Wel, eigenlijk geen echt lijstje dit keer maar een terugblik op het mama-zijn in 2013, het jaar waarin zoonlief 1 jaar werd.

Ik bekeek deze week enkele filmpjes en foto’s op mijn gsm van een paar maanden geleden. Zo zat er onder meer een filmpje tussen van zoonlief die ergens in een winkel plots voor het eerst aan één hand naast zijn papa stapt. Wat een mijlpaal was dat doen.
Vrolijk lachend, op wiebelende beentjes komt hij op mij afgestapt in het filmpje, zijn papa stevig vasthoudend aan slechts 1 hand.

Wat heel raar is, is dat ik mij die fase al niet meer kan herinneren. Ik herken het kindje op dat filmpje bijna niet. Het lijkt een filmpje van jaren geleden, maar het is er eentje van in de zomer, slechts enkele maanden geleden. 

Zoonlief is gewoon zo hard veranderd de laatste maanden. Hij stapt al lang niet meer al wiebelend op die gekke beentjes van hem maar rent rond op zijn kleine gespierde beentjes, doet de gekste dingen, ontdekt het door zijn benen kijken, komt ons knuffelen, begrijpt ons veel meer dan enkele maanden geleden. Hij heeft controle over zijn lichaam gekregen. Hij kan vrij proper eten met een lepel, hij is handig wanneer hij speelt met zijn speelgoed. Hij praat elke dag een beetje meer. Hij weet dat een koe boe zegt en een eend kwaak,  zelfs een paard, een uil, een wolf, … hij kan ze allemaal nadoen.

Begin dit jaar kon hij nog geen mama of papa zeggen en ondertussen heeft hij al een hele reeks met favoriete woorden: Gedaan!, boo (boom), aka (vake), mamoeke (moeke), kaas, koek, dine (drinken), papa, mama, poes, … en tegenwoordig komt er dagelijks wel een woordje bij. Gisteren zei hij ineens ‘papegaai’. 

Aan de foto’s van dit jaar viel het mij ook op hoe hard zijn haar gegroeid is. Het zou nu eigenlijk wel eens geknipt mogen worden. Wat een verschil met zijn bijna kale hoofd begin dit jaar.

Hij heeft in de loop van dit jaar ook (eindelijk) een vast slaapritme gevonden, dat nu de komende weken met al die feesten weer helemaal overhoop gegooid zal worden. Maar we hebben in oktober het uurverschil met NY overleefd, dus dit zal hopelijk ook wel lukken.

Hij is nog zo klein maar zag toch al een stukje van de wereld in 2013: het warme Frankrijk en het bruisende New York.

Hij deed het heel flink bij de onthaalmoeder dit jaar. Het lijkt wel alsof hij de allerliefste versie van zichzelf voor daar bewaart. Blijkbaar is hij daar heel behulpzaam, ruimt goed op, is enthousiast bij de spelletjes, …. Deze week ging hij zelfs een kindje ondersteunen die net haar eerste stapjes leerde zetten.Schattig toch! Zouden we misschien toch maar een broertje/zusje voor hem voorzien dan? Want ook dit was een vraag die we ons in 2013 stelden.

Op mama vlak was 2013 een goed jaar. Ja, we hebben enkele zware maanden gehad toen zoonlief niet wou slapen, maar we zij er door geraakt en de laatste maanden waren super.
Hopelijk wordt 2014 op dat vlak minstens even goed!

Groetjes,

Sheena