De komende weken blog ik mee over het thema ‘ouderzonden’. Een leuk initiatief van deze twee dames.
Deze week behandelen we de hoofdzonde ‘Ira’ (woede – toorn – wraak – gramschap). De vraag van de week is: Waarmee duwen de kinderen op je spreekwoordelijke knoppen?

• Wanneer het tijd is om naar school te gaan. Ik na héél veel gedoe, geroep en geruzie hun eindelijk in hun jassen en schoenen heb gekregen. Ik de hoop krijg dat we misschien toch nog nét op tijd op school kunnen geraken en er dan eentje zegt: ‘ik wil nog wat melk drinken/een boterham eten’.
  Dat is zo’n situatie waarin ik dan moet kiezen tussen :
  optie a: luisteren en geven wat ze vragen maar dan moet ik zelf weer mijn schoenen uitdoen, alles gaan halen/maken en aargh we zijn al te laat
  OF optie b: ze toch naar buiten werken goed wetende dat ik dan de hele weg twee krijsende kleuters mag meeslepen.
  Ik kies dus meestal voor optie c: Mij eens goed kwaad maken. Niet altijd de beste optie maar mijn geduld is niet oneindig …
• Wanneer ze recht in mijn oor krijsen
• Wanneer ze mij fysiek pijn doen nadat ik hen al tien keer gewaarschuwd heb dat ze niet zo op mij moeten kruipen/ aan mij gaan hangen
• Wanneer ze roepen alsof het een bende wilde dieren zijn en door hun eigen geroep niet (willen) horen wat ik hen vraag … dan begint mijn bloed meestal lichtjes te koken. Dat wild roepen en rondrennen komt ook meestal op rond bedtijd … dan weet ik al meteen wat een strijd het weer gaat worden om ze kalm en rustig in bed te krijgen. Aargh!
• Wanneer ze in dictator modus gaan en ik denk ‘pff ik heb echt geen zin in een crisis vandaag‘ en dus braaf doe wat ze mij allemaal vragen …tot ze echt onredelijk beginnen worden.
  Bijvoorbeeld: hij wil melk drinken. Ik geef melk.
  Neen het moet in de Paw Patrol beker. Ik giet het over in de Paw Patrol beker.
  Neen niet die Paw Patrol beker, die waar Sky op staat. Ik neem de juiste Paw Patrol beker.
  Of neen het moet toch in de groene beker. Ik giet het in de groene beker.
  Ik moet de beker aangeven. Ik geef de beker.
  Ik moet aan de andere kant van de tafel gaan staan. Ik ga daar staan.
  Hij wil toch water drinken. Ik geef water.
  Neen niet in dezelfde beker! Ik neem een andere beker.
  Neen ik mag die beker niet vastpakken. Ik zet de beker terug.
  Ik moet blijven stilstaan.
  Ik mag niet praten.
  Ik mag niet kijken.
  Alé ik moet water geven!!
  Mijn geduld begint op te geraken. Ik begin te beseffen dat ik beter meteen korte metten had gemaakt met dit gedoe want dat dit sowieso in een crisis gaat eindigen. En dat is dan het moment waarop ik plots heel kwaad kan worden …
• Wanneer ik moe ben na een lange werkdag en snak naar een moment van rust in de zetel en hen dus zo rap mogelijk in bed wil leggen maar ze net dan beslissen dat ze me 10 keer gaan terugroepen. ‘Ik wil nog drinken‘. ‘Ik moet nog pipi doen’. ‘Mijn laken ligt niet goed‘. ‘Je bent een kusje en een knuffel vergeten!’ .’Je moet mijn lichtje aan doen‘. ‘Ik wil knuffel x in mijn bed‘ . ‘Ik kan niet slapen‘. ‘Ik heb het te warm‘…. Echt dan is het soms ZO moeilijk om mijn kalmte te bewaren.
• Wanneer ze op de achterbank beginnen ruzie maken terwijl ik mij net superhard moet concentreren op de baan (en anders ook)
• Wanneer ze iets in hun handen hebben dat ze niet in hun handen mogen hebben (denk bijvoorbeeld aan een breekbaar beeldje dat normaal gezien op de kast staat). Wanneer ik dan vraag om het terug op de kast te zetten en hij in ‘mega stout kind’-modus gaat en gevaarlijke armbewegingen begint te maken met datgene in zijn hand dat hij niet mocht vasthouden. Echt dan word ik gewoon zot.

En zo zijn er nog veel voorbeelden maar alles hangt ook af van mijn eigen vermoeidheid want soms kan ik hun kuren perfect tolereren en blijf ik zo geduldig en kalm tot ze het zelf opgeven. Dat zijn de échte overwinningen.
Aan de andere kant moet ik ook vaak doen ‘alsof’ ik kwaad ben, om hen in bepaalde situaties goed & fout aan te leren terwijl mij dat vanbinnen niet altijd echt kwaad maakt.

Ach, het hoort er allemaal bij zeker, bij het ouderschap? ‘Het is maar een fase‘ denk ik altijd…. En gelukkig zijn er ook nog vele momenten waarbij ik mij niet kwaad hoef te maken, dan zijn die ruzies weer snel vergeten.

40 dagen bloggen: 21/40
Skipdagen : 4/6

Vorig jaar ontstond Tournée Minérale, een uitdaging om tijdens de maand februari geen alcohol te drinken.
Ik zag veel mensen hier aan deelnemen maar zelf stond mijn hoofd er toen niet naar, ik had trouwens al een fantastisch restaurantje geboekt voor op onze minitrip die maand waar ik sowieso alcohol wou kunnen drinken.

Dit jaar hadden we geen reis geboekt in februari en voelde ik eigenlijk wel de nood om eens deel te nemen aan een maand zonder alcohol.
Pas op, ik stel mijzelf al vrij veel grenzen wat alcohol betreft in het dagelijkse leven: alleen in het weekend of op feestdagen drinken, nooit drinken als ik nog moet rijden en niet drinken tijdens werkuren of werkfeestjes … dat zijn zo wat mijn belangrijkste regels.

Maar zelfs met die beperkingen voelde ik de laatste tijd dat het wat teveel aan het worden was.
Eerst waren er de feestdagen, een periode waarin er plots heel veel weekends in een week zaten en toen was er zowat elke dag wel een reden om iets te drinken.
Dan waren er nog de verbouw-weekends waarin we onszelf ’s avonds graag beloonden met een aperitiefje. Op den duur begon ik zelfs wat losser te worden in mijn ‘enkel-in-het-weekend’ regel op dagen dat ik echt veel stress had gehad of de kinderen weer te wild waren geweest en ik even tot rust wou komen door mijzelf te trakteren op een lekker alcoholisch drankje. Want op woensdag werk ik niet dus dinsdagavond is het eigenlijk toch ook al een beetje weekend, toch?

Ik had dus nood aan een pauze en daarom nam ik dit jaar deel aan Tournée Minerale.

Dat ging heel goed trouwens, de maand is voorbijgevlogen zonder problemen en ook vandaag kan ik nog makkelijk zonder alcohol doorkomen.
Toch ben ik een paar keer verschoten van mijzelf. Ik merkte dat ik heel regelmatig echt ZIN had in alcohol. Ik dacht er veel aan, al kon ik er wel makkelijk afblijven en smaakte dat glas cola in de plaats eigenlijk ook niet slecht.

Na een maand zonder alcohol is die zin nog altijd niet weg. Ik denk eerlijk gezegd dat de kans héél groot is dat ik dit weekend alweer ga aperitieven. Al voel ik mij daar nu al wat schuldig over. Het wringt een beetje maar ik voel dat ik niet zou kunnen zeggen dat ik vanaf nu nooit geen alcohol meer ga drinken.
Bij mijn zwangerschappen was dat eigenlijk ook zo: twee keer zonder problemen een jaar niet gedronken en toch daarna weer ‘begonnen’ ondanks dat ik voel dat mijn lichaam er echt niets positiefs uithaalt, integendeel. En toch …..
Iets om verder over na te denken, zo’n bewustmakingscampagne is echt een heel goed initiatief, volgend jaar doe ik al zeker terug mee!

40 dagen bloggen: 13/40
Skipdagen : 2/6

In de zomer van 2017 kocht ik dit boek over Bullet Journals en even later zat ik mijn allereerste Bullet Journal in te vullen. Wat zo’n boekje precies is dat weet je waarschijnlijk al maar anders verwijs ik je graag naar de blogs van Miss Pixie en Kelly waar je verschillende blogposts rond dit thema kan terugvinden.

Ik gebruikte de Bullet Journal een paar maanden lang echt als planningstool voor mijn dagelijkse – wekelijkse & maandelijkse to-do’s maar dat is er nu een beetje uit aan het gaan merk ik. Enkel wanneer ik voor een echt hele drukke periode sta grijp ik nog eens naar mijn schrift om alles te ordenen.
Waar ik mijn schriftje wel nog vaak voor gebruik is enerzijds om een hoop lijstjes, die niet noodzakelijk iets met elkaar te maken hebben, in bij te houden (welke boeken ik heb gelezen, gekke uitspraken van de kinderen, het verbruik van mijn auto, bloginspiratie, wanneer ik voor het laatst naar de tandarts ben geweest,etc…) én ten tweede om de doelen die ik mijzelf stel in op te volgen.

Een paar dagen geleden heb ik hier aan jullie mijn doelen voor dit jaar getoond (zie hier) en deze doelen heb ik intussen in mijn Bullet Journal gegoten. Op mijn eigen te-lui-om-een-deftige-meetlat te zoeken, tekentalentloze, slordige en oncreatieve manier ….. maar ze staan er in 😉 En ik ben er nog blij mee ook!

Een paar trackers ga ik misschien wel nog wat aanpassen, zo heb ik bijvoorbeeld voor mijn 52 X yoga doel, 52 door te kruisen vakjes voorzien maar wanneer ik er dan eens eentje vergeet kan ik niet meer zien tot wanneer ik eigenlijk mijn yoga-uren nog heb doorgegeven.
Dan vind ik mijn looptracker beter, daar kan ik per dag aanduiden of ik ben gaan lopen en tegelijkertijd hou ik een telling bij zodat ik kan opvolgen hoe ver ik nog van 100 verwijderd ben (nog heel ver, ik ben niet goed van start gegaan dit jaar).
Mijn 50,000 stappen per week houd ik dan weer bij in een grafiek. De gele lijn geeft de hoogte weer van 50.000 stappen … ik heb dat dit jaar dus gewoonweg nog niet gehaald (komt ook omdat ik nog niet veel ben gaan lopen … tijd om mij te herpakken).
De alleenstaande doelen, bijvoorbeeld het doel ‘maak voor elk doel een tracker’ die kregen gewoon 1 aan te kruisen vakje voor wanneer ik ze behaald heb.

Voor mij werkt dit systeem wel goed, het geeft in één oogopslag weer hoe goed of slecht ik bezig ben zodat ik eventueel tijdig kan ingrijpen waar nodig om mijn doelen alsnog te behalen. Ik zie het helemaal zitten 🙂

40 dagen bloggen: 10/40
Skipdagen : 2/6

De komende weken blog ik mee over het thema ‘ouderzonden’. Een leuk initiatief van deze twee dames.
Deze week behandelen we de hoofdzonde ‘Invidia’ (nijd, jaloezie, afgunst). De vraag van de week is: Wat zou je direct overnemen van een andere ouder mocht je kunnen?

Ik ben jaloers op kalme ouders. Ouders die zich echt nooit kwaad lijken te maken, die crisissen op een rustige manier kunnen oplossen, die nooit hun stem moeten verheffen en die een eindeloos geduld hebben, ook wanneer ze moe zijn. Van die ouders wiens blik ik soms ook wel in mijn rug voel priemen wanneer ik mij wel weer eens kwaad maak en zit op te winden omdat kind 1 mij totaal negeert en als een wildeman zit rond te crossen op een openbare plaats en kind 2 ondertussen zegt dat hij kaka moet doen terwijl er in de verste verten geen wc in de buurt is. Dan voel ik ze kijken en denken ‘zo zou ik nooit reageren’. En dat denk ik dan ook maar het is sterker dan mijzelf en ik word dan toch weer veel te kwaad op die twee bengels zelfs al weet ik dat ze er ook niet altijd aan kunnen doen, dat het gewoon kleuterkuren zijn.

Ik heb mij dan ook al vaak geschaamd achteraf. Als ik weer maar eens, vaak door vermoeidheid, te snel kwaad ben geworden terwijl ik het waarschijnlijk op een rustige manier ook had kunnen oplossen.
Of ook wanneer ik er in slaag om een idee dat in mijn hoofd perfect klonk (‘laten we samen koekjes bakken’) te laten veranderen in één groot drama omdat ik niet altijd het geduld kan opbrengen om die kinderen te zien klungelen met eitjes die ze persé zelf willen breken en met kommen waar ze in willen roeren terwijl het deeg overal in het rond vliegt. En dan die vuile handen die overal aankomen, ik kan het niet altijd aan.
Dus ja als ik iets zou kunnen overnemen van een andere mama dan is het geduld en kalmte.

Voor de rest ben ik al helemaal perfect dus meer heb ik echt niet nodig.

Ha Ha  … kuch kuch… ha…;-)

40 dagen bloggen: 8/40
Skipdagen : 1/6