De komende weken blog ik mee over het thema ‘ouderzonden’. Een leuk initiatief van deze twee dames.
Deze week behandelen we de hoofdzonde ‘Ira’ (woede – toorn – wraak – gramschap). De vraag van de week is: Waarmee duwen de kinderen op je spreekwoordelijke knoppen?

  • Wanneer het tijd is om naar school te gaan. Ik na héél veel gedoe, geroep en geruzie hun eindelijk in hun jassen en schoenen heb gekregen. Ik de hoop krijg dat we misschien toch nog nét op tijd op school kunnen geraken en er dan eentje zegt: ‘ik wil nog wat melk drinken/een boterham eten’.
    Dat is zo’n situatie waarin ik dan moet kiezen tussen :
    optie a: luisteren en geven wat ze vragen maar dan moet ik zelf weer mijn schoenen uitdoen, alles gaan halen/maken en aargh we zijn al te laat
    OF optie b: ze toch naar buiten werken goed wetende dat ik dan de hele weg twee krijsende kleuters mag meeslepen.
    Ik kies dus meestal voor optie c: Mij eens goed kwaad maken. Niet altijd de beste optie maar mijn geduld is niet oneindig …
  • Wanneer ze recht in mijn oor krijsen
  • Wanneer ze mij fysiek pijn doen nadat ik hen al tien keer gewaarschuwd heb dat ze niet zo op mij moeten kruipen/ aan mij gaan hangen
  • Wanneer ze roepen alsof het een bende wilde dieren zijn en door hun eigen geroep niet (willen) horen wat ik hen vraag … dan begint mijn bloed meestal lichtjes te koken. Dat wild roepen en rondrennen komt ook meestal op rond bedtijd … dan weet ik al meteen wat een strijd het weer gaat worden om ze kalm en rustig in bed te krijgen. Aargh!
  • Wanneer ze in dictator modus gaan en ik denk ‘pff ik heb echt geen zin in een crisis vandaag‘ en dus braaf doe wat ze mij allemaal vragen …tot ze echt onredelijk beginnen worden.
    Bijvoorbeeld: hij wil melk drinken. Ik geef melk.
    Neen het moet in de Paw Patrol beker. Ik giet het over in de Paw Patrol beker.
    Neen niet die Paw Patrol beker, die waar Sky op staat. Ik neem de juiste Paw Patrol beker.
    Of neen het moet toch in de groene beker. Ik giet het in de groene beker.
    Ik moet de beker aangeven. Ik geef de beker.
    Ik moet aan de andere kant van de tafel gaan staan. Ik ga daar staan.
    Hij wil toch water drinken. Ik geef water.
    Neen niet in dezelfde beker! Ik neem een andere beker.
    Neen ik mag die beker niet vastpakken. Ik zet de beker terug.
    Ik moet blijven stilstaan.
    Ik mag niet praten.
    Ik mag niet kijken.
    Alé ik moet water geven!!
    Mijn geduld begint op te geraken. Ik begin te beseffen dat ik beter meteen korte metten had gemaakt met dit gedoe want dat dit sowieso in een crisis gaat eindigen. En dat is dan het moment waarop ik plots heel kwaad kan worden …
  • Wanneer ik moe ben na een lange werkdag en snak naar een moment van rust in de zetel en hen dus zo rap mogelijk in bed wil leggen maar ze net dan beslissen dat ze me 10 keer gaan terugroepen. ‘Ik wil nog drinken‘. ‘Ik moet nog pipi doen’. ‘Mijn laken ligt niet goed‘. ‘Je bent een kusje en een knuffel vergeten!’ .’Je moet mijn lichtje aan doen‘. ‘Ik wil knuffel x in mijn bed‘ . ‘Ik kan niet slapen‘. ‘Ik heb het te warm‘…. Echt dan is het soms ZO moeilijk om mijn kalmte te bewaren.
  • Wanneer ze op de achterbank beginnen ruzie maken terwijl ik mij net superhard moet concentreren op de baan (en anders ook)
  • Wanneer ze iets in hun handen hebben dat ze niet in hun handen mogen hebben (denk bijvoorbeeld aan een breekbaar beeldje dat normaal gezien op de kast staat). Wanneer ik dan vraag om het terug op de kast te zetten en hij in ‘mega stout kind’-modus gaat en gevaarlijke armbewegingen begint te maken met datgene in zijn hand dat hij niet mocht vasthouden. Echt dan word ik gewoon zot.

En zo zijn er nog veel voorbeelden maar alles hangt ook af van mijn eigen vermoeidheid want soms kan ik hun kuren perfect tolereren en blijf ik zo geduldig en kalm tot ze het zelf opgeven. Dat zijn de échte overwinningen.
Aan de andere kant moet ik ook vaak doen ‘alsof’ ik kwaad ben, om hen in bepaalde situaties goed & fout aan te leren terwijl mij dat vanbinnen niet altijd echt kwaad maakt.

Ach, het hoort er allemaal bij zeker, bij het ouderschap? ‘Het is maar een fase‘ denk ik altijd…. En gelukkig zijn er ook nog vele momenten waarbij ik mij niet kwaad hoef te maken, dan zijn die ruzies weer snel vergeten.

40 dagen bloggen: 21/40
Skipdagen : 4/6