8 u ’s ochtends. Op 4,5 km van onze voordeur ontploffen twee bommen. Een uur later op 12 km van onze voordeur nog een bom.

Zo dichtbij en ergens ook zo ver weg. Parijs joeg mij op één of andere manier meer schrik aan. Omdat het zo onverwacht was. Omdat Brussel toen in lockdown ging en de terreurdreiging in ons land plots héél dichtbij kwam. De dreiging op zich jaagt meer angst aan vind ik. Vandaag heb ik meer een gevoel van ‘het is voorbij, we zijn er (even) van af’. Of dat echt zo is of niet dat weet ik niet maar zo voelt het in mijn hoofd. Misschien dat het pas doordringt als ik de vertrekhal zie, misschien ben ik nog in een soort van ontkenningsfase. Aan de doden en gewonden durf ik niet te denken. Ik zag ze gisteren op foto’s en filmpjes en het leek uit een ander land te komen. Een oorlogsland.

Mijn kinderen weten van niets en dat is maar goed ook. Voor de oudste was het een gewone schooldag zoals alle andere en de jongste had een fijne dag bij de onthaalmoeder.

Zelf zat ik de hele dag veilig op het werk in Antwerpen en manlief geraakte goed en wel thuis van uit Brussel. Overdag volgden we de berichtgeving op en hoorden we verhalen van mensen die we kennen die heel erg dicht in de buurt waren. ’s Avonds waren we opgelucht dat we weer allemaal bij elkaar waren.

Maar dat was gisteren. Nu is het vandaag en het leven gaat gewoon door. En zo moet het ook. Zij denken dat ze gewonnen hebben maar ik voel mij niet verloren. Zoveel liefde rond mij … daar kunnen zij alleen maar van dromen.

Sheena