Bijna 26 weken zwanger en dit spookt er de laatste tijd door mijn hoofd:


‘Een tweede kind!?’ ‘Wat?’ ‘Waar zijn wij aan begonnen?’ ‘Gaan wij dat wel kunnen?’  *beklemmend gevoel*

‘Ik zie mijn buik bewegen, daar zit écht een kindje in’

‘Ik voel mij zo schuldig: bij zoonlief had ik nu al een geboortelijst, geboortekaartje en doopsuiker gekozen en bij deze zwangerschap ben ik nog niet eens gestart met de zoektocht’

‘Help, hoe lang op voorhand moet je weeral beginnen met die doopsuiker? Hoe lang kan ik dat nog uitstellen? En verdorie wat kwam er nog allemaal kijken bij een zwangerschap, moesten wij ook geen kraamgeld en zo aanvragen? *Stress*

‘Ik voel mij zo schuldig: zoonlief weet nog niet wat hem gaat overkomen, hij heeft ons nu nog helemaal voor hem alleen en hij beseft niet dat hij ons gaat moeten delen, ocharme!’

‘Ik voel mij zo schuldig: bij de eerste zwangerschap nam ik elke maand een foto van mijn buik en nu ben ik bijna 6 maanden ver en heb ik helemaal geen buikfoto’s genomen. Ocharme dat kleine ventje in mijn buik, ik moet hem dringend wat meer aandacht geven’

‘Hoe lang zou ik nog in mijn gewone t-shirts en truien passen? Ik zal toch niet moeten gaan shoppen voor extra kledij zeker, dat is ook weer weggesmeten geld zo’n zwangerschapsoutfit voor een paar weken’

‘Hé mijn haar ziet er nog eens gezond uit’

‘Wat zijn die extra haren hier ineens??’

‘Hoe laat is het? 4 uur ’s nachts? Hier gaan we weer.. ik ga niet meer in slaap kunnen vallen’

‘Ik kom niet meer uit deze zetel al staat mijn blaas op ontploffen’

…..

Sheena