). De vraag van de week is: Waarmee duwen de kinderen op je spreekwoordelijke knoppen?

• Wanneer het tijd is om naar school te gaan. Ik na héél veel gedoe, geroep en geruzie hun eindelijk in hun jassen en schoenen heb gekregen. Ik de hoop krijg dat we misschien toch nog nét op tijd op school kunnen geraken en er dan eentje zegt: ‘ik wil nog wat melk drinken/een boterham eten’.
  Dat is zo’n situatie waarin ik dan moet kiezen tussen :
  optie a: luisteren en geven wat ze vragen maar dan moet ik zelf weer mijn schoenen uitdoen, alles gaan halen/maken en aargh we zijn al te laat
  OF optie b: ze toch naar buiten werken goed wetende dat ik dan de hele weg twee krijsende kleuters mag meeslepen.
  Ik kies dus meestal voor optie c: Mij eens goed kwaad maken. Niet altijd de beste optie maar mijn geduld is niet oneindig …
• Wanneer ze recht in mijn oor krijsen
• Wanneer ze mij fysiek pijn doen nadat ik hen al tien keer gewaarschuwd heb dat ze niet zo op mij moeten kruipen/ aan mij gaan hangen
• Wanneer ze roepen alsof het een bende wilde dieren zijn en door hun eigen geroep niet (willen) horen wat ik hen vraag … dan begint mijn bloed meestal lichtjes te koken. Dat wild roepen en rondrennen komt ook meestal op rond bedtijd … dan weet ik al meteen wat een strijd het weer gaat worden om ze kalm en rustig in bed te krijgen. Aargh!
• Wanneer ze in dictator modus gaan en ik denk ‘pff ik heb echt geen zin in een crisis vandaag‘ en dus braaf doe wat ze mij allemaal vragen …tot ze echt onredelijk beginnen worden.
  Bijvoorbeeld: hij wil melk drinken. Ik geef melk.
  Neen het moet in de Paw Patrol beker. Ik giet het over in de Paw Patrol beker.
  Neen niet die Paw Patrol beker, die waar Sky op staat. Ik neem de juiste Paw Patrol beker.
  Of neen het moet toch in de groene beker. Ik giet het in de groene beker.
  Ik moet de beker aangeven. Ik geef de beker.
  Ik moet aan de andere kant van de tafel gaan staan. Ik ga daar staan.
  Hij wil toch water drinken. Ik geef water.
  Neen niet in dezelfde beker! Ik neem een andere beker.
  Neen ik mag die beker niet vastpakken. Ik zet de beker terug.
  Ik moet blijven stilstaan.
  Ik mag niet praten.
  Ik mag niet kijken.
  Alé ik moet water geven!!
  Mijn geduld begint op te geraken. Ik begin te beseffen dat ik beter meteen korte metten had gemaakt met dit gedoe want dat dit sowieso in een crisis gaat eindigen. En dat is dan het moment waarop ik plots heel kwaad kan worden …
• Wanneer ik moe ben na een lange werkdag en snak naar een moment van rust in de zetel en hen dus zo rap mogelijk in bed wil leggen maar ze net dan beslissen dat ze me 10 keer gaan terugroepen. ‘Ik wil nog drinken‘. ‘Ik moet nog pipi doen’. ‘Mijn laken ligt niet goed‘. ‘Je bent een kusje en een knuffel vergeten!’ .’Je moet mijn lichtje aan doen‘. ‘Ik wil knuffel x in mijn bed‘ . ‘Ik kan niet slapen‘. ‘Ik heb het te warm‘…. Echt dan is het soms ZO moeilijk om mijn kalmte te bewaren.
• Wanneer ze op de achterbank beginnen ruzie maken terwijl ik mij net superhard moet concentreren op de baan (en anders ook)
• Wanneer ze iets in hun handen hebben dat ze niet in hun handen mogen hebben (denk bijvoorbeeld aan een breekbaar beeldje dat normaal gezien op de kast staat). Wanneer ik dan vraag om het terug op de kast te zetten en hij in ‘mega stout kind’-modus gaat en gevaarlijke armbewegingen begint te maken met datgene in zijn hand dat hij niet mocht vasthouden. Echt dan word ik gewoon zot.

En zo zijn er nog veel voorbeelden maar alles hangt ook af van mijn eigen vermoeidheid want soms kan ik hun kuren perfect tolereren en blijf ik zo geduldig en kalm tot ze het zelf opgeven. Dat zijn de échte overwinningen.
Aan de andere kant moet ik ook vaak doen ‘alsof’ ik kwaad ben, om hen in bepaalde situaties goed & fout aan te leren terwijl mij dat vanbinnen niet altijd echt kwaad maakt.

Ach, het hoort er allemaal bij zeker, bij het ouderschap? ‘Het is maar een fase‘ denk ik altijd…. En gelukkig zijn er ook nog vele momenten waarbij ik mij niet kwaad hoef te maken, dan zijn die ruzies weer snel vergeten.

40 dagen bloggen: 21/40
Skipdagen : 4/6

De komende weken blog ik mee over het thema ‘ouderzonden’. Een leuk initiatief van deze twee dames.
Deze week behandelen we de hoofdzonde ‘Gula’ (onmatigheid, gulzigheid, vraatzucht). De vraag van de week is: Wat kan je kinderen nooit weigeren wanneer ze erom vragen?

Wat kan ik mijn kinderen nooit weigeren? Ik denk dan meteen aan:

• een knuffel na een zware driftbui. Zo’n woedeaanval van de kleuter waarin hij mij de stomste mama van de wereld noemt en ik kwaad op hem ben. Tot ik dat ene betraande oogje zie en weer besef dat er een heel klein kindje achter dat woedend mannetje schuilgaat die soms ook niet goed weet wat er met hem allemaal aan het gebeuren is
• snoep op dagen dat ik geen zin heb in discussies. ‘Choose your battles wisely’ denk ik dan, soms is het echt de moeite niet om alweer een discussie aan te gaan over dat ene snoepje dat ze vragen terwijl ze goed weten dat er op dat moment normaal gezien niet gesnoept mag worden. Laat ze het maar hebben, dan kan ik nog even verder genieten van de rust & stilte
• ‘mag er iemand komen spelen?‘ .. dat kan ik nu zeker niet meer weigeren sinds ik weet hoe geweldig de zonen het vinden om vriendjes uit te nodigen. We zijn daar nog maar net mee van start gegaan want met de verbouwingen ging dat niet eerder. Al is de praktische kant bij deze vraag wel vaak een beperking (is het vriendje wel thuis, mag hij wel komen spelen, moeten we zelf niet al ergens naar toe, …)
• Samen spelen …. al vind ik dat eigenlijk niet zo leuk, zeker niet wanneer ik weer in één of ander rollenspel word betrokken 🙂 Maar ze vinden het zo fijn dus achja dan doe ik weer maar eens alsof ik hun plastieken wortels in hun zogezegde restaurant super lekker vind en dat het lege tasje met onzichtbare koffie de beste koffie ter wereld is
• ‘Kom je kijken naar ….‘ Als er iets te doen is op school bijvoorbeeld. Het zijn soms kleine dingen waar ze veel belang aan hechten. Laatste was het carnavalsstoet en was ik speciaal thuis gebleven om hen voorbij te zien wandelen, wat trouwens heel schattig was. MAAR blijkbaar hadden alle andere ouders (volgens de zoon) het volledige parcours meegewandeld en hadden die ouders hun ook een soort van slot dansje zien doen op het einde van het parcours. Daar was ik dus niet bij en ik merkte toch enige teleurstelling. Had ik het op voorhand geweten dan had ik ook dat zeker niet kunnen weigeren en was ik flink meegestapt!
• Een verhaaltje of gesprekje voor het slapengaan, zelfs als heb ik net drie keer geroepen dat ik zeker geen verhaaltje ga lezen als ze zo traag hun pyjama aandoen …. en dan lees ik toch. Achja …

Maar over het algemeen kan ik eigenlijk wel goed dingen weigeren. Of weigeren is niet het juiste woord, ik probeer altijd een alternatief aan te bieden dat mij beter past of een wens uit te stellen naar een punt in een verre toekomst. Willen ze bijvoorbeeld één of ander speelgoedje dan moeten ze wachten tot hun verjaardag/de Sint/Kerstmis. Willen ze snoep? Dan zal ik eerst fruit, yoghurt of een ander gezonder alternatief proberen aan te bieden. Willen ze met mij verstoppertje spelen? Dan zal ik hen eerst proberen te overtuigen om te puzzelen of alleen te spelen. Soms lukt dat, soms niet 😉

40 dagen bloggen: 14/40
Skipdagen : 2/6

De komende weken blog ik mee over het thema ‘ouderzonden’. Een leuk initiatief van deze twee dames.
Deze week behandelen we de hoofdzonde ‘Invidia’ (nijd, jaloezie, afgunst). De vraag van de week is: Wat zou je direct overnemen van een andere ouder mocht je kunnen?

Ik ben jaloers op kalme ouders. Ouders die zich echt nooit kwaad lijken te maken, die crisissen op een rustige manier kunnen oplossen, die nooit hun stem moeten verheffen en die een eindeloos geduld hebben, ook wanneer ze moe zijn. Van die ouders wiens blik ik soms ook wel in mijn rug voel priemen wanneer ik mij wel weer eens kwaad maak en zit op te winden omdat kind 1 mij totaal negeert en als een wildeman zit rond te crossen op een openbare plaats en kind 2 ondertussen zegt dat hij kaka moet doen terwijl er in de verste verten geen wc in de buurt is. Dan voel ik ze kijken en denken ‘zo zou ik nooit reageren’. En dat denk ik dan ook maar het is sterker dan mijzelf en ik word dan toch weer veel te kwaad op die twee bengels zelfs al weet ik dat ze er ook niet altijd aan kunnen doen, dat het gewoon kleuterkuren zijn.

Ik heb mij dan ook al vaak geschaamd achteraf. Als ik weer maar eens, vaak door vermoeidheid, te snel kwaad ben geworden terwijl ik het waarschijnlijk op een rustige manier ook had kunnen oplossen.
Of ook wanneer ik er in slaag om een idee dat in mijn hoofd perfect klonk (‘laten we samen koekjes bakken’) te laten veranderen in één groot drama omdat ik niet altijd het geduld kan opbrengen om die kinderen te zien klungelen met eitjes die ze persé zelf willen breken en met kommen waar ze in willen roeren terwijl het deeg overal in het rond vliegt. En dan die vuile handen die overal aankomen, ik kan het niet altijd aan.
Dus ja als ik iets zou kunnen overnemen van een andere mama dan is het geduld en kalmte.

Voor de rest ben ik al helemaal perfect dus meer heb ik echt niet nodig.

Ha Ha  … kuch kuch… ha…;-)

40 dagen bloggen: 8/40
Skipdagen : 1/6