Ik heb nu al bijna één jaar deze beauty in mijn bezit:

Tijd voor een review!

Wat ik zo leuk vind aan haar:

– Ze heeft een knopje waarmee ik gemakkelijk de draad in de naald kan steken. Ik geef toe: in het begin heb ik er wat mee gesukkeld omdat ik niet meteen helemaal doorhad hoe het werkte, maar ondertussen kan ik het met mijn ogen dicht.
– Ze maakt een mooi geluid, een echt naaimachinegeluid, helemaal niet storend of lawaaierig.
– Ze is gemakkelijk te bedienen: ik moet niet in het schermpje zitten prutsen maar kan gewoon op de knopjes duwen: naald een beetje opzij zetten? Hups dan druk ik op het knopje om de naald opzij te zetten. Even overschakelen naar zigzag steek? Hups, dan druk ik toch gewoon even op het knopje met de zigzag,enzovoort. Op het schermpje toont ze mij dan nog eens wat ik geselecteerd heb en raadt ze mij ook aan welk voetje ik haar moet aandoen.
– haar voetjes zijn heel makkelijk te verwisselen
– ze doet wat van haar verwacht wordt, ze levert perfecte steken op. Ik kreeg al vaak de opmerking ‘amai, jij hebt zeker een goede machine’ wanneer ik één van mijn naaiwerkjes toonde (ze deed mij dus als beginneling al erg goed overkomen)
– ik ben tot nu toe nog niets tegengekomen dat ik wil doen maar niet kan doen met deze machine, ondanks dat zij ‘maar’ het basismodel van Bernina is
– ze windt met veel gemak een spoeltje op, ik blijf dat leuk vinden om naar te kijken
– de naald is makkelijk te verwisselen
– de bediening met de pedaal is super: doet perfect wat ik wil

Wat ik niet leuk vind aan haar:

– NIETS!

Of als ik dan écht iets moet noemen: één keer at ze mijn tricotstof op, maar na het kopen van een boventransportvoet heeft ze dat daarna nooit meer gedaan en ik heb het haar dan ook vergeven.
Af en toe weigerde ze al eens dienst, maar dat bleek steeds mijn eigen fout te zijn (draad niet goed ingeregen, spoeltje verkeerd ingestoken, …) dus dat kan ik haar niet kwalijk nemen (al heb ik op die momenten, wanneer ik gefrustreerd raakte, haar natuurlijk wel de schuld gegeven… totaal onterecht, maar ze kan daar tegen!).

Ik ben nog steeds even verliefd op haar als op de dag waarop ik haar kocht. We zijn een goed team, mijn Bernina en ik.
Ze was niet goedkoop, dat niet, maar ik ben blij dat ik vorig jaar toen ik op één naailes na nog 0.0% ervaring had met naaien er tóch voor gekozen heb om meteen een deftige machine te kopen.
Ik heb destijds getwijfeld tussen Pfaff en Bernina (de Pfaff was goedkoper én kon meer) maar de Bernina was voor mij duidelijker qua bediening en bovendien voelde de bediening met de pedaal beter aan, wat voor mij de doorslag heeft gegeven. Wat ook een rol speelde is dat er in mijn schoonfamilie een aantal mensen zijn met Bernina’s ouder dan 20 jaar die nog steeds in topconditie zijn. Dus het vertrouwen in het merk was er.
Als ik de kostprijs zou kunnen verdelen over 20 jaar dienst dan is het trouwens al een veel minder dure machine 😉

Mijn Berninaatje is een aanrader voor mensen die op zoek zijn naar een zeer degelijke basismachine die (hopelijk) vele jaren kan meegaan en die alles doet wat je verwacht van een naaimachine.

Groetjes,

Sheena
(ps: ik heb géén aandelen bij Bernina, dit is mijn eigen oprechte en totaal onafhankelijke mening)

Twee weken geleden op het stoffenspektakel in Antwerpen hield ik even halt bij de stand van Bernina om eens te kijken wat een overlockmachine eigenlijk allemaal kan.
Ik kreeg een korte demonstratie en dacht ‘amai!’. Binnen de kortste keren kwamen er daar mooi afgewerkte stukken van onder de machine gerold. Ik zag een rolzoom gemaakt worden, ruches gemaakt worden, … Het zag er allemaal zo simpel uit en tegelijkertijd ook heel ingewikkeld. Zoveel knoppen, draden, naalden. Het schrikte mij toch ook wat af.
Ik besloot na afloop ‘Tof zo’n machine, maar nog niet voor nu’.

De voorbije weken bekeek ik weer veel patroontjes en meer dan voordien viel het mij op hoe vaak er verwezen wordt naar een overlockmachine. Soms kan je het ook zonder maken, maar de voorkeur wordt steeds gegeven aan overlock. Ik begin het gevoel te krijgen dat ik iets mis, dat ik bepaalde leuke dingen niet kan maken omdat ik geen overlock heb.

Dus nu denk ik om met mijn verjaardag en kerst (kerstavond is toevallig ook mijn verjaardag) geld te vragen om te sparen voor zo’n machine en er toch iets sneller dan eerst gepland eentje te kopen.

Het hele overlockgebeuren blijft voor mij nog wel een beetje vaag. Zo snap ik nog niet helemaal wanneer je de naaimachine nog gebruikt en wanneer de overlock. Ik heb schrik dat ik mijn naaimachine niet veel meer nodig ga hebben als ik zo’n overlock koop en dat wil ik nu ook weer niet.

Bij deze dus een kleine enquête:

Hebben jullie een overlockmachine?
Waarom wel/ waarom niet?
Welk merk?
Gebruik je het veel?
Waarvoor gebruik je de overlock en waarvoor gebruik je nog je naaimachine?
Is zo’n machine zo moeilijk om mee te werken als het er uit ziet?

Groetjes,

Sheena

update: enkele maanden na het schrijven van dit bericht kreeg ik van manlief een Bernina 1150 MDA cadeau voor mijn verjaardag. Intussen kan ik mijn overlock al niet meer missen! Het inrijgen is eventjes zoeken maar van zodra dat in orde is, is het supersimpel om mee te werken. Ook de gewone naaimachine wordt hier nog veel gebruikt. Beide toestellen vullen elkaar prima aan!

Gisterenavond trok ik met mijn splinternieuwe naaimachine en mijn nieuw gekocht stofje naar de tweede naailes. 
Iedereen had alweer ijverig zijn naaimachine geïnstalleerd tot de lerares toekwam en zei: ‘zet die machines maar terug weg. We gaan eerst stof knippen.’
Ahja, logisch eigenlijk, hup alle machines terug op de grond. Na een korte uitleg over vouwlijnen, zelfkant en extra centimeters gingen we aan de slag. De patronen hadden we de vorige les al overgetekend dus we hadden allemaal vrij snel onze geknipte lapjes stof in handen.

Na het knippen moesten we de stofjes al eens voorlopig (met de hand) aan elkaar naaien. Zoiets had ik dus nog nooit gedaan. Mijn medeleerlingen blijkbaar wel want ik deed er twee keer zo lang over. Bovendien liep bij mij mijn draad nogal krom ipv recht. Iets om op te oefenen dus.

Na het voorlopige naaien mochten we de rok al eens passen. Die van mij was veel te groot. Ik had dat al verwacht want in de maattabel van Mme Zsazsa kwam ik met mijn heupbreedte, taille en tailleband in drie verschillende maten terecht. Mijn lichaam zit wat raar in elkaar blijkbaar. Voor alle zekerheid had ik dan maar de grootste maat genomen, maar dat bleek toch wat té groot. Gelukkig was er de lerares om mij te helpen om de rok weer wat smaller te maken.

En toen was het eindelijk zo ver, na twee uur knippen en naaien met de hand, mocht ik eindelijk mijn naaimachine bovenhalen. We mochten de naad (niet die langs de ritskant) gaan stikken.
Bij iedereen ging dat supervlot. Ik daarentegen was er na vijftien centimeter al in geslaagd een ‘valse plooi’ te stikken. Wat ik trouwens pas doorhad toen ik klaar was. Waardoor ik dus het woord ‘tornen’ heb leren kennen.
Mijn naad liep ook zo scheef als iets. Bovendien was ik er in geslaagd om na het ‘tornen’ van de ‘valse plooi’ het nieuw te stikken stuk nog schever te stikken waardoor het niet meer aansloot bij mijn reeds gestikte stuk. Snappen jullie er nog iets van? Dat het dus eigenlijk één grote knoeiboel was.

Geen tijd om te treuzelen echter, want de volgende stap moest al gebeuren: een zigzagnaad op de zijkant. Eerst even oefenen op een lapje stof. Daarna voor echt. Dat ging redelijk. 
Daarna zat de les er op en kregen we instructies om tegen volgende les alles eens te strijken zodat we de rits er volgende keer kunnen inzetten en het rokje kunnen afwerken.

Voor mij was er nog een extra huistaak: de slecht gestikte naad opnieuw doen. Ik kruip vanavond dus terug achter mijn machine. Wat ik helemaal niet zo erg vind.

Ondanks de knoeiboel vond ik het nog altijd heel plezant. Ik hoop dat ik er  in zal slagen alsnog een mooi eindresultaat te bekomen.

Groetjes,
Sheena

Gisteren mocht ik gaan shoppen voor alle benodigdheden voor mijn zelf te maken rokje!
Ik trok met manlief en kind naar Mechelen. Daar is er een leuk winkeltje ‘Stich&co’ waar je stofjes kan kopen. De lerares van de stiklessen had ons gezegd dat we sowieso een katoenen stof moesten kopen en geen stofje met strepen of met ruitjes want dat zou te moeilijk zijn. Ik had iets met bolletjes in mijn gedachten, maar uiteindelijk heb ik een gewone effen stof gekozen. In de kleur van een paar schoenen van mij, zo heb ik meteen al een halve outfit.

Daarna zijn we naar de Veritas geweest voor een schaar, kopspelden, patroonpapier, zo van die dingen.
Tegen dat ik daar buiten kwam had ik toch al redelijk wat geld opgedaan aan de voorbereidingen voor mijn rokje.

Maar … het ergste moest nog komen.
In Mechelen is er een grote naaimachinewinkel ‘Van Rooy’. Daar wou ik nu toch ook graag eens binnenspringen want ik had ondertussen al uren en uren op het internet besteed met het zoeken naar een perfecte startersnaaimachine voor mijzelf. Ik leende tot nu toe de naaimachine van mijn schoonmoeder om de lessen te kunnen volgen. Maar zij gebruikt die machine zelf ook nog zeer veel waardoor ik er niet op kon oefenen tussen de lessen door.
Dus ik was toch aan het denken over een eigen machine en na veel zoeken was ik al tot de conclusie gekomen dat die eerste machine meteen iets deftig moest zijn. Waarom? Omdat ik dat advies kreeg van verschillende ervaren naaisters (zoals mijn schoonmoeder die al 20 jaar met dezelfde Bernina naait) en ook vooral omdat ik de opties in de toekomst wat wil openhouden naar wat ik met die machine allemaal wil gaan doen. Voor zwaardere stoffen heb je al een zwaardere motor nodig in de machine etc. 
Ik twijfelde uiteindelijk nog tussen twee merken: Bernina of Pfaff. Dus die ben ik dan eens gaan uittesten in de winkel. Na anderhalf uur had ik beslist: de Bernina! Die voelde beter aan en leek eenvoudiger in gebruik. Zodus heb ik nu een eigen, zeer deftige, naaimachine en ik ben er keiverliefd op!!!

Ik wou natuurlijk meteen al iets kunnen maken op die naaimachine en zodus drong er zich nog een laatste aankoop op: het boek ‘Allemaal rokjes’ van Mme Zsazsa.
Want onze lerares had gezegd dat vooraan in dat boek een makkelijke oefening stond, namelijk het maken van ‘gewichtjes’ die van pas komen om patronen op hun plaats te houden bij het knippen van stof. Iets makkelijk dat ik ook nog eens ga kunnen gebruiken achteraf… ideaal! Bovendien gaan we uit dat boek een rok maken in de les en ik wou al eens bestuderen hoe dat ik zijn werk zal gaan (strever die ik ben).

De eerste oefening (en het helemaal klaarzetten van de naaimachine) ging vrij vlot.
Hieronder het resultaat:

Ik geef toe: het is niet helemaal hetzelfde als de gewichtjes op de foto in het boek, maar kom, ik ben al blij dat ik er in geslaagd ben IETS te maken. Ik had dit tenslotte nog nooit eerder gedaan.

Ik geef jullie ook nog graag een foto mee van het gekozen stofje voor de rok:

Ik probeer nu te vergeten hoeveel geld ik gisteren heb opgedaan en vooral te genieten van mijn mooie machine en alle toekomstige naaiprojecten die mij nog te wachten staan. Ik heb er echt veel zin in!

Groetjes,

(van een bankroete) Sheena