2014 is het jaar waarin ik 30 jaar word. Dat doet wel wat met mij. Het is toch een confronterend getal (mijn jeugd is dan écht voorbij). Gelukkig verjaar ik pas helemaal op het einde van het jaar. Ik ga dan ook nog ten volle genieten van mijn laatste jaar als twintiger.

Ondertussen doet het mij toch al wat nadenken over mijn leven en dan vooral over mijn dromen. Misschien is het tijd om er maar weer eens een paar vast te nemen en er realiteit van te maken.

Hieronder een lijstje van alle dromen die ik op dit moment heb:

– Een rondreis maken langs de westkust van de VS      (misschien iets voor in de zomer van 2015? Hangt er een beetje vanaf hoe makkelijk/moeilijk ons tweede kindje zal zijn)

– Voor enkele maanden op wereldreis gaan en ineens een hele reeks landen zien die nog op het verlanglijstje staan: Thailand, Bali, Cambodja, Peru, Argentinië, Nieuw-Zeeland … en als we dan toch bezig zijn stop ik maar al te graag ook nog eens in Australië    (geen realistisch plan op korte termijn… vermoedelijk pas haalbaar wanneer de kinderen het huis uit zijn)

– De verbouwing van ons huis afronden: de achterbouw met keuken afbreken en een volledig stuk nieuwbouw zetten met daarin een prachtige nieuwe grote keuken, grote vensters met zicht op de tuin, véééél opbergruimte en aansluitend een mooi terrasje met barbecuehoek ….      (hopelijk haalbaar binnen 5 jaar indien we voldoende sparen)

– Onze tuin aanleggen. Ik droom van een tuin vol met bloemen en planten en fruitbomen waar ik doorheen kan wandelen en telkens iets nieuws ontdekken. Zo’n tuin die je het gevoel geeft op vakantie te zijn. Met naast onze moestuin (die nog veel schattiger aangekleed moet worden met een hekje eromheen etc.) ook nog een mooie serre en een lief tuinhuisje.      (pas realiseerbaar na de verbouwing al kunnen we deze zomer misschien al een paar eerste stappen in de goede richting zetten)

– Een eigen stoffen & fournituren winkeltje opstarten, naar het voorbeeld van mijn grootmoeder die jaren een stoffenwinkel gehad heeft. Of toch op zijn minst IETS gaan doen in bijberoep. Een webshop openen bijvoorbeeld, al ben ik er nog niet helemaal uit wat ik daar dan op zou gaan aanbieden.    (pas haalbaar wanneer er geld genoeg op ons spaarboekje staat of er zich spontaan sponsors aanbieden).

– Een boek schrijven. Ik weet nog niet over wat, maar het lijkt mij zo fijn om ooit een eigen boek in handen te hebben.    (haalbaar van zodra de inspiratie er is)

En dan zijn er natuurlijk nog: mijn kind(eren) een gelukkige jeugd bezorgen, eeuwig verliefd blijven op manlief, een fijne job zoeken/behouden, de zwangerschap tot een goed einde brengen, mijn naaiskills verbeteren door véél te oefenen, sportief worden, een goede blogster worden en natuurlijk de lotto winnen (al zal ik dan eerst eens moeten meedoen).


Als ik al één ding geleerd heb in mijn leven dan is het wel dat dromen geen dromen hoeven te blijven.
Ik weet nog echt heel goed hoe ik toen ik 18 jaar was plots besefte dat ik mijn allergrootste droom, eens naar Australië gaan, kon waarmaken. Ik had geld, ik was ‘volwassen’, ik had niemands toestemming nodig … ik kon vertrekken als ik dat wou. Ik zie mij nog zitten op de plaats waar dat besef plots echt tot mij doordrong. 
Ik heb er uiteindelijk nog 6 jaar mee gewacht, maar ik ben gegaan. En twee jaar later nog eens. En zo is mijn grootste droom al van mijn lijstje geschrapt. Alles is mogelijk, je moet het gewoon doen. Ik hoop toch weer binnen dit en tien jaar veel van de hierboven genoemde puntjes te kunnen schrappen.

Wat zijn jullie dromen? Wie weet haal ik er nog wat inspiratie uit 🙂 Of misschien zijn jullie al volop bezig met het realiseren van een droom? Of hebben jullie misschien ook al je grootste droom gerealiseerd?

Groetjes,

Sheena

Zeventien weken ben ik nu zwanger, nog 23 te gaan. We zitten dus bijna in de helft, joepie!

Na veertien weken misselijk zijn ben ik nu in een rustigere periode terecht gekomen. Al krijg ik toch al wat last van andere zwangerschapskwaaltjes zoals: ’s nachts wakker worden en geen gevoel meer hebben in mijn hand/arm/been/… of hele rare dingen dromen of buiten adem zijn na het oplopen van een paar trapjes of jawel, wat ik persoonlijk een hele vieze zwangerschapskwaal vind maar de waarheid mag gezegd worden: kwijlen in bed. Gezellig!

Het is een beetje een vreemde periode nu, in die zin dat het helemaal nog niet ‘echt’ lijkt, dat zwanger zijn.
De laatste echo is alweer vijf weken geleden en de volgende is pas binnen vier weken. Hoe meer tijd er voorbij gaat sinds die eerste echo, hoe minder zwanger ik mij voel. Alleen die kwaaltjes herinneren mij er soms aan dat er toch echt wel iets aan het gebeuren is daarbinnen.

Ik ben trouwens een beetje een atypische zwangere vrouw denk ik.
Soms ben ik wat ‘jaloers’ op zwangere vrouwen die zich vanaf dag één op en top zwanger voelen. Van die vrouwen die niet kunnen wachten om het aan de hele wereld te vertellen, die al in de eerste maanden een hele uitzet gaan kopen voor de baby, die al maanden op voorhand een naam en geboortekaartje hebben gekozen en vooral: die luidop durven dromen van het leven met hun kindje op komst, alsof het al geboren is.

Ik ben op dat vlak misschien een beetje een rare. Ik durf niet verder te kijken dan vandaag, laat staan dat ik al denk aan de dag van de bevalling en alles wat er na gaat komen. Uit schrik dat er nog iets gaat mislopen. Want het is nog zo lang en er kan zoveel verkeerd gaan.

Bij mijn eerste zwangerschap had ik dat nog meer dan nu. Ik had er een hekel aan wanneer mijn (schoon)ouders zeiden ‘oh kan je dat nu geloven dat er hier volgend jaar zo’n klein ventje gaat rondlopen?’. Dan dacht ik ‘NEEN, neen, neen, ik wil het mij niet voorstellen, laat mij eerst maar gewoon bevallen en dan zien we wel ….’
Ik durfde ook bijna niets op voorhand te kopen, toch zeker niet in de eerste pakweg 8 maanden van mijn zwangerschap. Van kleertjes kocht ik het absolute minimum, wat natuurlijk veel te weinig was. Eén dag na de bevalling zaten we al door onze voorraad en moesten we onze familie naar de winkels sturen voor extra kleertjes.
Zelfs op de dag dat ik moest bevallen (mijn bevalling werd ingeleid dus ik wist op voorhand al wanneer het ging gebeuren) durfde ik nog steeds niet te denken aan ons kindje dat er nu echt elk moment zou aankomen. Want o er kon nog zoveel verkeerd gaan tijdens de bevalling zelf.

Maar eens zoonlief er was, gezond en wel,… was ik ZO blij, zo opgelucht, dan heb ik er 100% van genoten en maandenlang heb ik op een roze wolk gezweefd. Eindelijk kon ik genieten.


Maar nu zit ik dus weer op mijn donkere wolk. Ik durf weer niet verder te kijken dan vandaag. Genieten zit er nog niet in. Ik durf niet te denken dat er echt een tweede kindje komt en wat dat van veranderingen zal meebrengen in ons gezin. Als mensen mij daarover iets vragen zeg ik op automatische piloot ‘ja, het zal wel druk worden denk ik’. Maar de waarheid is dat ik het mij nog nooit echt heb proberen voor te stellen hoe het zal zijn met twee kinderen. 

En dat dus allemaal terwijl het zwanger zijn eigenlijk nog niet eens ‘echt’ lijkt. Die zwangerschapshormonen doen toch maar iets raars met mijn hoofd… Laat het maar snel zomer worden. Dan kan hopelijk het genieten weer beginnen.

Verwarde groetjes,

Sheena