Corona, corona, … wat doe je ons toch aan. Al onze plannen voor 2020 liggen in de vuilbak. Het zal geen normaal jaar worden. Het IS al lang geen normaal jaar meer. Ik heb hier lang niets geschreven maar nu heb ik er echt nood aan om te schrijven, om deze fase uit ons leven neer te pennen.
Dit is hoe ik de eerste twee weken van onze Belgische semi-lockdown door corona beleefd heb:

De eerste week thuis was bizar. Ik ben in een soort van shocktoestand de dagen doorgekomen. Ik voelde mij misselijk, ik had geen honger, ik voelde constant elke spier in mijn lijf zich opspannen van de stress. Beetje bij beetje sijpelde het nieuws en de impact van dit alles binnen in mijn hoofd en werden teleurstellingen verwerkt. Geen school meer. Geen vakantieplannen meer. Geen familie samenkomsten meer. Niet meer normaal naar de winkel kunnen gaan. Geen collega’s meer zien. Het besef dat we thuiswerken zouden moeten gaan combineren met lesgeven. Angst om ziek te worden. De corona nieuwsberichten. Wandelingen die vreemd aanvoelen. Geen yogales voor mij. Geen jiu-jitsu en scouts voor de jongens. Geen zwemlessen meer. Geen bezoekje aan de pasgeboren baby van een vriendin….. Het was heel veel zo ineens.

Ik was dan ook compleet uitgeput na week 1. En ik had in die week méér in mijn bad gezeten om wat te kalmeren dan dat ik er anders op een heel jaar in zit. Ik begon in die week ook elke dag om 5 u te werken want hoe kon ik anders ook nog de kinderen begeleiden? Ik keek tevens meerdere keren per minuut op mijn gsm of er nog corona nieuws was. Ik ging al meteen in overdrive.

Toen kwam week 2. Er kwam wat ritme in. Ik werd wat kalmer. We kregen ook geweldige hulp van mijn zus (als sinds week 1): elke namiddag geeft ze via Facetime ‘les’ aan onze jongens. Ze knutselen soms zelfs samen , dat lukt hen perfect.

De angst en de grootte van het hele corona gebeuren overviel mij soms nog wel maar het ging al beter, de eerste grote shock was verwerkt.

Ik deed een paar ‘corona aankopen’. Aankopen die ik anders deze maand niet gedaan zou hebben. Zo kocht ik een noise cancelling hoofdtelefoon die mij geweldig goed helpt om geconcentreerd te werken terwijl de jongens spelen. Daarnaast kochten we ook nog een trampoline. Die aankoop hadden we eigenlijk voorzien voor de eerste communie van de oudste zoon maar aangezien de kans klein is dat die eerste communie zal doorgaan en de jongens een trampoline nu echt goed kunnen gebruiken voor hun dagelijkse portie beweging hebben we hem toch al maar gekocht (én ingegraven … dat is dus KEI veel werk zonder extra mankrachten)

We Facetimen en skypen meer dan ooit. Er werden whatsapp groepjes opgericht, onder meer eentje waarbij de oudste zoon in contact kan blijven met zijn klasgenootjes.
Ik kan nu ook mijn yogalessen live online volgen, elke zondagochtend. Vorige week ging de eerste les door en dat was echt héél fijn. Enerzijds is er de yoga die mij ongelooflijk veel deugd doet in deze periode maar anderzijds zie je ook al die gezichten van de mede yogi’s en in tijden zonder sociaal contact is het echt tof om op deze manier toch verbonden te zijn.

Ook de school blijft met ons in contact en stuurt ons filmpjes met turnoefeningen en blaadjes met oefeningen door die ons wat structuur in de dag brengen.
Op het werk zijn er nieuwe meetings ontstaan, onder meer een korte skype call aan het begin van de dag om even te checken waar iedereen mee bezig is en vooral om in contact te blijven.
En vanavond staat de eerste online aperitief met mijn ouders en zus op de planning! De drank staat al in de frigo en de hapjes zijn voorzien.

Wat de lockdown voor mij (nog) niet is, is een periode om eens allerlei zaken die ik altijd heb uitgesteld te gaan doen. Integendeel, ik lijk minder tijd dan ooit te hebben omdat de kinderen er ALTIJD zijn. Vervelen heb ik mij alvast nog geen seconde gedaan, dat zal hier zeker geen probleem worden.

Ik geloof dat alles goed komt. Er is een duidelijk licht op het einde van de tunnel. Het kan heel lang duren maar het komt goed. Ik ben daar geduldig in en ik zie ook veel mooie dingen aan deze periode. De lucht is gezonder. De band met onze kinderen wordt elke dag sterker. We kunnen eens onthaasten, we moeten niet meer heel de tijd van hier naar daar vliegen. We leren weer meer appreciëren in welke luxe we leven. We worden uitgedaagd om wat creatiever te worden op sommige vlakken. Er doen véél goede corona grappen de ronde die de dagen opvrolijken. Er is veel solidariteit en warmte. Er zijn berenjachten en vaste klapmomenten voor de zorg. Er is een groot gevoel van verbondenheid, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje.

Op naar week 3! Ik hoop dat jullie allemaal gezond en wel blijven.
Voor diegene die nog elke dag moeten gaan werken om ons land draaiende te houden: vanuit de grond van mijn hart: BEDANKT. We zouden verloren zijn zonder jullie.
Voor iedereen die het nu moeilijk heeft: veel sterkte en moed gewenst. Je bent niet alleen, we komen er samen door. Vraag hulp als je die nodig hebt. Mijn virtuele deur staat ook altijd open!

Tot de volgende X