De afgelopen weken blogde ik mee over het thema ‘ouderzonden’. Een leuk initiatief van deze twee dames.
Deze week behandelen we de laatste hoofdzonde ‘Acedia’ (gemakzucht – traagheid – luiheid – vadsigheid). De vraag van de week is: Hoe ga je om met de druk die van jongs af aan op kinderen (en dus ook hun ouder(s)) gelegd wordt. Doe je mee aan de ratrace of ben je meer manana manana?

Ik heb de neiging om onze kinderen op te voeden zoals ik zelf ben opgevoed. Wij moesten steeds ons best doen op school maar we hoefden niet dé beste leerling van de klas te worden.
Wanneer we ons inschreven voor een nieuwe hobby aan het begin van het schooljaar dan werden we verondersteld om elke les te gaan, tenzij het écht niet anders kon. Maar ook daar moesten we niet de allerbeste sporter of cursist worden, integendeel, het werd van thuis uit eerder afgeraden om ambities te hebben om in de topploeg terecht te komen. Al die extra uren trainen, deelnemen aan wedstrijden, strengere trainers en meer stress zagen mijn ouders niet zo goed zitten (we waren ook nergens goed genoeg in dus er stelde zich daar nooit een probleem 😉  ).

We moesten wel én iets van sport doen én iets van muziek én naar de jeugdbeweging gaan. Dat laatste iets te lang naar mijn goesting want ik vond het daar niet altijd even leuk. Bij muziek hebben we ook niet al de jaren notenleer moeten uitdoen, het laatste jaar mochten we laten vallen, we vonden het echt té saai en mijn ouders vonden de basis die we hadden meegekregen voldoende. Het was genoeg om een instrument mee te leren spelen als we dat zouden willen in de toekomst.

Wanneer wij thuis klasgenootjes uitnodigden voor een verjaardagsfeestje dan aten wij iets lekkers en speelden samen spelletjes. Er kwamen geen springkastelen/bowlingbanen/binnenspeeltuinen/’Pinterest perfect’ verjaardagsdecoraties/… aan te pas en toch waren we heel gelukkig.

We mochten ook niet zomaar meegaan in alle modegrillen die er waren maar toch nog nét voldoende zodat we toch het gevoel hadden dat we overal een beetje over konden meepraten.

Diezelfde instelling heb ik dus overgekregen. Je best doen is belangrijk maar je best doen hoeft niet hetzelfde te betekenen als de beste worden.
Onze oudste zoon (bijna 6) moet elke week in de derde kleuterklas een aantal verplichte taken maken (de ‘moetjes’). Ik moedig hem daar van op afstand wat in aan maar tegelijkertijd vind ik het ook geen ramp als er eens een week een ‘moetje’ niet werd vervuld. Moest hij nu echt wekelijks maar de helft van zijn moetjes doen dan zou ik er wel meer de nadruk op gaan leggen maar zo af en toe eens niet alles halen, daar ga ik echt niet boos om worden.

Hetzelfde met sport: onze jongens gaan 1 uur in de week naar de bewegingsschool en een half uurtje naar de zwemles. Niets competitief, gewoon fun en tegelijkertijd leren ze iets nuttig. Prima zo!
Onze oudste is nogal bang in het water en geraakt maar moeilijk in de volgende zwemgroep met een hoger niveau. Tja, het zij zo, alles komt wel op zijn tijd. Zelfs al kunnen al zijn klasgenootjes van in het begin van de zwemlessen intussen al 25 meter zwemmen, daar zitten we niets mee in. Ieder op zijn eigen tempo.

Ik zou het wel jammer vinden moest ik onze kinderen in de toekomst niet meer kunnen overtuigen om toch IETS van hobby te beoefenen. Dat zou ik wel een gemis vinden voor hun eigen ontwikkeling. Dan zou ik al eens wat lastiger kunnen worden …. Of ook wanneer ze echt hun best niet doen, dat vind ik ook niet fijn. Als onze oudste zijn zwemles volgt en hij doet flink mee maar durft niet in het water te springen dan ben ik toch nog trots op hem. Als hij daarentegen als een lastig kind weigert om ook maar één teen in het water te steken zelfs al heeft de juf al lang gezegd dat ze hem desnoods wel zal dragen dan kan ik wel boos worden.

Onze jongste, die krijgt elke week van op school een lijstje mee met zaken die hij de volgende week moet meebrengen naar de klas. Ook daar heb ik de perfectie al wat losgelaten. Ik ga echt geen uren op zoek, of nog speciaal naar een winkel gaan om dat ene bepaalde iets dat ze nodig hebben om te knutselen mee te kunnen geven. Als ik het heb liggen dan geef ik het mee en anders…. pech, er is die dag vast nog wel iets anders leuks te doen in de klas. Het is nog maar het eerste kleuterklas hè, chill ….

Voorlopig hebben we hier dus nog niet al te veel last van de druk die op onze kinderen gelegd zou worden. Al kan ik mij voorstellen dat die druk de komende jaren alleen maar zal toenemen … vraag het mij nog eens binnen een jaar of 10 hoe het er tegen dan mee staat 😉

40 dagen bloggen: 26/40
Skipdagen : 4/6

… en dan heb ik een hele maand lang vakantie! Zowel mijn man als ik nemen in april ouderschapsverlof. Wij krijgen regelmatig de opmerking: ‘nemen jullie allebei samen ouderschapsverlof !? ‘ Eum …. ja dus! Ik had niet beseft dat dit blijkbaar niet zo de gewoonte is maar wij willen echt eens 1 maand lang allemaal samen thuis zijn en niet in de klassieke zomervakantie. Wachten op de zomer duurde ons namelijk veel te lang na een jaar zonder echte vakantie (door de verbouwing), dus wij kozen voor de maand april.
Onze jongens hebben in april twee weken paasvakantie waarin we veel tijd samen kunnen doorbrengen en in de twee andere weken gaan we er kei hard van genieten om elke dag aan de schoolpoort te staan. Dat is ook eens luxe!
Op de schooldagen kunnen de man en ik dan wat klusjes in huis aanpakken die al lang op de to-do lijst staan en genieten van onze kinderloze uren. We gaan dan eens samen kunnen gaan lopen zonder eerst een babysit te moeten regelen. Of we kunnen eens gaan lunchen of gaan shoppen zonder loslopende kinderen …ideeën genoeg! De maand gaat veel te kort zijn, ik weet het nu al, we gaan keuzes moeten maken.
Hoe dichter het in de buurt komt, hoe meer ik er naar uit begin te kijken. Ik begin stilaan te beseffen dat we echt vakantie gaan hebben, grote vakantie, zomaar in april. Ik hoop dat het een leuke maand zal worden…. (en dat stomme dingen zoals de griep uit ons huis blijven die maand!)

40 dagen bloggen: 25/40
Skipdagen : 4/6

Vandaag had er iemand op het werk een hele grote zak M&M’s met nootjes meegebracht. Sympathiek maar ook irritant …
De hele dag lang graaiden er mensen in de zak M&M’s en knabbelden ze er op los. Terwijl ik mij probeerde te concentreren op mijn werk hoorde ik ‘ritsel ritsel’ en dan ‘smik smak kraak kraak’. Mijn haren gingen er bijna van rechtstaan en toen was het hek van de dam … ik hoorde alleen nog maar irritante geluiden de hele dag door: ik hoorde die ene collega superluid typen op zijn toetsenbord, ik hoorde bij een andere collega heel de tijd een irritant geluidje van één of ander chatgesprek waarin hij betrokken was en twee bureau’s verder zat er iemand luid smakkend een appel te eten. Ik voelde dat ik het bijna zou gaan verliezen dus ik zette snel mijn koptelefoon met muziek op. Aaaaah … zalig. Toen was er weer rust.

Ik vroeg mij jarenlang af of ik misschien abnormaal was omdat ik mij zo extreem kon ergeren aan bepaalde geluiden. Ik kon er echt kwaad, bijna agressief van worden. Zeker thuis tijdens mijn puberteit kon ik echt niks verdragen.
Tot een paar jaar geleden, toen voelde ik mij plots begrepen, ik las toen namelijk iets in de krant over misofonie.

Volgens Wikipedia is misofonie = een aandoening waarbij specifieke geluiden heftige gevoelens van woede, haat of walging oproepen. Het gaat bij misofonie om specifieke geluiden, niet om geluid in het algemeen. Misofonie is vooral een afkeer van geluiden die door mensen geproduceerd worden, zoals mond- en keelgeluiden (smakken, slikken, ademen, neus ophalen, etc). Ook geluiden als typen op een toetsenbord, klikken met een pen en lopen met hakken op een harde vloer zijn veelvoorkomende triggers. Doordat er een hyperfocus (overconcentratie) voor bepaalde geluiden ontstaat, zijn mensen met misofonie in staat om deze geluiden boven alles uit te horen. De emoties die worden opgeroepen zijn vaak dermate heftig, dat mensen die aan misofonie lijden hun triggers zoveel mogelijk vermijden.Vermoeidheid en stress zijn versterkende factoren.

Dat heb ik dus, met 100% zekerheid! En jeej het heeft een naam en er zijn nog andere mensen die hetzelfde meemaken. OEF! Geruststelling 🙂
Ik heb er gelukkig niet elke dag last van en vaak kan ik het wel van mij afzetten door mij op iets anders te concentreren (muziek opzetten of gewoon even gaan wandelen). Ik heb er ook niet bij iedereen evenveel last van. Van mijn kinderen kan ik bijvoorbeeld veel meer verdragen. Het is maar iets geks.
Vandaag had ik er denk ik vooral veel last van omdat ik moe ben, dan kan ik veel minder verdragen. Morgen hopelijk weer beter!

PS: ik eet eigenlijk ook wel graag M&M’s met nootjes en …. ik stoor mij dan niet aan mijzelf 😉 Lekker egoïstisch!
PS2: het geluid dat ik echt het allermeeste haat is het geluid van mensen die hun nagels aan het knippen zijn. Echt bah! (ook hier … dat geluid is wel perfect verdraagbaar bij het knippen van mijn eigen nagels . Tja, sorry!  )

40 dagen bloggen: 24/40
Skipdagen : 4/6

De komende weken blog ik mee over het thema ‘ouderzonden’. Een leuk initiatief van deze twee dames.
Deze week behandelen we de hoofdzonde ‘Ira’ (woede – toorn – wraak – gramschap). De vraag van de week is: Waarmee duwen de kinderen op je spreekwoordelijke knoppen?

• Wanneer het tijd is om naar school te gaan. Ik na héél veel gedoe, geroep en geruzie hun eindelijk in hun jassen en schoenen heb gekregen. Ik de hoop krijg dat we misschien toch nog nét op tijd op school kunnen geraken en er dan eentje zegt: ‘ik wil nog wat melk drinken/een boterham eten’.
  Dat is zo’n situatie waarin ik dan moet kiezen tussen :
  optie a: luisteren en geven wat ze vragen maar dan moet ik zelf weer mijn schoenen uitdoen, alles gaan halen/maken en aargh we zijn al te laat
  OF optie b: ze toch naar buiten werken goed wetende dat ik dan de hele weg twee krijsende kleuters mag meeslepen.
  Ik kies dus meestal voor optie c: Mij eens goed kwaad maken. Niet altijd de beste optie maar mijn geduld is niet oneindig …
• Wanneer ze recht in mijn oor krijsen
• Wanneer ze mij fysiek pijn doen nadat ik hen al tien keer gewaarschuwd heb dat ze niet zo op mij moeten kruipen/ aan mij gaan hangen
• Wanneer ze roepen alsof het een bende wilde dieren zijn en door hun eigen geroep niet (willen) horen wat ik hen vraag … dan begint mijn bloed meestal lichtjes te koken. Dat wild roepen en rondrennen komt ook meestal op rond bedtijd … dan weet ik al meteen wat een strijd het weer gaat worden om ze kalm en rustig in bed te krijgen. Aargh!
• Wanneer ze in dictator modus gaan en ik denk ‘pff ik heb echt geen zin in een crisis vandaag‘ en dus braaf doe wat ze mij allemaal vragen …tot ze echt onredelijk beginnen worden.
  Bijvoorbeeld: hij wil melk drinken. Ik geef melk.
  Neen het moet in de Paw Patrol beker. Ik giet het over in de Paw Patrol beker.
  Neen niet die Paw Patrol beker, die waar Sky op staat. Ik neem de juiste Paw Patrol beker.
  Of neen het moet toch in de groene beker. Ik giet het in de groene beker.
  Ik moet de beker aangeven. Ik geef de beker.
  Ik moet aan de andere kant van de tafel gaan staan. Ik ga daar staan.
  Hij wil toch water drinken. Ik geef water.
  Neen niet in dezelfde beker! Ik neem een andere beker.
  Neen ik mag die beker niet vastpakken. Ik zet de beker terug.
  Ik moet blijven stilstaan.
  Ik mag niet praten.
  Ik mag niet kijken.
  Alé ik moet water geven!!
  Mijn geduld begint op te geraken. Ik begin te beseffen dat ik beter meteen korte metten had gemaakt met dit gedoe want dat dit sowieso in een crisis gaat eindigen. En dat is dan het moment waarop ik plots heel kwaad kan worden …
• Wanneer ik moe ben na een lange werkdag en snak naar een moment van rust in de zetel en hen dus zo rap mogelijk in bed wil leggen maar ze net dan beslissen dat ze me 10 keer gaan terugroepen. ‘Ik wil nog drinken‘. ‘Ik moet nog pipi doen’. ‘Mijn laken ligt niet goed‘. ‘Je bent een kusje en een knuffel vergeten!’ .’Je moet mijn lichtje aan doen‘. ‘Ik wil knuffel x in mijn bed‘ . ‘Ik kan niet slapen‘. ‘Ik heb het te warm‘…. Echt dan is het soms ZO moeilijk om mijn kalmte te bewaren.
• Wanneer ze op de achterbank beginnen ruzie maken terwijl ik mij net superhard moet concentreren op de baan (en anders ook)
• Wanneer ze iets in hun handen hebben dat ze niet in hun handen mogen hebben (denk bijvoorbeeld aan een breekbaar beeldje dat normaal gezien op de kast staat). Wanneer ik dan vraag om het terug op de kast te zetten en hij in ‘mega stout kind’-modus gaat en gevaarlijke armbewegingen begint te maken met datgene in zijn hand dat hij niet mocht vasthouden. Echt dan word ik gewoon zot.

En zo zijn er nog veel voorbeelden maar alles hangt ook af van mijn eigen vermoeidheid want soms kan ik hun kuren perfect tolereren en blijf ik zo geduldig en kalm tot ze het zelf opgeven. Dat zijn de échte overwinningen.
Aan de andere kant moet ik ook vaak doen ‘alsof’ ik kwaad ben, om hen in bepaalde situaties goed & fout aan te leren terwijl mij dat vanbinnen niet altijd echt kwaad maakt.

Ach, het hoort er allemaal bij zeker, bij het ouderschap? ‘Het is maar een fase‘ denk ik altijd…. En gelukkig zijn er ook nog vele momenten waarbij ik mij niet kwaad hoef te maken, dan zijn die ruzies weer snel vergeten.

40 dagen bloggen: 21/40
Skipdagen : 4/6