… en dan heb ik een hele maand lang vakantie! Zowel mijn man als ik nemen in april ouderschapsverlof. Wij krijgen regelmatig de opmerking: ‘nemen jullie allebei samen ouderschapsverlof !? ‘ Eum …. ja dus! Ik had niet beseft dat dit blijkbaar niet zo de gewoonte is maar wij willen echt eens 1 maand lang allemaal samen thuis zijn en niet in de klassieke zomervakantie. Wachten op de zomer duurde ons namelijk veel te lang na een jaar zonder echte vakantie (door de verbouwing), dus wij kozen voor de maand april.
Onze jongens hebben in april twee weken paasvakantie waarin we veel tijd samen kunnen doorbrengen en in de twee andere weken gaan we er kei hard van genieten om elke dag aan de schoolpoort te staan. Dat is ook eens luxe!
Op de schooldagen kunnen de man en ik dan wat klusjes in huis aanpakken die al lang op de to-do lijst staan en genieten van onze kinderloze uren. We gaan dan eens samen kunnen gaan lopen zonder eerst een babysit te moeten regelen. Of we kunnen eens gaan lunchen of gaan shoppen zonder loslopende kinderen …ideeën genoeg! De maand gaat veel te kort zijn, ik weet het nu al, we gaan keuzes moeten maken.
Hoe dichter het in de buurt komt, hoe meer ik er naar uit begin te kijken. Ik begin stilaan te beseffen dat we echt vakantie gaan hebben, grote vakantie, zomaar in april. Ik hoop dat het een leuke maand zal worden…. (en dat stomme dingen zoals de griep uit ons huis blijven die maand!)

40 dagen bloggen: 25/40
Skipdagen : 4/6

Vandaag had er iemand op het werk een hele grote zak M&M’s met nootjes meegebracht. Sympathiek maar ook irritant …
De hele dag lang graaiden er mensen in de zak M&M’s en knabbelden ze er op los. Terwijl ik mij probeerde te concentreren op mijn werk hoorde ik ‘ritsel ritsel’ en dan ‘smik smak kraak kraak’. Mijn haren gingen er bijna van rechtstaan en toen was het hek van de dam … ik hoorde alleen nog maar irritante geluiden de hele dag door: ik hoorde die ene collega superluid typen op zijn toetsenbord, ik hoorde bij een andere collega heel de tijd een irritant geluidje van één of ander chatgesprek waarin hij betrokken was en twee bureau’s verder zat er iemand luid smakkend een appel te eten. Ik voelde dat ik het bijna zou gaan verliezen dus ik zette snel mijn koptelefoon met muziek op. Aaaaah … zalig. Toen was er weer rust.

Ik vroeg mij jarenlang af of ik misschien abnormaal was omdat ik mij zo extreem kon ergeren aan bepaalde geluiden. Ik kon er echt kwaad, bijna agressief van worden. Zeker thuis tijdens mijn puberteit kon ik echt niks verdragen.
Tot een paar jaar geleden, toen voelde ik mij plots begrepen, ik las toen namelijk iets in de krant over misofonie.

Volgens Wikipedia is misofonie = een aandoening waarbij specifieke geluiden heftige gevoelens van woede, haat of walging oproepen. Het gaat bij misofonie om specifieke geluiden, niet om geluid in het algemeen. Misofonie is vooral een afkeer van geluiden die door mensen geproduceerd worden, zoals mond- en keelgeluiden (smakken, slikken, ademen, neus ophalen, etc). Ook geluiden als typen op een toetsenbord, klikken met een pen en lopen met hakken op een harde vloer zijn veelvoorkomende triggers. Doordat er een hyperfocus (overconcentratie) voor bepaalde geluiden ontstaat, zijn mensen met misofonie in staat om deze geluiden boven alles uit te horen. De emoties die worden opgeroepen zijn vaak dermate heftig, dat mensen die aan misofonie lijden hun triggers zoveel mogelijk vermijden.Vermoeidheid en stress zijn versterkende factoren.

Dat heb ik dus, met 100% zekerheid! En jeej het heeft een naam en er zijn nog andere mensen die hetzelfde meemaken. OEF! Geruststelling 🙂
Ik heb er gelukkig niet elke dag last van en vaak kan ik het wel van mij afzetten door mij op iets anders te concentreren (muziek opzetten of gewoon even gaan wandelen). Ik heb er ook niet bij iedereen evenveel last van. Van mijn kinderen kan ik bijvoorbeeld veel meer verdragen. Het is maar iets geks.
Vandaag had ik er denk ik vooral veel last van omdat ik moe ben, dan kan ik veel minder verdragen. Morgen hopelijk weer beter!

PS: ik eet eigenlijk ook wel graag M&M’s met nootjes en …. ik stoor mij dan niet aan mijzelf 😉 Lekker egoïstisch!
PS2: het geluid dat ik echt het allermeeste haat is het geluid van mensen die hun nagels aan het knippen zijn. Echt bah! (ook hier … dat geluid is wel perfect verdraagbaar bij het knippen van mijn eigen nagels . Tja, sorry!  )

40 dagen bloggen: 24/40
Skipdagen : 4/6

De komende weken blog ik mee over het thema ‘ouderzonden’. Een leuk initiatief van deze twee dames.
Deze week behandelen we de hoofdzonde ‘Ira’ (woede – toorn – wraak – gramschap). De vraag van de week is: Waarmee duwen de kinderen op je spreekwoordelijke knoppen?

• Wanneer het tijd is om naar school te gaan. Ik na héél veel gedoe, geroep en geruzie hun eindelijk in hun jassen en schoenen heb gekregen. Ik de hoop krijg dat we misschien toch nog nét op tijd op school kunnen geraken en er dan eentje zegt: ‘ik wil nog wat melk drinken/een boterham eten’.
  Dat is zo’n situatie waarin ik dan moet kiezen tussen :
  optie a: luisteren en geven wat ze vragen maar dan moet ik zelf weer mijn schoenen uitdoen, alles gaan halen/maken en aargh we zijn al te laat
  OF optie b: ze toch naar buiten werken goed wetende dat ik dan de hele weg twee krijsende kleuters mag meeslepen.
  Ik kies dus meestal voor optie c: Mij eens goed kwaad maken. Niet altijd de beste optie maar mijn geduld is niet oneindig …
• Wanneer ze recht in mijn oor krijsen
• Wanneer ze mij fysiek pijn doen nadat ik hen al tien keer gewaarschuwd heb dat ze niet zo op mij moeten kruipen/ aan mij gaan hangen
• Wanneer ze roepen alsof het een bende wilde dieren zijn en door hun eigen geroep niet (willen) horen wat ik hen vraag … dan begint mijn bloed meestal lichtjes te koken. Dat wild roepen en rondrennen komt ook meestal op rond bedtijd … dan weet ik al meteen wat een strijd het weer gaat worden om ze kalm en rustig in bed te krijgen. Aargh!
• Wanneer ze in dictator modus gaan en ik denk ‘pff ik heb echt geen zin in een crisis vandaag‘ en dus braaf doe wat ze mij allemaal vragen …tot ze echt onredelijk beginnen worden.
  Bijvoorbeeld: hij wil melk drinken. Ik geef melk.
  Neen het moet in de Paw Patrol beker. Ik giet het over in de Paw Patrol beker.
  Neen niet die Paw Patrol beker, die waar Sky op staat. Ik neem de juiste Paw Patrol beker.
  Of neen het moet toch in de groene beker. Ik giet het in de groene beker.
  Ik moet de beker aangeven. Ik geef de beker.
  Ik moet aan de andere kant van de tafel gaan staan. Ik ga daar staan.
  Hij wil toch water drinken. Ik geef water.
  Neen niet in dezelfde beker! Ik neem een andere beker.
  Neen ik mag die beker niet vastpakken. Ik zet de beker terug.
  Ik moet blijven stilstaan.
  Ik mag niet praten.
  Ik mag niet kijken.
  Alé ik moet water geven!!
  Mijn geduld begint op te geraken. Ik begin te beseffen dat ik beter meteen korte metten had gemaakt met dit gedoe want dat dit sowieso in een crisis gaat eindigen. En dat is dan het moment waarop ik plots heel kwaad kan worden …
• Wanneer ik moe ben na een lange werkdag en snak naar een moment van rust in de zetel en hen dus zo rap mogelijk in bed wil leggen maar ze net dan beslissen dat ze me 10 keer gaan terugroepen. ‘Ik wil nog drinken‘. ‘Ik moet nog pipi doen’. ‘Mijn laken ligt niet goed‘. ‘Je bent een kusje en een knuffel vergeten!’ .’Je moet mijn lichtje aan doen‘. ‘Ik wil knuffel x in mijn bed‘ . ‘Ik kan niet slapen‘. ‘Ik heb het te warm‘…. Echt dan is het soms ZO moeilijk om mijn kalmte te bewaren.
• Wanneer ze op de achterbank beginnen ruzie maken terwijl ik mij net superhard moet concentreren op de baan (en anders ook)
• Wanneer ze iets in hun handen hebben dat ze niet in hun handen mogen hebben (denk bijvoorbeeld aan een breekbaar beeldje dat normaal gezien op de kast staat). Wanneer ik dan vraag om het terug op de kast te zetten en hij in ‘mega stout kind’-modus gaat en gevaarlijke armbewegingen begint te maken met datgene in zijn hand dat hij niet mocht vasthouden. Echt dan word ik gewoon zot.

En zo zijn er nog veel voorbeelden maar alles hangt ook af van mijn eigen vermoeidheid want soms kan ik hun kuren perfect tolereren en blijf ik zo geduldig en kalm tot ze het zelf opgeven. Dat zijn de échte overwinningen.
Aan de andere kant moet ik ook vaak doen ‘alsof’ ik kwaad ben, om hen in bepaalde situaties goed & fout aan te leren terwijl mij dat vanbinnen niet altijd echt kwaad maakt.

Ach, het hoort er allemaal bij zeker, bij het ouderschap? ‘Het is maar een fase‘ denk ik altijd…. En gelukkig zijn er ook nog vele momenten waarbij ik mij niet kwaad hoef te maken, dan zijn die ruzies weer snel vergeten.

40 dagen bloggen: 21/40
Skipdagen : 4/6

Vorig jaar ontstond Tournée Minérale, een uitdaging om tijdens de maand februari geen alcohol te drinken.
Ik zag veel mensen hier aan deelnemen maar zelf stond mijn hoofd er toen niet naar, ik had trouwens al een fantastisch restaurantje geboekt voor op onze minitrip die maand waar ik sowieso alcohol wou kunnen drinken.

Dit jaar hadden we geen reis geboekt in februari en voelde ik eigenlijk wel de nood om eens deel te nemen aan een maand zonder alcohol.
Pas op, ik stel mijzelf al vrij veel grenzen wat alcohol betreft in het dagelijkse leven: alleen in het weekend of op feestdagen drinken, nooit drinken als ik nog moet rijden en niet drinken tijdens werkuren of werkfeestjes … dat zijn zo wat mijn belangrijkste regels.

Maar zelfs met die beperkingen voelde ik de laatste tijd dat het wat teveel aan het worden was.
Eerst waren er de feestdagen, een periode waarin er plots heel veel weekends in een week zaten en toen was er zowat elke dag wel een reden om iets te drinken.
Dan waren er nog de verbouw-weekends waarin we onszelf ’s avonds graag beloonden met een aperitiefje. Op den duur begon ik zelfs wat losser te worden in mijn ‘enkel-in-het-weekend’ regel op dagen dat ik echt veel stress had gehad of de kinderen weer te wild waren geweest en ik even tot rust wou komen door mijzelf te trakteren op een lekker alcoholisch drankje. Want op woensdag werk ik niet dus dinsdagavond is het eigenlijk toch ook al een beetje weekend, toch?

Ik had dus nood aan een pauze en daarom nam ik dit jaar deel aan Tournée Minerale.

Dat ging heel goed trouwens, de maand is voorbijgevlogen zonder problemen en ook vandaag kan ik nog makkelijk zonder alcohol doorkomen.
Toch ben ik een paar keer verschoten van mijzelf. Ik merkte dat ik heel regelmatig echt ZIN had in alcohol. Ik dacht er veel aan, al kon ik er wel makkelijk afblijven en smaakte dat glas cola in de plaats eigenlijk ook niet slecht.

Na een maand zonder alcohol is die zin nog altijd niet weg. Ik denk eerlijk gezegd dat de kans héél groot is dat ik dit weekend alweer ga aperitieven. Al voel ik mij daar nu al wat schuldig over. Het wringt een beetje maar ik voel dat ik niet zou kunnen zeggen dat ik vanaf nu nooit geen alcohol meer ga drinken.
Bij mijn zwangerschappen was dat eigenlijk ook zo: twee keer zonder problemen een jaar niet gedronken en toch daarna weer ‘begonnen’ ondanks dat ik voel dat mijn lichaam er echt niets positiefs uithaalt, integendeel. En toch …..
Iets om verder over na te denken, zo’n bewustmakingscampagne is echt een heel goed initiatief, volgend jaar doe ik al zeker terug mee!

40 dagen bloggen: 13/40
Skipdagen : 2/6